He and She

Chapter 17

Euni's POV

We're heading home already. Kakalabas ko lang ng hospital at simula ng madischarge ako NO! Simula nang magising ako di ko kinikibo si Trystan. Of course masama ang loob ko, lalo na hindi siya nagkukwento. Nagmadali akong lumabas ng kotse at tuloy tuloy na nagpunta sa kwarto.

Hindi ko nilock yung pinto dahil alam ko pupuntahan niya ako sooner or later. I just want to be alone in the meantime, kaya natulog muna ako.

~~

"Euni, wake up." Rinig kong paggising niya pero di ko minulat ang mga mata ko. Naiinis parin ako sakanya. Tumagilid ako ng higa at tinalikuran siya. Ilang minuto walang kumikibo sa amin. Hanggang kailan ba ako hihiga dito at hindi siya magsasalita? Why can't I resist him? Huminga akong malalim tsaka aakmang uup------

*HUFFFFF

He hug me. In tagalog yes, niyakap niya ako. But still ako ang lumayo saka luminga kung saan saan. Di ko alam kung sasaya ba ako o ano. Naiinis ako na gusto ko munang mapag isa. Ayokong may makakita sa akin. Yun lang naman gusto ko eh, makapag isip.

"I missed you" Sambit ni Trystan, tumigil ang mga mata ko kakalinga kung saan saan. Why? Bakit kapag siya na ang kasama, kaharap, kausap ko natatameme nalang ako?

"I'm sorry, I know hindi sapat ang sorry ko sa mga napagdaanan mo. But please trust me honey, hindi ganun sa iniisip mo. She's just my business partner, and yes, to tell you honestly I know she has something about me but I don't feel the same thing. It's for the sake of business. I'm sorry if I didn't tell you about it, I thought you will understand." Tuloy tuloy niyang pagpapaliwanag habang nakayuko, he looks tired. Oo nga pala, dalawang araw niya akong binabantayan.

"I'll try to understand, but please I need some time to think." He sighed. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, I know business matter yun but then why do I feel uneasy about that girl? Parang ewan na hindi ko alam. I feel like hindi kami pwedeng magsama, maybe because of Trystan.

Tumayo na siya sa pag kakaupo, I'm sorry too. I just don't like what happened. But before HE leave my room.

"Thank you and get some rest." I saw him fake a smile. I feel guilty, dati nahuhumaling ako pag nakiikita ko siyang ngumiti but now? Parang ang lungkot ng mga mata niya, I saw sadness in his eyes.

Kinabukasan, I insist na pumasok na ako ng school. Syempre hindi ako nalate, as usual hindi kami nagkikibuan habang hinahatid niya ako hanggang gate ng school... yes deretso from bahay to school.

"Nay! Okay kana? Buti pumasok kana? Ano nagusap nakayo?" Anong tanong yan? Bukod sa iba iba na pati topic iba iba. Di ko alam kung anong uunahin ko.

"First of all, where's Aly?" Tanong ko dahil siya lang una kong nadatnan.

"Di papasok yun, may aayusin daw sila ng Mama niya." 

"Ahh." Tanging sagot ko.

"Anong ahh? Baka may balak kang sagutin yung tanong ko Nicolay?" Pag tataray niya sa akin. Pano ko ba sasahihin sa kanya? Mismong ako nga di ko alam iexplain sa sarili ko.

"Yup okay nako. Gusto ko ng pumasok,bakit  bawal? Lastly, yes nag usap na kami" Yung mukha nya parang nanghihingi pa ng katuglong, aba yun lang naman yung tanong niya dba?

"So anong pinag usapan niyo? In full details please." Naroll eyes ako sakanya. Ano bayan. And so ayun kinwento ko kung anong sinabi ni Trystan at tumango lang siya. Seriously? Tango lang makukuha ko pagkatapos kong ikwento yun?

"Wala kang gustong sabihin?" Nagtaka naman siya sa sinabi ko.

"Like what?"

"Ewan ko sayo Momo," she chuckled.