She called me her friend.. ft. Why Don't We

17

Daniel p.o.v.

Ik zit met mijn moeder op de bank wanneer ik mijn gsm hoor rinkelen. Kylie belt... Ik neem op.

'Hey Kyliee!'

'Heyyy, mijn moeder zegt dat je hier was, ik vroeg me gewoon af waarom.'

'Ik verveelde me gewoon'

'Serieus Daniel? Ik dacht dat je iets ergs had meegemaakt!'

Ik lach.

'Nee joh. Ik dacht eraan dat we misschien morgen kunnen afspreken?'

'Oehh sorry Daniel, maar ik heb al afgesproken met Tyler. Overmorgen?'

' Ow oke. Uhm...ja overmorgen is goed!'

'Omg nee! Ik heb een idee! Waarom laat ik Tyler niet kennismaken met jou en de andere jongens?'

'Uhm, is dat niet awkward?'

'Neeeee Tyler is super liefff!'

'Oke dan, maar Kylie ik moet hangen, doeii!'

'Doei!'

Met wat teleurstelling leg ik mijn gsm weg. 'Hey lieverd wat is er?' vraagt mijn moeder die vanuit de keuken komt met een grote pizza. 'Niets hoor' mijn moeder kijkt me aan met een bedenkelijke blik. 'Is het voor dat meisje Kylie?' 'Hoe ken jij Kylie?' vraag ik verbaasd. 'Ow ik ken haar niet. Maar je zus had over haar verteld!' zegt ze blij. 'Ze is echt mooi! Ik heb haar foto's gezien op, instatam? Instifram?' De tranen rollen uit mijn ogen, 'Instagram mama!' zeg ik nog steeds lachend. 'Nee mam, ze is gewoon een vriendin!' Mijn moeder trekt 1 wenkbrauw op. 'Ik weet het als je liegt, dan ga je altijd met je vingers spelen' Ik kijk naar mijn vingers die verstrengelt zitten in elkaar, dat heb ik nog nooit gemerkt...Zou ik echt iets voor Kylie voelen? 'Mam ik weet het zelf niet oke...' 'Oke dan! Nodig haar anders morgen uit voor te eten!' 'Ze is er niet morgen..' 'Overmorgen?' Ik knik, 'Ik zal het haar nog eens vragen.' Zwijgend eten we onze pizza op.

10:50

'Deze schooldag raakt maar niet gedaan!' zaagt Jonah. 'Stop met zagen!' snauwt Zach hem af. We lachen, vandaag is het vrijdag. De dag dat Kylie mijn ouders gaat ontmoeten, ik ben best stressy want wie weet wat mijn moeder er straks allemaal uitflapt. 'Wat is er Seavey? Je bent zo gespannen!' vraagt Cobryn. 'Hij denkt aan zijn meisje, duhh!' Ik geef Jack een snelle stamp. 'Ze is niet mijn meisje en ze gaat vandaag mijn ouders ontmoeten!' 'Zie je dat doen alleen koppeltjes' zegt Jack trots. 'Daniellll!' 'Daar is jou meisje hoor!' Ik geef Jack nog een doodsblik en loop dan naar Kylie. 'Hey Kylie!' 'Hey Danielll! Ik heb er zoveel zin in!' zegt ze hyperactief. 'Ow ja en omdat ik had gezegd dat ik je aan Tyler zou voorstellen, ga ik het gewoon nu doen!' Tyler die een beetje in de verte met Sara staat te praten, loopt naar ons toe. 'Hallo' zegt hij droog. 'Hey' we doen de typische handshake terwijl Kylie ons onderzoekend aankijkt. 'Hoe doen jongens dat toch?' 'Jongens ea schat!' antwoord Tyler. Ik voel jaloezie opkomen bij het woord schat. Neen, Daniel je voelt niets voor Kylie! denk ik in mezelf. Tyler stelt zich ook even voor aan de andere jongens en dan gaat de bel.

In de verte zie ik dat Kylie al op me wacht bij de schoolpoort. 'Ben je met de auto?' ik schud mijn hoofd. 'Maar het is niet zover lopen' wat gestrest lopen we naast elkaar. Ineens komt er iets in me op, 'Heb jij Tylers ouders eigenlijk al ontmoet?' 'Nee, om 1 of andere reden wil hij dat niet.' zegt ze sip. 'Moest je mijn vriendin zijn... ik zou zo trots zijn dat ik jou meteen aan mijn ouders zou voorstellen!' flap ik eruit. Ik voel het bloed naar mijn wangen lopen. Maar ze lacht, ze denkt niet dat ik het meende. 'Uhm het is alweer een tijdje geleden maar...hoe gaat het met de dromen over je vader.' Geschrokken kijkt ze me aan, 'Ik weet het niet... Ik mis hem eigenlijk fckng veel... Het is gewoon raar. Ik ben wel blij dat mama er overheen is geraakt.' Haar ogen worden waterig en al snel rolt er een traan over haar wang. Ze doet haar handen voor haar gezicht en lacht. 'Wat is er?' vraag ik voorzichtig. 'Ik heb het gewoon niet graag dat mensen me zien huilen!' Ik pak haar handen en doe ze van haar gezicht. 'Kylie Smith, je hoeft je niet te verstoppen voor me...' zeg ik streng. Er ontstaat een lachje en best onverwacht geeft ze me een knuffel. De veilige, zalige prikkels gieren door mijn lijf. Nee Daniel! zegt het stemmetje in mijn hoofd weer. 'Daniel, je mag je eigenlijk best vereerd voelen hoor. Ik praat hier alleen met jou over!' Ik glimlach naar haar en even houd ik haar blik vast. Snel kijkt ze weg, 'Zullen we verder gaan?' Ik knik en ze veegt haar tranen weg. 'Hoezo praat je hier alleen met mij over?' vraag ik nieuwsgierig. 'Het voelt gewoon vertrouwt' zegt ze blozend. Zo schattig! 'En Tyler?' flapt er weer uit mijn mond. 'Het is een lieve jongen maar het is gewoon anders...' Met een vrolijk gevoel verander ik van onderwerp. 'Zal ik je morgen ophalen voor het feest?' Verward kijkt ze me aan. 'Niet als date ea... Gewoon als goede daad.' 'Oke!' zegt ze vrolijk.

Na een kwartiertje stappen zijn we bij mij thuis. 'Uhm Daniel?' 'Ja?' 'Wat als je ouders me stom vinden..' Ik moet lachen, 'Kylie kom op zeg! Je bent geweldig en mijn ouders zullen dat vast ook vinden!' Ze glimlacht en wilt voortlopen maar ik hou haar tegen. 'Ow ja als mijn ouders iets ongemakkelijk vertellen over mij...Negeer het gewoon!' 'Zoals wat?' 'Ze zouden nog vragen waarom we geen koppeltje zijn...' Ze glimlacht, 'Dat hoor ik nou zo vaak!' Ik lach naar haar een samen stappen we naar de deur.