Ouders, Vriendjes & hun zusjes.

Even zo'n 'momentje'.

Okay guys, hier heb ik weer even een stukje. Sorry voor het wachten (Hea, BenteBeer ;D)

Hope you like it, Enjoy :)

--------------

Yunita: "Wacht!" zeg ik als Nick de kamer uit wilt lopen. "Waarom ben je hier? Waarom heb je je vrijwillig aangesloten?" Hij stopt in de deur opening en draait zich om. "Ik ben hier niet vrijwillig." Ik kijk hem verbaast aan. "M-maar dat zei je net." "Ja, dat was ook zo.. Kijk ik was hier ook vrijwillig.. Maar niet meer." Pam en ik kijken hem weer niet begrijpend aan. "Sinds de baas is overleden.. Is er een nieuw iemand, Piere. Hij eh.. Hij heeft alles omgegooid. Nieuwe regels, nieuwe werknemers en.. nieuwe straffen." Hij zucht diep en gaat weer naast ons zitten. "Iedereen wilt hier weg.. Maare dat gaan niet. We zullen hier niet levend uit komen. Dus, kijk, ik zou jullie graag willen helpen. Maar dat kan niet sorry." Pam en ik blijven stil. Niemand zegt meer iets.

Nick staat op. "Ik moet weer gaan, voor ze me missen."

Nick wilt dus ook weg, iedereen volgens hem.. Ik denk na. Het is al donker en Pam slaapt tegen m'n schouder aan. Hmm, als we nou met z'n alle ontsnappen en dan de politie inschakelen.

Hmm, ja. Dat ging ik doen.. Maar hoe?

Mijn gedachtes werden verbroken door een zacht gesnik. "Pam?" "J-ja?" antwoordde ze met een zachte stem. "Ach meisje, wat is er?" Domme vraag, Yun. Je zit in the middle of no where, ontvoerd, ver weg van waar je hoort te zijn, in een koude, vieze zolderkamer. Ik begreep haar antwoord dan ook wel. "Alles." zegt ze zacht.

Ik kijk op in haar kleine gezichtje. Ze mag dan wel 11 zijn, maar ze had een heel jong gezicht. Hoewel haar uitdrukking juist heel volwassen is. "Alles!" schreeuwt ze met een betraand gezicht.

"Alles is.. is verkeerd! Snap je het dan niet?! We zitten hier opgesloten! In.. in.. Weet ik veel waar?!" ze zucht. "Sorry, jij kan er ook niets aan doen.." "Het geeft niet hoor. Je moest het gewoon even kwijt." Ik veeg de tranen uit haar gezicht.

"Op de eh.. Op de begravenis van mijn vader had ik ook zo'n momentje." zeg ik. Ik denk terug aan de dag van de begravenis.

*FLASHBACKK*

"Brad, maak je een freaking grapje?! Het komt niet goed!! Ik moet naar Antwerpen! Weg van.. van ALLES!! Weg van m'n vrienden, van jou, van m'n huis.. Ik.. Ik.. Ik moet weg en m'n ouders z-zijn ook weg.." En toen barstte ik in tranen uit en Brad trooste me.

*END FLASHBACK*

"Maar ik heb een plan.. Nou ja nog niet echt een plan, meer een idee." Pam keek me aan met een hoopvolle blik. Ze kreeg weer een twinkeling in haar ogen. "Echt? Meen je dat? Vertel!" Ik draaide me naar haar toe (Nick had de touwen van onze polsen weggehaald) en begon het uit te leggen. "Nou kijk.. Iedereen wilt weg, toch?" Pam knikt. "Ja, maar er is nog die baas van Star-hahaha-shooters." We barstte beide in lachen uit.

Na de lachbui ga ik verder. "Nou, als we allemaal samenwerken en die baas 'wegwerken', dan.. dan moeten we met z'n alle ontsnappen kunnen de rest van de leden stoppen.." Pam kijkt me begrijpend aan. "Ik snap 'm.. Maar hoe? Hoe krijgen we die baas weg?" We staren even bedenkelijk voor ons uit.

"Nick zal wel kunnen helpen, toch? Als we zijn vertrouwen winnen.. En hij die van zijn collega's wint, dan moet 't lukken, toch?" Ik knik. "Ja, ik vind van wel. Maar probeer maar wat te slapen. Nick komt al vroeg met het ontbijt." Ze knikt en gaat op mijn schoot liggen.

"Yun?" "Ja Pam?" "Dankje, voor alles." Ik aai haar over haar kruin en glimlach. "Geen dank, meis. Geen dank.."

______________

Ik heb het nog niet gecheckt, dus als het niet klopt.. Let me know :)

xx