Zaman tükendi. En azından benim için... Enerjim bitti. Yorgun hissediyorum. Benim için yaşam yok. Renk yok. Herşey siyah beyaz. Hislerde yok mesela. Duyguların anlamını bilmiyorum. Sanki körelmiş gibiler. Yüzümde hiç mimik belirtisi yok. Sanki katı bir maskenin ardına hapsolmuş gibiyim. Arada sırada hala hayatta olup olmadığımı kontrol ederim. Bunun için aynanın karşısına geçip yansımama bakıyorum. En ufak bir hayat belirtisi görmek için kendimi pür dikkat inceliyorum. Bazen neden böyle olduğumu sorgular ama çoğu zamanda bunda bir suçum olmadığını düşünürdüm. Belki suçluyum ve ben farkında değilim. Bir maskeden söz etmiştim değil mi? Evet bunu söylemiştim. Belki klişe gelecek ama söylemek zorundayım. İşte o maske bunların hepsini gizliyor. Fakat o olduğu sürece ben olamıyorum. O olmadığında ise ben olmaktan nefret ediyorum. Çıkartmayı istiyorum. Hem de herşeyden çok... Fakat o buna izin vermiyor. Sadece tek olduğum zamanlarda benden ayrılıyor. O zamanlarda ise kaldıramıyorum. Hemde hiçbir şeyi... Bu arada kendimi tanıtayım ben Dark... Evet adım bu. Bende fazla birşey yok. Ben gizli bir köşede saklanmayı ve artık göz kapaklarımın akıtacak göz yaşımın kalmadığını fark ettiği anda beni yavaşça uykuya gönderdiği anları severim. Yalnız kalmak beni çoğu gibi korkutmaz. Aksine huzuru bulmanın en basit yolu olarak gelir. Fakat pek çok kişi bunu garip bulur. O da dahil. O kim mi? Onun adı Blue... Benden çok farklı... O diğerlerine katılmayı sever. Dışarı çıkmayı, mimikleri, renkleri çok sever. Hem eğlenir hem de eğlendirir. Davetlere o çağrılır, fotoğraf karelerine o sığdırılır ve en tuhafıda onun omzunda ağlanılır. Dark bu gibi şeylere pek çağrılmaz. Ya davetiyesi kaybolur ya o fotoğraf karesinde ona yer kalmaz ya da ona ağlayacak bir omuz sunulmaz... Aslında haklılar Blue dururken kim Dark'ı isterki? Dark garip, Blue ise kusursuz. Kimse etrafında sulugözleri ve naif kişilikleri istemez. Herkes palyaço ruhlu kişileri sever. Belkide biraz soytarı takılan birini. Sakın onu dışlamaya çalıştığımı sanmayın. Bunu yapmak bence oldukça zor. Çünkü herşeye rağmen gülmek, kahkaha atmak hatta gülümsemek fazlasıyla yorucu olmalı. Hatta bazen ona imrenmediğimi söylemek yalan olur. Neyse en azından artık adımı biliyorsunuz. Bu benim için yeterli. Tekrar merhaba, tanıştığımıza memnun oldum.
