ညေမွာင္မိုက္ေနၿပီး ဆယ္နာရီ🕙 ထိုးေနၿပီျဖစ္
ေသာေၾကာင့္ သခင္ေလးဆိုသူ ေကာင္ေလး
မွာ ငိုက္မ်ဥ္းစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္ ။
ဆိုဖာ ခံုေပၚ၌ မ်က္လံုးမ်ားကို တခဏတာေမွးစင္း
ခြင့္ျပဳလိုက္သည့္အခါတြင္မွ ....
ျခံထဲသို႔ အဆက္မျပက္တီးေနသည့္ကားဟြန္းသံ
"သခင္ေလး ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္လိုက္ရမလား..."
"ရတယ္ အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္..ကြၽန္ေတာ္ပဲ
သြားဖြင့္ေပးလိုက္မယ္...."
ဆိုကာ ျခံတံခါးမ်ားကိုဖြင့္ေပးၿပီး အိမ္တံခါးမႀကီးပါ
ဖြင့္၍ အျပင္ထြက္ကာ ေစာင့္ႀကိဳေလသည္ ။
ထိုအခ်ိန္ အ႐ွိန္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္လာေသာ
အနီေရာင္ ၿပိဳင္ကားတစ္ဆင္း...
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အေနာက္သို႔ေတာင္
လန္က်သြားေလသည္ ။
" Yeol...ျပန္လာၿပီလား...ငါဘာ..."
"ငါအိပ္ေတာ့မယ္....ငါ့ေနာက္လဲလိုက္မလာနဲ႔
မင္းကိုဒီအိမ္မွာ ငါမလိုအပ္ဘူး ႐ွင္းလား.."
"Yeol သေဘာအတိုင္းပါပဲ....ငါမလိုက္ေတာ့
ဘူးေနာ္..."
ထိုအခ်ိန္ က်ယ္ေလာင္လွေသာရယ္သံႀကီးတစ္ခု
"ေဟ့ေရာင္ မင္းဦးေႏွာက္မေကာင္းတာလား
လူလိုနားမလည္တာလား...ငါ့နာမည္ကို
မင္းပါးစပ္က မေခၚနဲ႔...ငါမုန္းတယ္
arnyi..မုန္းတာထက္ပိုလိ္မ့္မယ္....hak"
ေလွာင္ျပံဳးျပံဳးသြားၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္ကအခန္းဆီ
တက္သြားေသာ အိမ္ႀကီး႐ွင္ကိုေၾကာက္ၾက၍..
maid မ်ားအားလံုးအသံပင္မထြက္ရဲၾက..
အိမ္ေတာ္ထိန္းမင္မွ လြဲ၍....
"ဦးေလးမင္ ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ့အခန္းထဲကို...
၀ီစကီ ေအးေအးေလးတစ္ခြက္ေလာက္...
မၾကားခ်င္တဲ့အသံကိုၾကားေနရတာ...
ရင္ပူလို႔...😒..."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ေလး Park..."
"Thank...."
ထိုကဲ့သို႔စကားကို တိုတို႐ွင္း႐ွင္းေျပာတက္သူ...
အိမ္ႀကီး႐ွင္ Park ChanYeol
YOU ARE READING
Cry
Teen Fiction"မင္းငါ့နာမည္ကိုမေခၚနဲ႔...မင္းပါစပ္ကထြက္တဲ့စကားလံုးမွန္သမ်ွကို ငါမုန္းတယ္...arnyi မုန္းတာထက္ပိုလိမ့္မယ္..hak.." Park ChanYeol... "အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး Yeol ရယ္...ငါ ငါ ႐ွင္းျပတာေလးနားေထာင္ေပး ပါေနာ္...ငါ ငါ အဲ့လိုလူမ်ိဴ းမဟုတ္ပါဘူ...
