Kendime geldiğimde arkasından koşmaya başladım.Ben yetişemeden gitmişti."Atımı getirin.Hemen!"Kimse sözümü dinlemiyordu."Size atımı getirin dedim!"Bu işte babamın parmağı olduğuna eminim.Önümdeki saksıya bir tekme attım.O anda gözüme bir şey takıldı.Parıldıyordu.Yere eğildim ve onu aldım.Bir kolyeydi-şu açılanlardan-Kapağını açtım.İçinde kook ve anne,babası olduğunu düşündüğüm kişilerin resmi vardı.Hepsi gülümsüyordu ve o kadar güzel gözüküyorlardı ki.Tahminen bundan 2 yıl falan önceye aitti.Kolyeyi alıp boynuma taktım.Şimdi babamla konuşmanın zamanı.
Jeon jungkook
Elimi güç almak istercesine boynumda ki kolyeye attım.Kolyem!Kolyem yok.Atı durdurdum.Ceplerimi karıştırdım.Kolyem hiçbir yerde yoktu.Kenara oturdum ve ağlamaya başladım.O kolye olmadan ben bir hiçim.Peki o,olmadan annemi nasıl hatırlayacağım.Ne kadar süre orda oturup ağladığımı bilmiyorum.Kalktığımda saat gece yarısını geçmişti.Ata atlayıp eve doğru sürmeye başladım.Eve vardığımda kapıyı tıklattım.Kapıyı üvey annem açtı.Bir anda kolumdan tutup içeri çekti.Günün yorgunluğundan dolayı çekmesiyle yere düşmüştüm."SEN NE YAPTIĞINI SANIYORSUN!BİR İBNEMİZ EKSIKTI.""Ne-ne diyorsun sen?""Neden prensle dans ettin,daha önce görüşüyormuydunuz?!Bundan sonra odandan çıkmayacaksın.Artık bu evde sadece hizmetçisin.Eğer babana söz vermemiş olsam senin gibi bir ibneyi evimin önünden bile geçirtmem."Mutlu günlerim buraya kadardı.
Bu bölüm kısa oldu geçiş bölümü gibi bir şey hikayeyi sevin benide sevin 😗
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
