I AM THAT SUPPOSED TO BE

Chapter 12: Doesn't Matter

Chapter 12:  Doesn't Matter

Kuya Breecks POV

Tumingin ako sa wrist watch ko.

Ilang minuto nalang matatapos na shift ko sa fast food chain na tinatrabahuhan ko.

Ng napalingon ako sa pinto ng may marinig akong tawanan ng mga bagong papasok na customer.

At natigilan ako ng makita ang mga estudyanteng naka engineering uniform and their seems in their senior years.

Napabuntong hininga ako.

Naalala ko na naman ang kapatid ko.

"Ganyan na sana sya ngayon".

"Kuya mag e-engineer talaga in the future" bata palang sya yan na ang bukang bibig nya at kahit paulit ulit never akong nagsawang pakinggan ang paglilitantya nya tungkol sa pag e-engineer nya.

I won't mind kahit nakakarindi na sya minsan.

It doesn't matter as long as nakikita ko ang ningning sa nga mata ng kapatid ko habang nagangarap na naglilitantya ng paulit.

Namimiss ko ng makita ang nangangarap nyang mukha lalong lalo na ang mga mata nya.

"Breecks! Out muna." Nagbalik ang diwa ko dahil sa pagtawag sa akin ng ka trabaho ko.

Tiningnan ko sya at tinanguan. Sinulyapan ko na rin ang kga engineering students and for the nth time bumuntong hininga ako ulit. Pumunta na ako sa staff room para kunin ang mga gamit ko.

Pero parang nawalan ako ng lakas sa pag balik alaala sa kapatid ko kaya napa upo muna ako sa bench sa harap ng locker.

And I just can't stop it kundi isipin na naman ang kapatid ko.

Okay lang sa akin kahit ngayon na umabot ako sa point na tumigil ako sa pag aaral para sa pagpapagamot nya.

Kahit dobleng part time job papasukin just to earn money for her.

For her everything doesn't matter to me, kakayanin, titiisin at pagsisikapan ko lahat lahat.

Nakakapanghina talaga na nanghihina si Ayiesha.

Hindi kami sanay. She's always jolly and positive.
At ang positivity na taglay nya ay nakakahawa na kahit galit ka sa mundo mapapa smile ka pa rin nya.

Kahit pikon yun at madalas na nang hahampas pag na asar pero tatawa pa rin yun in the end.

I really miss the way what Ayiesha is four years ago.

Minsan kahit na nahihirapan na talaga sya hindi pa rin sya sumusuko. Di yun marunong sumuko eh.

She's a fighter.

That's why I know she'll be better so soon.

Tumayo na ako at binitbit ang mga gamit. Lalakarin ko lang papunta sa hospital, hindi man ganun ka lapit pero hindi naman kalayuan.

Dumaan ako sa isang bakeshop na nadaan ko ng makita kong nakadisplay dun ang paborito ni Ayiesha na chocolate cupcakes. Bumili ako ng tatlo kase yun lang kasya sa extrang pera ko.

Naalala ko pa na palagi pa nilang pinag aawayan  ni Jeeleene ang pinakahuling tira na cupcake.

I smiled on that thought.

Nang makarating ako sa hospital. Kumatok ako pero walang sumagot. So pumasok nalang ako, wala si mama and Ayie were lying in hospital bed as usual.

Lumingon sya nang marinig ang paglapag ko ng mga gamit ko.

She smiled.

Hindi pilit na ngiti pero bakas ang panghihina.

Nginitian ko din sya.

"Si mama?" tanong ko.

"Bumili ng gamot k'ya" mahina nyang sagot.

I walk towards her and embraced her in a tight hug. I kissed her forehead and whisper

"Princess I madly missed you so please lumaban ka"

Naramdaman ko rin ang pagyakap nya sa akin ng mahigpit. Then she tap my back.

Kaya kumalas ako ng yakap at tininganan sya.

"Kuya you know me, I never gived up. Laban lang hangat may laban pang paglalabanan. Ako pa ba?" Sabi nya.

Ang mga salita nya ay puno ng positivity kung dati ma i-inspire ka pero ngayon hearing those positive words from her seems so meaningless and a heartbreaking.

"I know princess. Common bumili ako ng favorite mo."

"Talaga kuya??" Sabi nya.

"Hmmmm" at binigay ko sa sa kanya yung cupcakes. At umupo ako sa tabi nya, watching her eating those cupcakes weakly.

I know her condition. It getting worst and worst.

I hold her other hand.

But please Princess Hold on…

_____________________

♥~♥