Lacivert ve gri...
Farklı kalemlere ait, birbirlerinin zıttı iki mürekkebin rengi. Bu renkler kader adı verilen defterde çakışıp birbirlerine karışmışlardı, ansızın ve habersizce. Artık ikisi de bir olup farklı iki hayatı değil, aynı hayatın satırla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hafiflemek...
Ruhun hafiflemesi, omuzlarındaki yüklerin kalkması mümkün müydü? Şu an tam olarak ne hissetmem gerektiğini bilemiyordum. Kafamdaki tüm kelimeler donmuş gibiydi. Seslendirdiğim gerçekler benliğime çok ağır gelmişti. Yaşamış olduğum şeyleri dillendirmek ruhumdaki kabuk bağlamış yaraların kabuklarını kavlatmama neden olmuştu. Yaralara tuz basmışım gibi sızlarken her birinden oluk oluk kan akıyordu.
Adal'a bir süre hastanede kaldığımı ardından, Tolga'nın yardımıyla bu şehre taşındığımı ve sonrasında babamın bana açtığı dava dâhil her şeyi anlatmıştım. Karşısında çırılçıplaktım. Noktama virgülüme kadar benim hakkımdaki her şeyi öğrenmişti. Ne düşündüğünü deli gibi merak ederken o yalnızca kollarını bedenime sarıyor, tek kelime etmiyordu.
Koltukta birbirimize sarılmış öylece beklerken Adal'ın bir şeyler söylemesini bekliyordum. Şu an evde iki değil üç kişiydik, sessizlikte bizimle birlikte oturuyordu koltukta. Adal'ın dudaklarından dökülecek kelimelere gebe öylece beklerken, büyük bir soluğu ciğerlerine yolladı. Göğsü yukarı doğru hareketlendiğinde ben de göğsüyle birlikte havalanmıştım. Başımı yukarı doğru kaldırıp Adal'ın suratına baktığımda birkaç kez dudakları aralayıp konuşmadan kapat. Doğru sözcükleri bulamıyor gibiydi.
"Yani Tolga senin üvey kuzenin mi? Aslında hiçbir şeyin?"
Anlattığım onca şeyden buna takılmasına gözlerimi devirirken sorarak kurduğu cümleler, içimdeki adlandıramadığım duyguların filizlenmesine sebep olmuştu ve kökleri lavdan çıkıp filizlenmişti. Bu gerçek içimi yaktı. Bunca zamandır bu gerçekle burun buruna olsam da Adal söyleyene kadar asla böyle düşünmemiştim. Tolga benim için her zaman hayalini kurduğum abi profiliydi.
Ben onu kuzenden öte abim olarak görürken Adal'ın onun aslında hiçbir şeyim olduğunu söylemesi canımı fena halde sıkmış, sıkmakla yetmemiş yanmadık hücre bırakmamıştı. Beni aslında kimsesiz olduğum gerçeğiyle yüz yüze getirmişti farkında olmadan.
"O benim bu hayatta hep sahip olmak istediğim abim." Biraz duraksayıp zihnimde Tolga ile ilgili canlanan anıları seyrettikten sonra, "Belki de beni koşulsuz şartsız seven tek insan..."
"Değil."
"Ne?" Adal'ın kendinden emin sesine anlam veremezken ne demek istediğini anlamamıştım. Açıklama bekleyen bakışlarımı ona yönlendirirken gözlerini aşağıya doğru eğerek göz göze gelmemizi sağladı.
