DANE ALBERTS
6:09 am
I was already waiting for my door to open because I was too excited to give my gift for Ravi. It's just a simple gift but I now that he will appreciate it.
Pinagpuyatan ko ito at sinikapan para sa kanya dahil gusto ko lamang siya maging masaya sa simpleng regalo ko.
Kagabi ko pa ito natapos at hindi ko mapigilan tignan ulit ang mga obra ko.
Agad naman akong napatayo nang marinig ko mula sa labas ang pag swipe ni Rian nang kanyang key card sa aking pinto. I immediately stood up infront of the metal door, nakikita ko sa mukha ni Rian ang pagtataka kung bakit inaabangan ko siya pero hindi na lamang siya nagtanong at binati niya ako nang 'good morning', as a sign of respect I greeted her back.
"C'mon, im in a hurry."
"Teka lang, maghintay ka dahil ako ang naka asign kay Levi, sunduin muna natin siya." I groan in disapproval pero wala akong magawa kundi sundin ang aking nurse. Urgh.
"Oh, nabadtrip ka yata?" She teased, I gave her a death glare kaya malakas siyang tumawa.
"Why do you always get grumpy everytime you heard his name?"
"Who?" Pagmamaang-maangan ko.
"Nako. Alam ko nayan Dane, diyan din kami nagsimula ni Keen." At nasali sa usapan ang boyfriend niyang si Keen.
"Stop this nonsence Ate Rian." Well, dahil may respeto ako sa mga nakakatanda ay ina-ate ko si Rian kahit 5 years lang namam ang agwat namin.
"Eh bakit namumula ka?" Panunukso niya pa lalo.
"I'm not."
"YIE---"
"Hindi ko nga siya gusto! Tumigil kana nga dahil hinding hindi ko magugustuhan ang Levi na yun!"
Buong tapang wika ko. Bakas ang pag ka inis at irita sa aking mukha kay Rian. Akala ko titigil na siya sa pangungulit pero laking pagtataka ko na tumawa ito nang pagka-lakas lakas.
"Why are you laughing?" Nakabusangot kong tanong.
"Hindi ko naman sinabi na gusto mo siya ah? Yun talaga ang pumapasok sa ulo mo no? Yung gusto mo nga siya?"
SHOOT.
Ay tanga.
"Are you guys already done fighting? Open my door now Miss Rian."
At tila nagsitayo lahat nang balahibo ko sa batok nang marinig ko ang malalim, malamig at baritono niyang boses.
"HAHAHA. Pasensya kana Levi ah? Eto kasing alaga ko, indenial pa." Tawang tawa si Rian habang inii-swipe ang card sa pinto ni Levi. Bruhang to! Lagot to sakin mamaya! Sasakalin ko talaga yan eh.
Pagkalabas niya nang kwarto ay agad niya akong tinapunan nang tingin saka nginitian. My cheeks heat up nung sumilay ang ngiti niya na ngayon ko lamang nakita. Parang lalabas na ang puso ko sa ribcage ko dahil dinig na dinig ko ang bawat pintig nito. It was like my world stops when I saw him smile.
"Don't worry Ms. Rian. The next time she denies, she will be mine." He's sweet smile formed into a seductive smirked na agad na ikinatulon nang aking laway.
"HAHAHA. Dane narinig mo yun? Deny kana ulit."
Oh. I hope he was just kidding and playing around, because I don't like it.
"Tara na nga, panira nang araw." Sabi ko at tinalikuran sila. Pero deep inside parang lumulukso lukso tong puso ko na hindi ko mawari kung bakit.
It was like their was sometihing hummering my chest and it won't stop everytime I remember him smiling. Maybe im just hallucinating? Did he just smile?
"Kinikilig yan, ayaw lang magpahalata." Bulong ni Rian pero dinig na dinig ko parin.
"Alam ko." Sabat naman nang isa na agad na ikinainis ko.
Padabog akong umupo sa harapan ni Ravi. Dapat good mood ako ngayon dahil ibibigay ko yung regalo ko pero na badtrip ako dahil sa katarantaduhan nang dalawa.
"Masama gising mo?"
"May nadaanan akong masamang tao, kamo."
"Kilala ko nayan." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Nahalata niya siguro na nagtataka ako kaya agad niya naman akong sinagot.
"Si Levi no?" Natatawa niyang wika.
"Why do you keep mentioning that bastards name??" Inis kong tanong.
"And why do you really hate him? He's nice." Wala talaga siyang kwentang kausap. Nagtataka tuloy ako kung bakit ko siya naging kaibigan.
"Ewan ko din..." Bulong ko sa aking sarili.
"Nga pala, ano yang hawak mo?" Turo niya sa dala dala kong sketch pad. Tinago ko naman ito sa aking likuran.
"Mamaya lang." Sinubo niya ang kinakain niyang pasta as if it was the most delicious food he ever ate in his entire life.
Muntik na akong matawa sa itsura niya pero nagawa ko itong pigilan dahil may nakita akong sauce sa gilid nang labi niya. I was about to grab a tissue when I heard him speaks.
"I failed again." Dismayado niyang wika saka nangalumbaba.
"What?" Taka ko namang tanong.
"Akala ko tatawa ka na."
"For what?"
"Because I never saw you smiling or laughing. Iniisip ko tuloy na baka napipilitan kalang na samahan ako. You know Dane, it's really okay if you don't want me around, sabihin mo lang dahil lalayo ako." Nagulat ako sa sinabi niya. Mga ilang segundo pa muna bago ako natauhan.
I feel hurt. Guilt and pain is swallowing me. Akala ko tuluyan na akong namanhid dahil sa nangyari sakin pero bakit nararamdamam ko ang sakit sa bawat salitang sinabi ni Ravi.
Am I bad to not noticed that my dear friend is in pain? Bakit hindi ko iyon napansin? Is it because nakakaya niyang ngumiti sa harapan ko at umaktong normal lang ang lahat at walang problema?
"Dane, I was so happy that we became friends. Ikaw lang yung nakatagal sa ugali ko. I mean sino naman ang gugustuhing kaibiganin ang isang abnormal na tulad ko. Tiniis mo ako kahit alam at ramdam ko ang takot mo sakin pag kinakalog tong utak ko. I never been loved, alam mo yun, wala akong pamilya at ikaw lang ang kaibigan ko. Pero kung talagang ayaw mo akong maging kaibigan, buong puso ko ito tatanggapin."
So this is how it feels like, seeing your precious friend crying right in front of you.
Parang may bikig sa lalamunan ko dahil wala ni isang salitang lumabas sa bibig ko. I want to tell him na mali ang iniisip niya, pero parang may pumipigil sa akin na huwag gawin.
I was stunned when he stood up and left me alone.
***
