Нүдээ нээгээд хартал ах хажууд унтаж байлаа. Түүнийг хараад миний зүрх яг дэлбэрэх гэж байгаа юм шиг хүчтэй цохилж байлаа.
Жонкүүк: Наад зүрх чинь дэлбэрх нь
Би: Юу яриад байгаа юм
Жонкүүк: Би солиорчихсон бололтой
Би: Яасан бэ?
Жонкүүк: Чамайг хархаар миний зүрх яг л одооны чинийх шиг хүчтэй цохилоод байна
Би: За хачин юм яриад байлгүй намайг ариун цэврийн өрөөлүү оруулаад өг
Жонкүүк: Чи ерөөсөө миний сэтгэлыг хүлээж авахгүй юмаа гээд хацар дээр минь үнсчихээд ариун цэврийн өрөөнд оруулж өглөө. Би бүүр хэцүү байдалд орж байлаа. Түүныг гэх сэтгэлээ дарж ядаж байхад тэр намайг улам л өөрлүүгээ татаад байх юм.
Жонкүүк: Би хоол захиалчихсан идье гээд хаалга тогшлоо
Би: Заза би өөрөө гарчихнаа гээд түр суулаа.
Бид хоолоо идээд сууж байтал ах агуулах ухаж эхэллээ. Удалгүй нэг зүйл барисаар гарч ирлээ
Жонкүүк: Чи энийг санаж байна уу? Гээд ээжийн хуучин бөгжийг гаргаж ирлээ
Би: Ээжийн бөгж л байна
Жонкүүк: Би энэ бөгжийг чамд үерхий гэж гуйж байхдаа өгсөн ш дээ.
Би: Аан тэр тоглоомын үедүү
Жонкүүк: Би яг үнэндээ тэр үед тоглоомоор хэлээгүй гэтэл чи тоглоом шиг л хүлээж авсан
Би: Та одоо өглөөнөөс хойш яах гээд галзуураад байгаа юм
Жонкүүк: Сэтгэл мэдэхгүй амьтан гээд тэвэрснээ: Хоёулаа зугаалхаар гарцгаая гээд намайг болон өөрийгөө хувцлаад бид цугтаа гарцгаалаа.
Өдөржингөө бид хоёр гадуур явсны эцэст гэртээ иртэл гэрыг маань янз бүрээр чимэглчихсэн байлаа.
Жонкүүк: Чамд таалагдаж байна уу?
Би: Тиймээ гэхдээ ямар нэг баяр тохиож байгаа билүү?
Жонкүүк: Намайг сайн сонсоод удаан бодоод хариулаарай гэснээ миний өмнө өвдөглөж суугаад: Хоёулаа үерхэхүү гэж асуулаа. Би яг үнэндээ юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй байлаа. Олон жилийн өмнө намайг үерхий гэж гуйхад зөвшөөрөөгүй байж одоо өөрөө надаас үерхий гэж гуйж байгаа нь намайг эргэлзэхэд хүргэж байлаа. Ах маань миний сэтгэлыг яагаад ингэж ихээр өөртэй татдаг юм болоо.
