Bazı şeyleri kabullenmek zor değil mi? Benim için büyük bir sorun bu. Sürekli bir çabanın içinde buluyorum kendimi. Ya birine birşeyi açıklarken ya da ispatlamaya çalışırken. Asla o kişinin umrunda olmadığını kabullenemiyorum. Zorluyorum... Durmuyorum... Sonunda hüsrana uğrasam da sürekli aynı senaryonun içinde buluyorum kendimi. Canım acısa da kanatmaya devam ettiğim bir yara oldu bu benim için. Asla anlamıyorum neyin çabasında olduğumu. Sadece inanılmak istiyorum. Hepsi bu... Özellikle isteklerime, benliğime ve düşüncelerime inanılsın istiyorum. En çok da, bu koca evrende yalnız olduğumu bilmek koyuyor. Asla anlayamamak ve anlaşılmamış olmak kulağa çok ürkütücü geliyor. Ne zaman buna dönüştüm ben? Ne zaman bu kadar ileri gittiğimi fark edemedim? Ne zaman elimden gelenin fazlasını ta ki kendimi tüketene kadar yapmaya zorlar oldum? Ne zaman vazgeçeceğim kendimi yıpratmaktan ve insanlardan ümidimi kesmekten? Hiçbir şeye cevabım yok. Bulamıyorum... Çünkü artık vazgeçmem gerekiyor. Çünkü insanlar düzelmiyor. Sadece bir süreye kadar maske takıyorlar. Siz onları tanımaya başladığınızı düşündüğünüzde ise o maske düşüyor ve gerçek yüzleri ortaya çıkıyor. Her seferinde hayal kırıklığına uğrasakta insanların böyle olduğunu kabul etmemiz ve vazgeçmemiz gerek. Kendimize aynı işkenceyi yaparak bir yere varmıyor, sadece üzülüyoruz.
Yine de aynı hatayı yapıp duruyoruz. Belki bu sefer farklı olur ümidi ile yeni hüzünler yükleyip duruyoruz ruhumuza...
