Αγάπησα Και Εγώ Κάποτε

Δάκρυα

Ολίβια

-Λιβ;Λιβ!
Άκουγα πίσω μου. Κρύφτηκα και τον άκουγα να με φωνάζει.
- Λιβ!
Κάθε άκουσμα του ονόματός μου ήταν μια μαχαιριά. Πόναγα.
-Λιβ...
Σωριάστηκε στον δρόμο. Δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι.
- Μου την είχαν στημένη Λιβ. Μόνο εσένα αγαπάω.
Τι ήταν αυτό; Να λέει την αλήθεια; Δεν ήμουν σίγουρη. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να μάθω.

Ντάνιελ:

Άνοιξα τα μάτια μου. Έβλεπα θολά και άκουγα μόνο σιγανές φωνές στο βάθος. Δεν ήξερα που βρισκόμουν. Ξαφνικά άκουσα  κάποιον να φωνάζει "ξύπνησε, ξύπνησε". Ήταν μια φωνή γλυκιά γεμάτη αγάπη αλλά ταυτόχρονα έκρυβε πόνο μέσα της. Μπορούσα να το αντιληφθώ.
- Λιβ;
- Ναι, εγώ είμαι.
Προσπάθησα να σηκωθώ, να την αγκαλιάσω αλλά έμεινα πίσω στην όψη του Καμ και της Μπελ. Βρισκόμουν στο σπίτι της!
- Τι κάνετε εσείς εδώ;
Κατάφερα να πω μετά από ένα λεπτό σιωπής και αμηχανίας.
- Τώρα φεύγαμε με τον Καμ.
Άκουσα να λέει η Λιβ και πόνεσε η καρδιά μου. Νόμιζα πως άκουσα λάθος, δεν γίνεται να νόμιζε πως ήθελα να φύγει. Αλλά τότε άκουσα την Μπελ να λέει "Ωραία, θα τον φροντίσω εγώ από εδώ και πέρα. Και μετά θα τον πάω σπίτι του, όταν θα έχει αναρρώσει πλήρως"
- Τι εννοείς;
Κατάφερα και σταύρωσα δύο λέξεις πάνω στον πανικό που με πλημμύριζε. Ξαφνικά πετάχτηκε ο Καμ λέγοντας:
- Μέθυσες φιλαράκι χτες. Σερνόσουν στον δρόμο και φώναζες την Μπελ.
- Ναι! Ενώ ήμουν δίπλα σου αγάπη μου. Σε ακολουθούσα.
Η Λιβ ήταν αμέτοχη στην συζήτηση και κοιτούσε έξω.
- Είναι ώρα να φύγουμε. Θα του εξηγήσει η Μπελ τα υπόλοιπα.
- Ναι, φυσικά.
...απάντησε η Λιβ διστακτικά και έφυγαν από το δωμάτιο. Η Μπελ έκατσε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι. Ήταν ζεστό και απαλό. Μου θύμισε τον παλιό καιρό όταν ήμασταν μαζί που δεν φαινόταν τόσο μακριά πλέον. Δεν με είχε αφήσει, ούτε καν τώρα που ήμουν χάλια, τώρα που η Λιβ...
Η Λιβ! Όλα έλαμψαν ξαφνικά στο μυαλό μου και θυμήθηκα. Ο Καμ και η Μπελ είχαν σχέδιο. Πρέπει να το είχε μάθει η Λιβ και γι' αυτό έφυγε. Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά μου. Τότε η Μπελ με αγκάλιασε. Δεν ξέρω γιατί αλλά ξέχασα αμέσως ο,τι είχε συμβεί πριν. Ήμουν εκεί μαζί της και ένιωθα ωραία. Γύρισα το κεφάλι μου και την φίλησα. Τα χείλη της ήταν ζεστά και ένιωθα την φλόγα όλο και να φουντώνει. Ανταποκρίθηκε στο φιλί μου και μείναμε εκεί, οι δύο μας, αγκαλιασμένοι.
Το επόμενο πρωί πήγαμε μαζί σχολείο πιασμένοι από τα χέρια. Ήμουν ευτυχισμένος για έναν λόγο που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Η Μπελ με άφησε στην τάξη και πήγε στην δική της. Την αποχαιρέτησα με ένα φιλί. Κάθισα στο θρανίο και περίμενα την μις Σοφία να ξεκινήσει το μάθημα Φυσικής.
Η μέρα πέρασε ευχάριστα. Εγώ, η Μπελ και η παρέα καθόμασταν όπως παλιά στις κερκίδες, συζητούσαμε για το ποδόσφαιρο και την καινούργια σεζόν και τότε πρόσεξα ένα κορίτσι από το Γυμνάσιο να τρέχει στον διάδρομο και να πέφτει πάνω σε έναν καθηγητή. Γέλασα και γύρισα στην παρέα. Ξαφνικά θυμήθηκα! Η Λιβ! Δεν είχε εμφανιστεί στο σχολείο σήμερα! Σηκώθηκα να φύγω αλλά η Μπελ με σταμάτησε.
- Πού πας αγάπη;
- Εεε... πουθενά απλώς...
- Ωραία...
Και έμεινα εκεί. Γελώντας, ξεχνώντας την ύπαρξή της. Τότε δεν με πείραξε. Έλεγα: "Έλα μωρέ αύριο θα έρθει" και " Μια χαρά περνάω με την Μπελ" αφήνοντας πίσω μου την Λιβ.
Πέρασε μια εβδομάδα μέχρι να ξανά εμφανιστεί στο σχολείο. Τότε πήρα και εγώ μια μεγάλη απόφαση: Θα πήγαινα στην τάξη με την παρέα μου. Η Μπελ και ο Καμ θα χαίρονταν πολύ και εγώ θα περνούσα πολύ καλύτερα απ ο,τι πέρναγα μόνος μου ουσιαστικά, αφού η Λιβ έλειπε και όταν επέστρεψε δεν μου μιλούσε. Έπρεπε μόνο να βρω κάτι. Κάτι που θα εξόργιζε τον κύριο Κόλινς.
Ήρθε η ώρα του μαθήματος και οι συμμαθητές μου μαζεύτηκαν για την ώρα του κυρίου Κόλινς.
Έπρεπε να τον κάνω να πιστέψει πως εγώ και η Λιβ δεν μπορούμε να είμαστε στην ίδια τάξη.
Περίμενα την κατάλληλη στιγμή και...
- Τι έκανες; Πώς τόλμησες;
Και με χτύπησε στο πρόσωπο.
- Γιατί θα σε σεβαστώ;
Είπα και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα.
- Τι συμβαίνει εκεί;
Ρώτησε ο κύριος Κόλινς και ήρθε στο θρανίο μας.
- Τι γίνεται εδώ;
- Ο Ντάνιελ...εγώ δεν...
- Το ζήταγε ο οργανισμός της!
Είπα και όλοι έσκασαν στα γέλια. Τότε ένιωσα ότι η καρδιά μου έσπασε. Ράγισα όταν άκουσα την φωνή της να τρέμει. Ήταν η πρώτη φορά που έχασε την ψυχραιμία της.
- Είναι ανεπίτρεπτο!
Φώναξε ο κύριος Κόλινς.
-Γρήγορα κάτω! Θα σε αλλάξω τάξη! Ήξερα ότι εσείς, τα ταραχοποία στοιχεία δεν θα μπορούσατε να είστε μαζί στην ίδια αίθουσα, πόσο μάλλον στο ίδιο θρανίο!
Για μια στιγμή ήμουν ικανοποιημένος, όμως ύστερα όταν κοίταξα την Λιβ, το χαμόγελο έσβησε από τα χείλη μου. Έκλαιγε! Στ' αλήθεια έκλαιγε! Είχα στεναχωρήσει το μόνο άτομο που με αγάπησε ποτέ! Δεν μπορούσα να το δω τότε, αλλά το βλέπω τώρα.
Η φωνή του κυρίου Κόλινς ακούστηκε βροντερή, σταθερή και γεμάτη θυμό: "Εξω!"