Ouders, Vriendjes & hun zusjes.

"Brad?!"

Yunita: "Ja, theoretisch wel.. Maar.." "nu komt het mompelt Pam binnenmonds maar hard genoeg zodat ik t kan horen. Ik grijns en kijk Nick afwachtend aan. "Maar.. Hoe wilde je dat voor mekaar krijgen?" Ik zucht.. Tja, daar had ik nog niet aan gedacht. 

"EEN OPSTAND, EEN REL!!" roept Pam enthousiast en springt op. Ik kijk Nick aan, hij staart denkend voor zich uit. "Emh, Pam? Ik weet niet of.." Nick onderbreekt me. "Nee, het zou best kunnen." "Theoretisch gezien." zeggen Pam en ik tegelijkertijd en barsten in lachen uit.

Brandon: Ik probeer te slapen, maar dat gaat ik. Ik snap nog steeds niet dat het nummer niet in gebruik was..  

Zuchtend draai ik me nogmaals om. Ik ben nog steeds bij m'n ouders. We hebben bijgepraat, over John, Abb, Pam en Liz. Ik heb een brief gekregen en ook een voor de rest. Deze brieven wilde ze altijd opsturen maar dat mocht nooit, dan kon de locatie worden gevonden. 

Mijn ouders vertelde me dat ze waarschijnlijk over 3jaar terug mogen komen, terug naar Rotterdam!

Ik draai me weer om, denkend aan het plan. Morgen zal ik Yun en Pam weer zien.

"Oke, dus je deze chip is een soort GPS. Dan kunnen we je vinden en komen we je zo snel mogelijk bevrijden. Zoek voor Yun en Pam, en sein ons dan. Succes jongen." legt een man van de organisatie me uit en mijn ouders staan nog steeds hoofdschuddend aan de andere kant. Ik draai me om en geef ze een knuffel. "Je bent heel dapper jongen," begint mijn vader. Hij vond het altijd al moeilijk om te zeggen wat hij voelde. Dat heb ik denk ik een beetje geërft. "Vergeet nooit dat we heel erg veel van je houden, en van Liz, Pam, Abb en John." 

"Meneer, mevrouw. We moeten zo naar de afgesproken plek." We knikken alledrie en ik geef ze nog een laatste knuffel. "Ik zie jullie later weer." Ik stap in de auto en zwaai. "Ik hou van jullie!" roep ik en dan verdwijnen ze uit het zicht.

"Je weet wat te doen, he? Zodra je er bent, activeren." We herhalen alles nog een keer en ik knik als teken dat ik het nog weet. "Succes jongen." 

Ik stap de auto uit en loop richting het park. Al meteen zie ik 2verdachte mannen lopen. Das ook snel. Ik doe mijn rugzak om en loop richting de mannen. Hmm, hoe trek ik hun aandacht. Aah, ik weet al wat. Ik pak mijn mobieltje en loop dichterbij. 

"Oui, Ik heb ze gezien. Het project?" En toen kreeg ik hun aandacht. Ik heb mijn zin nog niet afgemaakt en ik voel een klap op mijn hoofd en alles word zwart.

Yunita: Ik word wakker van een lichtstraal. Zuchtend kijk ik op. Ik zie Nick's gestalte met nog iemand in de deuropening staan. "Dit is slecht, Mark. We hebben nu twee kinderen, van Meg en Clinton, en een ander kindgetuige." Hoor ik Nick mompelen. Ik probeer het gezicht van 'de gevangene' te zien, maar ik zie niets.

Degene die Nick vast had word tegen de grond gegooit en deur valt met een klap dicht. Ik sta op en loop richting het levenloze lichaam. Ik draai 't op z'n rug en kijk naar zijn gezicht. Damn, het is Brad!

Ik ben natuurlijk superblij dat ik hem weer zie, maar ik heb hem hier nooit heen gewenst. "Brad?" mijn stem klinkt schor. "Brad? Word wakker!" de zon valt de kamer binnen en er zitten allemaal bloedstrepen op zijn gezicht. "Brad?! Alsjeblieft!" ik schud hem door elkaar en de tranen stromen over mijn wangen. "Yun, doe eens normaal. Ik wil slapen." "Pam! Pam.. Brad.. Hier!" meteen staat ze op en komt ze op me afgesprint. "W-wat is er gebeurt?" vraagt ze geschokt. "Ik weet het niet, roep Nick. Sla op die deur tot hij komt! Die eikel!"

"NICK DOE DIE DEUR OPEN!! WAT HEB JIJ MET MIJN BROER GEDAAN?!!" gilt en krijst Pam tegen de deur. De deur vliegt open en Pam scheld Nick helemaal onder. "WAT HEB JE GEDAAN?!!" "Waar heb je het over?" vraagt hij rustig. Boos sta ik op. "Dat je mij hebt okay, Maar Pam en Brad doe je niks, hoor je me?" schreeuw ik hysterisch in zijn gezicht. "Je kent hem?" vraagt Nick verbaast met een opgetrokken wenkbrauw. "JA, DUHUH!! DAT IS D'R VRIENDJEE!!" schreeuwt Pam en we kijken haar beide aan. "Ohja?" vragen we tegelijkertijd. Ze slaat haar armen over elkaar en kijkt Nick boos aan. "Wat heb je met mijn broer gedaan? Waarom zit er bloed op zijn gezicht?"  vraagt ze nu iets rustiger. "Mark.. Die Brad-gast werkte niet mee en Mark eh.. Hij is met Piere, de enige die hier willen blijven.. Maar ik kan kijken of ik hem kan verzorgen, het meeste wat ik kan doen, is een paar pijnstillers en wat beter eten om aan te sterken, geven."

Ik hoor wat gemompel en sta meteen op. "Brad? Gaat het?" hij opent zijn ogen en ik help hem overeind. Ik laat hem tegen de muur aanzitten en geef hem een stuk appel. "Hier neem maar." ik voer hem de stukken fruit en geef hem wat water. "W-waar ben ik?" vraagt hij met een schorre stem. Ik geef hem nog wat water en gebaar dat hij stil moet zijn. "Dat leg ik morgen wel uit, ga maar wat slapen." Hij doet wat ik zeg en valt op mijn schoot in slaap.

"Aawh, ze zijn en lief samen, hea?" hoor ik in de verte. "Jaa, ze passen goed bij elkaar." Ik wrijf in mijn ogen en kijk naar Nick en Pam die staan te fluisteren. "Oh, je bent wakker." "Nu wel ja." zeg ik met een ochtendstem. Ik gaap en merk dan pas dat Brad nog steeds op mijn schoot ligt. Met een rood hoofd sta ik voorzichtig op en begin aan het ontbijt.