Boşlukta savrulmak... İşte sana tam bu noktada tutunman için yardım edilmiyorsa dostum kelimenin tam anlamıyla yalnızsın demektir. Hemen geçelim bu evreleri, ben Blue. Eminim Dark beni size zaten takdim etmiştir. Ha birde nasıl biri olduğumdan da bahsetmiştir: "Özgüven patlaması yaşayan serserinin teki" veya başka bir deyişle "soytarı". Komik... Ne kadarda kendinden ve beni tanıdığından emin konuşuyor. Belki doğru söylediği tek birşey varsa oda eğlenceli biri olduğumdur. Sürekli mutlu gezdiğim ve etrafa neşe saçtığımdır. Peki bunun sebebini biliyor musunuz? Ben söyleyeyim çünkü herkes kendisini eğlendirecek bir palyaçoya ihtiyaç duyar. Çünkü öyle kişiler, her ne yaşarlarsa yaşasınlar yüzlerine yaptıkları makyajlarının ardına saklanmak zorundadırlar. Çünkü onların gülümsemekten başka bir seçeneği yoktur. Belkide bu yaşamanın en acımasız ama en basit yoludur. Hatta belkide pek çoğu şeye katlanabilmenin ve ayakta durabilmenin tek yolu... Herneyse en azından ben bu yolu seçtim... Çünkü ben insanlara derdimi anlatamadığımı sanıp, aslında anlatabilsem bile bunun kimsenin umrunda olmadığını fark ettiğim anda pes ettim. Aslında bazen Dark gibi olmayı diliyorum. O yalnız gayet iyi idare ediyor. Kimseye ihtiyaç duymuyor... Bence kesinlikle güçlü biri. Oysa ben sürekli etrafıma seyirci toplayıp duruyorum. Türlü türlü şaklabanlıklar yapıp onları tatmin ediyorum. Onların sevgi ve övgü dolu sözcüklerinin altında boğuluyorum. Beklentilerini üzerime yığdıkça altında eziliyorum. Buna aile ve arkadaşlık diyorlar. Bense sadece tek taraflı bir ilişki görüyorum. Onları dinlemem, güldürmem ve onaylamam gerekiyor. Kimse benim ne istediğimi sormuyor... Fakat adım Blue öyle değil mi? Benim sürekli gülümsemem gerekiyor... Yoksa içinde yalnız hissettiğim kalabalığıda kaybederim.
