Mavi Gelecek

SONA HAZIRLIK

Yine içimde birşeyler umutlandı.

Sen, sen ,sen diye.

Kıskanırsa kıskansın.

Seven kıskanırmış ne yapsın.

Olmayıversin tektaşım ,

Olmayıversin ekmeğim aşım.

Sırtımda hırkam olmasın ne çıkar.

Benim dağlar gibi sevdam amaçlarım var.

Diyerek yaşıyorum hayatı.

Belli ama o an için bilemediğim sona
doğru gidişte!

   Hayatı aslında planlı  yada emir   üzerine yaşıyoruz .

Yada  birilerinin istediği gibi. Ama çoğu zaman boşlukta.

Nereye gittiği belli olmayan bir sandal gibi amaçsız,  umarsız .

Dalgalar bozuyor dümenimizi!

Bizlerin  doğruları   başkalarına göre yanlış, başkalarının doğrularıda bizlere göre !

Kendime mutluluk sebebi arıyorum .

Bir yıldız grubundan  , dolunaydan  , yada çoban yıldızından .

Ama geçici .Asıl mutluluk olması gerekektiği yerde değil.

Olması gerektiği gibi değil.

Zoraki dayatmalı hayatın tadı yok!

Mertle olan ilişkimizde kaçınılmaz sona bir milim daha yaklaşıyoruz .

(HERŞEYE RAĞMEN ) YAŞANILMIŞ
hayatların, güzel bir sonu olması ne kadar mümkün olabilir?

Yada tek taraflı mutlulukların?

Feda edilmiş kadınların sonu nasıl olabilir?

Yaşanılan hayatın insanı boğması ,
Hayattan zevk almamak.

  Sonunda
bir gökkuşağından medet ummak , pamuk gibi bulutlardan ,yada ekin tarlalarından .

İnsanı içinde bulunduğu kaos tan nasıl kurtara bilir?

Bazen eğimli hayata inat , dimdik duran dağlara dert yanıyorum .

  _Bende sizler gibi YÜCEvede DİMDİK durabilsem.

Yıkıcı hayata  karşı inatla yıkılmadan,ayakta, dimdik durabilsem!

Evimin tam karşısındaki meşe ağacının dibine oturup ,
1asırlık beline yaslandığımda birden o günlerde buluyorum kendimi.

  O kaderle başbaşa kaldîğım günlerde.
Tüm tazeliğiyle ve hiç azalmamış acısıyla,yapa yanlız .
Tek başıma başetmeye çalıştığım acı zor günlere dönüyorum.

İki nci bebeğimi kaybettim.
  Ancak 3 gün yaşayabilen bebeğim.

Kız olduğu için kaybetmek zorunda bırakıldığım bebeğim.

  Gözlerimin önünde ben farkına  bile varamadan son nefesini veren kızım MELTEMI,

ANNE PAYINI ALABİLMEK İÇİN BELKİDE İLK VE SON KEZ EMZİRİP BEŞİĞİNE KOYDUM.

İÇİMDE TARİFSİZ  BİŔ HİSLE HENÜZ YERE ÇÖKMÜŞTÜM Kİ!
hiiiiiii diyerek içimi çektim ve;

Canımdan bir parça kopardılar sanki.

İşte o an hem kalbim hemde ruhum.

Aynı anda çok çok hemde çoook acıdı.

Olduğum yerden fırlarken aynı zamandada bebeğim öldü diyerek haykırdım.

Onun öldüğünü naçiz bedenini görmeden anlamıştım.

İç dünyama nasıl yansıtıldı?bilmiyorum

Nasıl olduğunu bilmeme anlatmama imkan yok.

Tek bildiğim hissettiğim acı.

Kalbimin acısına bir anlam veremiyordum. Nasıl olabilirdi böyle bir şey Tam bebeğim can verirken bendende bir parça alıp gitmişti.

Bu büyük bir maneviyattı . Bununla başetmekse çok zordu.

Hemen beşiğe baktım ve öldümü acaba diye  anlamaya çalıştım.

Aslında emindim. Aklımı kaçırırmıyım acaba diye düşünürken.Bilincimin yerinde oluşuna inanamıyordum.
O halde birde  bebeğime suni tenefüs yaptırmaya çalıştım

Gerçekten ölmüştü .

Üzüntümün tarifi yoktu.

Beni asıl üzen ,bebeğimin mert ve ailesi tarafından kız olduğu için istenmemesiydi.Ikimizinde beğenilmemesiydi.

Artık bu benzersiz acıyla başetmeliydim.

Bebeğimi kız diye önemsemeyen eşim MERT  TEN VE KENDIMDEN. Ve mertin ailesinden nefret ediyorum.

Küveze yatması gereken bebeğimle
3 gün boyunca  kız oldu diye ilgilenmeyen mert ve ailesi zahmet ediyor.
Bebeğimi acile yetiştiriyoruz ama DOKTOR .

_GEÇ KALMIŞSINIZ DEDİĞİNDE BİLDİĞİM HALDE bir yıkım daha yaşıyorum.

Dünyanın bütün üzüntüleri üzerimde birikmiş gibi zor ve  dayanılmaz,inanılmaz  geliyor .

Keşke  kurtarırım diyebilseydi , keşke kulaklarım bunları duymasaydı ,
KEŞKELER KEŞKELER KEŞKELER.

BEN NE YAPARIM ŞİMDİ !
Diyerek göz yaşlarına boğulurken,hastanenin önünde güçsüz düşerek, olduğum yere çöküp .

Başımın iki yanındaki saçlarıma sarılıp avuçlarımda sıkıyor saçlarımı yolmak istiyorum.

Mertin kardeşiyse sadece,

_BİŞEY OLMAZ HADİ KALK diyordu.

Çaresizce kalktım.Mert bebeğimizin cansız vicudunu kucağına aldı .

Eve gelmekten başka çare yoktu.

Peki bu ruhuma ve bedenime ağır gelen bu acıyla nasıl baş edebilirdim.

  Eve dönüş yolunda sanki tekerler dönmüyor araç ilerlemiyordu .

Bir ara yürüyerek hatta koşarak gitmek istedim

Aklım bana oyunmu oynuyordu?

Beni terkediyordu galiba!

Araç yürümüyor diye bir ara sol ayağımı sallayıp yürüyen araçta yere inmeye çalıştım.

Sonra geri çektim.

Akıl melikelerimi henüz tam yitirmemiştim sanırım.

KOŞSAM KOŞSAM bütün dağlara tırmansam.
Ölecek kadar yorulsam sonra kendimi
tanımaz halde baygın düşsem.

Ancak bu acıya öyle dayanabilirim.
diye düşünüyorum.

Sonra ağlıyorum .
GÜNLER CE  HAFTALAR CA AYLAR CA

Başımı yukarıya kaldırıp meşe ağacına baktığımda, onunda banim gibi kaderiyle başbaşa olduğunu düşünüyorum.

Benim gibi yanlız ve kaderiyle baş başa.

Tüm insanlar gibi.