dünkü hazan

Başlangıç.

Bazı şeylerin olmaması gerektiğine kendimizi inandırmamız lazım yoksa işte tam o sol taraftaki iki akciğer arasındaki yerdeki sana atan kalbim acıyor. Bazı şeyler seni yorar ve bazen öyle yorgunluklar vardırki geçmek bilmez , gitmek bilmez.

Insanlar bazen çok acımasız oluyorlar değil mi ? Bazen sadece kendini duşünüyorlar tek taraflı olmaz ki empati. Seni de üzdüler değilmi tek değilsin belki senin gibi daha milyonlarca var. Ama sen özelsin senin acıların özel sen teksin.
Size bir kızın hayatını ve yaşadıklarını anlatmak istiyorum. Bu bir ergen kitabı değildir , bende zaten bu amaçla yazmıyorum sadece bazı kızlar daha özeldir. Size o özel kızları anlatacağım.

Rüyalarım beni ben olduğuma inandıran tek gerçek şeylerdi. kendimi bir rüyadaymışım gibi görürdüm hep,belkide rüyalar asıl yaşanmışlıkların geçtiği yerdir,fakat bu olamaz eğer öyleyse ben rüyalarda bile ben olmayı beceremem ki. Bir ben var bir sende kalan belkide gitmek bilmeyen fakat acıtan o hüzün aklımı başımdan uçuruyor. Ah şu rüyalar bizi tek kavuşturan halüsinasyonlar gibi ve sen benim başımı döndürüyorsun çocuk. Bu kadarı fazla bana ağır geliyorsun kalbimde taşıyamıyorum seni bırakın kalbi omuzlarıma bile ağır geliyorsun dur adam bu acı yüreklerime fazla ben tek başına taşıyamam bu yükü.
HER KADIN ÖZELDİR HER KADIN ÖZELDIR.
Beynimin içinde dolaşan bu kelimeden oldukça rahatsız oluyordum.Ben kendimi bu zamana kadar kimseyle bir tutmamıştırım. Fakat bu kelime sürekli karşıma çıkıyordu. Biz kadınlar özeliz,fakat her kadın değil. Ah be annem sen benim için çok özeldin.Yüzünü bile görmediğim bir kadının sesini duymuştum şimdi annem hastanede kendi kendine HER KADIN OZELDIR diye bağırıyordu karşımdaydi işte görüyordum ah be annem 19 yıldır nasıl bulamamıştım seni işte karşımdasın fakat sarılamıyorum sana öpemiyorum seni doya doya.
Hatırlayamıyorum geçmişi senin başından ne geçmiştide bu hale düşmüştün. Ama o herneyse intikamını alacaktım ama nerden başlıyacağımı bilmiyorum bir ipucu veyatta başka bişi hiç mi olamazdı. Annemın sık sık gittiği ve orda görev yaptığı bir okul vardı hislerim ordan başlamam gerektiğini söylüyordu. Kısmen hatırlıyordum okulu nasıl bulacaktım ismi neydi sahi? Annemin bir günlüğü vardı orda o okulun ismi yazılıdır dıye tahmın edıyordum. Annemı orda bırakıp evine doğru yola çıktım. Evı burgbenk'teydi, Buraya 100 kilometre mesafede ıssız bir ana yolun saptığı yollardan birindeydi. Bundan 7 yıl önce ben ve babam orda kalırdık fakat buranın annemın oldugunu aklımdan bile geçirmemiştim. Babamın vefatından sonra miras işlemleri yapıldığı zaman öğrenıp şok olmuştum. Aslında hayatım benden çok fazla şey saklıyormuş yavaş yavaş öğreniyorum benden sakladıklarını. Radyoda şarkı dinliye dinliye gelmiştim. Zaman ne kadar da hızlı geçiyordu zaman benım aleyhime işliyordu sanki. Ev bizim bıraktığımız gibi değildi tam bir harabeye dönmüştü küçükken o evın aşağı tarafında bı mezarlık vardı sık sık oraya kaçar ve sessizliğin güzelliğini dinlerdim. Evın ahşap yerleri adeta dökülecek gibiydi, boyası çıkmış, her tarafı örümcek ağlarıyla kaplıydı. Evin bu hali benı korkutuyordu. Kapıyı açmaya yöneldim kapıdan gelen cızırtılar tüylerimi diken diken etsede buna mecburdum. Sırlarla dolu hayatımı çözmek için adım atmıştım vr çok geç kalmıştım. Kapı eşiğinde duran ayakkabılık anılarımı canlandırmıştı. Babam ve ben bu ayakkabılığı birlikte yapmıştık bahçemizdeki ağaçlae buna olanak sağlamıştı. Evin merdivenleri yıkık dökük olmuştu üst kata çıktım ve üstünde theknt yazan odadan içeri girdim fakat girmemle çıkmam bir olmuştu.

Arkadaşlar ilk hikayem sizce nasıl gidiyor birde yorumlayıp votelerseniz sevınırım🌿