şehrin gürültüsünden kaçıp
köye atınca kendimizi
daha da kısa sürerdi güneşin batışı
annelerimizin akşam eve çağirişi
Yine de hep mutlu olurduk
güneş ufuktan battarken
hafif karanlık olurdu
hafifde ayın parıltısında
yarışlar olurdu
kim eve daha çabuk varacak diye...
o gün son kez koşturulduk
ama yarışlar hiç bitmezdi bizde
o yarışlarda öğrendim kazanmayı kaybetmeyi
mesela akşamları
tatlı da olsa televizyon kavgaları olurdu
ve kazanan bakardı o akşam
gündüzleri uçan uçağın sesini duyunca
deliler gibi gökyüzünün maviliğinde kaybolup
küçük iddealar atartik ortaya
şimdi gökyüzüne baktığımda aradığım tek şey umut...
18/08/2018
Vuslattaki Mabudem3
Emir HELVACİOĞLU
