6:45 am
"Ano ba?! Bitawan niyo ko!" Pagpupumiglas ko sa dalawang nurse na hawak hawak ang magkabila kong braso.
"Daddy! I'm not a psychopath!" Halos lumuhod na ako sa sahig kakamakaawa sa parents ko na hindi ako baliw at huwag nilang gawin sakin to.
Tita Diane was crying habang pinipigilan ni Daddy ang kanyang mga luha na gustong gusto nang lumabas.
"Tita, don't do this to me..." Hikbi ko, pero tanging iling lang ang isinagot nila sa akin.
Bakit ganito? they need to ask my permission first kung payag ako sa ganito. Ayaw ko. Paano na ang pag-aaral ko? I have a life too, I won't let them ruin it because of my condition. Lahat siguro nang mura ay naisigaw ko na sa utak ko sa sobrang stressed ko ngayon sa nangyayari.
I can't imagine my life being in that place!
Why of all people bakit ako pa? Bakit pa ako nagkaganito?
We are just living normal in this not so big town when that night happened. That horrible night that I wished i'll forget for the rest of my life. Naisip ko nang iuntog ang ulo ko sa pader nang ilang beses, dinadasal na sana magka-amnesia nalang ako.
Our life change, my life actually.
"NO!" Asik ko nang aakma na nila akong buhatin para ipasok sa puting van. Wala na akong pakealam kung pinagtitinginan na kami nang mga etchoserang mga kapit bahay namin.
"Si Dane yan diba? Kawawang bata."
"Nakakatakot naman, ilang beses ko pa naman siyang nakausap, baliw pala?"
"Omg. Schoolmate natin yan diba?"
"Tara na nga, baliw pala yan eh kaya pala walang kaibigan sa school pwera sa kuya niya."
"Sayang maganda pa naman sana."
"Pero baliw naman. Hahaha!"
TANGINA NIYO LAHAT! I'M NOT A PSYCHO! DAMN YOU ALL!
"Dane. Please, it's for your own good." Hindi na napigilan ni Daddy ang kanyang mga luha dahil tuluyan na siyang umiyak.
"HINDI AKO BALIW! ANO BA! BITAWAN NIYO KO!" Halos pumutok na yung ugat ko kakasigaw para maintindi nilang hindi ako baliw. Pero kahit anong gawin ko, kahit umiyak pa ako nang dugo disidido na talaga sila na ipasok ako sa Insane Asylum.
That place...
"Dane! Stop! Please take care of her." Pagmamakaawa ni Tita sa doktor na si Dr. Rios
"I will make sure that your daugther will be okay in our arms." Kahit na blurry na ang paningin ko dahil sa mga bwesit na luhang ito I still saw a hint of amusement in the doctors face.
"Don't make this hard for us, kid." Bulong nang nurse saka ko naramdaman na may matalim siyang bagay na itinurok sa leeg ko.
"Damn... you.." Biglang nanghihina ang buong katawan ko, salamat sa gagong yun. Pampatulog siguro yun dahil unti unting bumibigat ang talukap nang mga mata ko.
Is this the end? I hope so.
***
7:15 pm
"My head hurts.." Daing ko habang sapo ko ang aking noo. Damn it.
What happened?
Anong lugar to?
Bakit amoy ospital?
Nadisgrasya ba ako?
Pag dilat ko nang aking mga mata ay nasa silid ako na hindi pamilyar sakin. Saka nanumbalik ang eksena kanina sa bahay kung saan nag eskandalo ako at kung paano nila ako pagchismisan dahil dadalhin ako sa Insane Asylum, na baliw daw ako.
"SHIT!"
"CAN ANYONE HEAR ME?!"
"ILABAS NIYO AKO DITO!"
"YOU FUCKTARDS LET ME OUT OF HERE! I'M NOT CRAZY!"
"I'M BEGGING YOU, LET ME OUT OF HERE!"
"PLEASE, I'm not crazy." Nagsimula na naman akong umiyak dahil sa kalagayan ko ngayon. How did I ended up like this? If only my brother Dale was here. Paniguradong hinding hindi papayag yun na dalhin ako dito because deep inside he know that his little sister is not a psycho.
Dahan dahang bumukas ang bakal na pinto saka pumasok ang isang makinis na babae na naka-lab coat at saka dalawang nurse sa kilid nito.
She smiled sweetly at me pero tanging masamang tingin ang ipinukol ko sa kanya.
"It's nice to see you, Dane. I am Dr. Watson, how are you? Is your room looks nice?" Her voice was like an angel that im sure every man would droll. Dr. Watson gave me a warm smile kaya isinuyod ko ang itsura nang kwarto, every corner was color pink mapa stuff toys at comforter and my walls was like made of foam. This doesn't look like an Asylum Room, parang sumuka si Barbie nang pink dito, Dale knows how much I hate pink.
"Let me out of here, ayoko dito."
"Not yet. Lalabas ka dito pag naging okay kana." Every words she says was soft and gentle, parang bawat na salita na sinasabi niya ay hindi ka masasaktan.
"But I'm okay, hindi ako baliw!" Asik ko, bahagya siyang umatras dahil sa naging reaction ko aakmang lalapit ang dalawang nurse sa akin pero pinigilan niya.
"Dane, darling I'm sure you're already hungry. Let Erwin assist you to the cafeteria, okay?" Bago pa ako makasagot ay tinalikuran na niya ako kasama ang isa pang nurse. Erwin gave me a smug look before leaning closer to me.
"Poor kid, your parents will regret for sending you here." He smirked.
"What do you mean?"
"This place is called hell, then you will suffer like hell." He said as if it was really true.
×××
Thank you for reading Chapter One! I hope it's not that boring. Lol.
