Ouders, Vriendjes & hun zusjes.

Sarah

Sorry sorry sorry, nu komt nog een shortie. Maar daarna weer 2 lange! I'm so sorry. Maar you make my day, 15 keer gelezen :D *Ik weet t, het is nog niets vergeleken bij al die anderen met 3.548 maar dat laten we even buiten deze kwestie :p* Enjoy!

Hoofdstuk 7: Sarah.

Yunita: Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik was onderweg, weg van het vertrouwde Rotterdam.

"Wil je wat eten?" Jaap houd een boterham voor mijn neus. Mijn buik begint te knorren en ik merk nu pas dat ik inderdaad superveel trek heb. Dankbaar pak ik de boterham aan en staar ik weer naar buiten. Het is herfstachtig weer, buiten stormt het en de bladderen dwarrellen naar beneden. Meteen denk ik weer aan al die keren dat ik met mijn ouders naar het bos ging om bladeren en takken te verzamelen en er dan iets moois van te knutselen. We hebben ooit een prachtige ster van takken gemaakt en toen mijn moeder en Jimmie (broertje) overleden hebben we die op het graf gelegd. O, God. Waarom moest juist ík mijn ouders verliezen. Jaap pakt mijn hand en nu pas besef ik dat ik weer aan het huilen ben.

"Je kan aan je tante vragen of je vriendje een keer mag langskomen. Aan de telefoon klonk ze heel bezorgt en heel aardig. 't Mag vast wel." Hij denkt dat ik daarom huil, om Brad wat ook half waar is. Ik begin hem steeds leuker te vinden.

"H-hij is eh.. Niet mijn vriendje." stamel ik en Jaap lacht. "Echt niet? Hij keek anders wel erg verliefd naar je." Hij knipoogt naar me en ik moet blozen. Echt? Keek hij echt naar me? Ik krijg een nog roder hoofd en hij buldert van het lachen.

"Ach, kindje toch." Er komt een vrouw van, ik gok, 26 naar me toe en ze geeft me een stevige knuffel (lees: ik kreeg geen lucht meer). Ze pakt mijn tas en stelt zich voor. "Hai, ik ben Natasha. Wauw je bent net zo prachtig als je moeder." zegt ze met een verbitterde glimlach.

"Bedankt agent Jaap." Natasha loopt naar hem toe en schud zijn hand. "G-geen dank, hoor. Ik doe gewoon mijn werk." stamelt Jaap en ditkeer ben ík degene die lacht.

"Nou mop. Dit word jouw kamer." Natasha geeft me een rondleiding en eindigt bij deze deur. Ze opent de deur en ik zie een prachtige, witte, ruime emn zonverlichte kamer. "Mooi, hea?" zegt ze als ik niet reageer maar met mijn mond open ik de deuropening blijf staan. "Het is prachtig, wauw!" Ze glimlacht. "Ik ben blij dat je het mooi vind." Tante Natasha is best knap. Ze heeft lang blond haar en ze heeft dezelfde groene ogen als mij en mijn moeder. Ze is van karakter heel vrolijk en spontaan en haar huis is precies zo. Er hangen overal tekeningen en er staan beeldjes. Het is gewoon superknus. "Pak je tas maar uit, dan ga ik koken (kuch ik haal pizza kuch)." Ze knipoogt nog even en dan hoor ik haar de trap aflopen.

Ik wil mijn kleren in de kast ophangen als een klein doosje me opvalt. Het is mooi rood en met gouden letters versierd. De letters vormen een naam: Sarah. En zo heette mijn moeder.

---------------------------------

maybe plaats ik vanavond nog wat maar ik ben nu doodop (heeft de hele nacht niet geslapen, alleen maar gelezen en geschreven :D). Hope you liked it! Vote&Comment are welcomee! (fanning ook :D)