18.8.18
merhaba Palyaço.
nefes alıyorum, hâlâ. ama sanki ciğerimi doldurmuyor aldığım nefesler. kahkahalarım yankılanmıyor duvarlarda. hep biraz hüzünlü sol yanım.
eksik yaşıyorum sanki bu hayatı. adını koyamadığım duygular sarıyor parmak uçlarımı.
kimseyle konuşmak istemiyorum, Palyaço. kimseye tahammül edemiyorum. iletişim kurmak zor geliyor. göz göze gelmek acı veriyor sanki biraz.
zorla yaşıyormuşum gibi görünüyormuşum, onlar böyle diyor. tebessümlerim acı mısralardan oluşuyormuş, bunu da onlar söylüyor.
onlara konuşma hakkını kim veriyor, inan bilmiyorum. bana kalsa sağır edici bir melodi yankılanırdı sokaklarda.
her neyse Palyaço, içimdeki neşeye ithafen yaşıyorum galiba. onlar bilmiyorlar; dışım kabuk bağlamış ama içim papatya, zambak.
görüşürüz.
-
