Pewnego razu na podwórku przyjaciele chcieli zrobić sąsiadowi kawał. Na drzwiach od klatki powiesili wiadro. Ktoś wziąłby to za niewinny kawał z wiadrem z wodą, ale tak nie było. Do wiadra były wlane ścieki. Po pewnym czasie pan Jasiu ten sąsiad zbliżał się do klatki, a gdy złapał za klamkę, wiadro ze ściekami wylało się na niego. Kiedy pan Jasiu stał mokry i śmierdzący krzyknął:
- Ach te głupie urwisy! Przez niecałą godzinę wieść o głupim kawale rozeszła się po całym bloku. Wieczorem dorośli z dwóch bloków, tak zwana starszyzna, zebrała się i omówiła wcześniejsze wybryki młodszych mieszkańców i ten wybryk, którego dopuścili się dziś po południu. Były różne pomysły dorosłych. - Moim skromnym zdaniem powinniśmy skorzystać z pieniędzy ze składek- powiedziała mama Julki z drugiego bloku. - Masz racje koleżanko, ale jak z nich skorzystać ?- zauważyła mama Weroniki. - Ja wiem, ja wiem!- krzyczała wyrywna mama Adama. - No jak?- zapytał pogardliwym głosem tata Piotrka. – Wyjedźmy do hotelu za te pieniądze, a dzieciaki zostawmy. Jakoś sobie te rozrabiaki poradzą- odpowiedziała mama Weroniki. – To jest dobry pomysł- stwierdziła mama Julki. – Więc zdecydowaliśmy- powiedział donośnym głosem tata Adama. - Ale gdzie?- zapytał znowu gburowaty tata Piotrka. – A może, a może do… - myśląc, mówiła do siebie mama Mikołaja. - Ja wiem!- powiedziała jak zawsze błyskotliwa mama Julii z pierwszego bloku. – No, no mów- powiedział niecierpliwy tata Weroniki. - Do hotelu Primavera w Jastrzębiej Górze- odpowiedziała. - To nie jest nawet taki głupi pomysł- powiedziała mama Mikołaja. – No dobra, ale na jak długo?- zapytał stanowczy tata Adama. I o to zaczęło się myślenie. – Może na weekend- powiedziała mama Adama. – Nie za krótko?- powiedział tata Piotrka. – Może na miesiąc- powiedziała niepewnie mama Mikołaja. – O, i to jest myśl!- powiedziała z pełnym entuzjazmem mama Julki. – Dobrze, więc wszystko ustalone- powiedział donośnym głosem pan Jasiu, który został poszkodowany. Dorośli zaczęli wreszcie normalnie rozmawiać i nawet sobie żartować. Po długiej nocy rozmów wszyscy dorośli wrócili do domu i oznajmili swoim dzieciom nowinę. Dorośli mieli wyjechać następnego dnia, więc musieli się pakować. Dzieci nie protestowały, ale były przerażone. Nie wiedziały, jak sobie poradzą. Następnego dnia o tej samej porze starszyzna wyjechała. Cały sznur samochodów szybko znalazł się poza terenem podwórka. Nadeszła następna i pierwsza samotna noc. Zegar wybił północ, a Mikołaj nie mógł zasnąć. Wstał, najpierw poszedł do łazienki i spojrzał w lustro. W lustrze ujrzał tak jakby dziewczynkę z długimi, opuszczonymi na twarz włosami. Myślał, że oszalał, więc umył twarz wodą. Po chwili znów spojrzał w lustro i widział tylko siebie. Stwierdził, że mu się przywidziało i poszedł z powrotem do pokoju, by się położyć. Usłyszał jakiś krzyk na podwórku i wybiegł na balkon. Zauważył jakąś postać, która coś trzymała w ręku i to był chyba worek. Z niedowierzaniem poszedł dalej spać, ale było mu ciężko zasnąć. Nie mógł zapomnieć o tym wydarzeniu. Następnego dnia z samego rana miała przyjechać przewodnicząca rady dzieci podwórkowych w Warszawie. Przyjaciele z bloków zaczęli się przygotowywać do wizyty. Przyjęcie dla przewodniczącej miało się odbyć w bazie. Baza znajduje się dwieście metrów od podwórka. Podwórko było dość duże. Na terenie podwórka znajdowały się dwa bloki, oddzielone od siebie drogą wjazdu. Za pierwszym blokiem, po prawej stronie od drogi, znajdowały się stare garaże, a za starymi garażami mały placyk z ławką, koło której rósł orzech. Z prawej strony tego bloku znajdowało się miejsce nazywane przez dzieci miejscem duchów, ponieważ jak twierdziły, są tam duchy, a z przodu tego bloku znajdował się większy plac trawiasty, gdzie dzieci bawiły się w berka. Za drugim blokiem, z lewej strony drogi, znajdowały się tak zwane nowe garaże, a za nowymi garażami krótki korytarzyk. Po prawej stronie nowych garaży znajdował się trzepak, na którym dzieciaki robiły różne sztuczki i huśtały się. Przed drugim blokiem był średni plac i nazywane przez dzieci małpie drzewo, ponieważ dzieci bawiły się tam i udawały małpy. Całe podwórko zostało otoczone płotem, a brama wjazdowa jest na pilot i tylko mieszkańcy mają te piloty. Ostatnio jednak Mikołaj ukradł jeden taki pilot sąsiadowi spod trójki, a sąsiad zamówił nowy, bo pomyślał, że sam go zgubił. Wizytacja z Warszawy przyjechała. Prawie wszyscy poszli na przyjęcie do bazy, ale ktoś musiał zostać i pilnować domu, a tym kimś była Weronika. Przewodnicząca przywitała się ze wszystkimi i kiedy skończyło się przyjęcie, wszyscy poszli w stronę bloków. Mikołaj i reszta poszli przodem, nie czekając na przewodniczącą. Po chwili usłyszeli krzyk za rogiem ulicy i zauważyli kobietę nieprzytomną. Zdenerwowani zanieśli ją do bloku. Na całe szczęście obudziła się, ale miała rozciętą głowę. Jej szofer odjechał ze strachu. Powoli zbliżała się mroczna noc. Przewodnicząca została w mieszkaniu Julii D, ponieważ Julia D była najbardziej doświadczona, jeśli chodzi o medycynę i pomoc medyczną. Noc była mroczna i straszna. Nikt nie mógł spać z wyjątkiem Piotra, który ma twardy sen i strasznie chrapie. Następnego dnia wszyscy o szóstej byli już na nogach, nawet leniwy Piotr. Opracowywali plan przeżycia tego trudnego miesiąca, który z każdą chwilą robił się bardziej dziwny, niezrozumiały i przerażający.
- Piotr i Julia D jadą do sklepu po pięćdziesiąt paczek chipsów, dziesięć litrów wody, dwadzieścia litrów coca-coli, sześć litrów soków, sześć bochenków chleba, dwadzieścia opakowań sera, piętnaście opakowań salami, dziesięć opakowań szynki i może jakiś ketchup albo majonez- powiedział stanowczym głosem Mikołaj. - Julia R i Weronika wszystkie pościele, kołdry i poduszki przynieście do piwnicy w pierwszym bloku i zróbcie tam przytulne miejsce do spania- powiedział Adam. - Adam i Kacper, zamontujcie kamery, te, które ukradliśmy z tego tajemniczego domu dwa lata temu. Tu macie mapę, gdzie macie je umieścić- powiedział Mikołaj. – Ja i moja kochana zostaniemy i przemyślimy tę dziwną sytuację, w której jesteśmy- powiedział wesoło Mikołaj. – A idź- powiedziała Julia L. – Więc wszystko jasne- napomknął Mikołaj. Julia D i Piotr pojechali rowerami ze specjalną przyczepką zrobić zakupy. – Oj, jaka ty piękna- powiedział Piotr. – Odczep się, spadaj!- krzyknęła Julia D. – No, ale…- powiedział niepewnym głosem Piotr. – Nie ma żadnego „ale” - odpowiedziała Julia D. – Ale my…- mówił jąkając się Piotr. – Nie ma już żadnych nas! To, co było, to było i się skończyło- powiedziała oburzona Julia D. – Dobra, koniec, róbmy zakupy- powiedział Piotr. Kiedy Piotr i Julia D robili zakupy, w tym samy czasie Weronika i Julia R przygotowywały wygodne miejsce do spania. – Weronika, jak myślisz, czy ja bym mogła wrócić do Mikołaja?- zapytała Julia R. – Moim skromnym zdaniem on już jest zajęty przez Julie L, a czy ty byś chciała rozbić (zburzyć) ten piękny związek ?- zapytała Weronika. – No nie, ale nadal on mi się podoba- odpowiedziała Julia R. – Weźże się od niego odczep- powiedziała Weronika. – Dobra, koniec rozmowy, widzę, że ty mi chyba nie pomożesz- powiedziała zawiedzionym głosem Julia R. – Rób, nie gadaj!- powiedziała stanowczym głosem Weronika. – Dobra już- powiedziała oburzona Julia R. Julia R i Weronika przygotowały w piwnicy wygodne miejsce do spania. Adam i Kacper montują już ostatnie kamerki. Mikołaj i Julia L wzięli kilka telewizorów z mieszkań do oglądania nagrań z kamerek. Telewizory będą w jednym z pomieszczeń w piwnicy, w którym znajduje się kontakt. Twarda podłoga w piwnicy została wyłożona dywanami. Stoją na niej lampy. W kilku pomieszczeniach w piwnicy zostały zrobione prowizoryczne pokoje, gdzie dzieci będą na razie spać. – O, Julia D z Piotrem wracają z jedzeniem- powiedziała Julia L. – No dobra chipsy do piwnicy na przekąski, salami, ser, szynka, ketchup, majonez do lodówki do mieszkania pana Leszka, a soki, woda i połowa coca-coli też do piwnicy. Druga połowa coca-coli do lodówki- powiedział stanowczym głosem Mikołaj. – Więc tak, Julia D i Piotr będziecie razem w pokoju, Weronika i Julia R też będziecie razem w pokoju, Adam będzie z Kacprem, a ja będę z Julią L- powiedział Mikołaj. – Ja się nie zgadzam- powiedziała Julia D. - Czemu?- zapytał Adam. – Bo ja z nim nie będę razem w pokoju. – Oj nie marudź- powiedział donośnym głosem Mikołaj. – Kto zrobi kolację?- zapytał Adam. – Ja, ja, ja- krzyczał Piotr. – Dobra, więc Piotr zrobi kolację na 19.00- oznajmił stanowczo Mikołaj. – Chcę, żeby Julia D mi pomogła- powiedział Piotr. – Odczep się wreszcie!- krzyknęła Julia D. – Więc dobrze Piotr. Julia z chęcią ci pomoże - powiedział spokojnym głosem Mikołaj. – Ale ja...- nie dokończyła. – Prawda, Julio - powiedział, mierząc ją wzrokiem . – Dobra, ale trzymaj ręce przy sobie- powiedziała oburzona Julia D. – dobrze, dobrze- powiedział ciesząc się Piotr. – Zawołacie nas na kolacje, a Adam z Kacprem macie ustalić warty pilnowania nagrań z kamer- powiedział Mikołaj. – Dobrze! Kacper, zmieniamy się, co godzinę- powiedział stanowczo Adam. – Dobra- odpowiedział Kacper. – Julia R i Weronika, pomóżcie nakryć do stołu- powiedział Adam. – Dobra, dobra- odpowiedziały chórem Julia R i Weronika. Julia D i Piotr zaczęli robić kolację. Na początku trochę się posprzeczali, ale później sytuacja się unormowała. – Ale czemu nie chcesz do mnie wrócić?- zapytał rozczarowany Piotr. – Znowu zaczynasz. Jak ja ci mówię, że masz się odczepić, to masz się kurcze odczepić.- powiedziała, wręcz wykrzyczała ze złości Julia D. – Ale nie rozumiesz, że ja cie kocham i zrobię dla ciebie wszystko- powiedział Piotr. – Skończ gadać te głupoty i najlepiej nie odzywaj się do mnie-powiedziała oburzona i zdenerwowana Julia D. - Dobra, ale ja się nie odczepię od ciebie- powiedział Piotr. Julia D przemilczała resztę rozmowy. Gdy Julia D z Piotrem się kłócili, Julia R i Weronika nakrywały do stołu i rozmawiały. – Jak myślisz, czy podobam się Adamowi?- zapytała Weronika. – No nie wiem, ale gdybyś go nie wkurzała, tylko była miła, może wtedy byłoby coś z tego- odpowiedziała Julia R. – Dzięki za pomoc- powiedziała ironicznie Weronika. – No co, powiedziałam całą prawdę-powiedziała Julia R. – A dobra dzięki za pomoc- powiedziała znów ironiczne Weronika. – No bo pytasz się jak głupia- powiedziała oburzona Julia R. – Dobra, już koniec, nie było rozmowy- powiedziała szybko Weronika, ratując sytuację. –Róbmy już, nie gadajmy- powiedziała znudzona rozmową Julia R. – Dobrze- powiedziała Weronika. Kiedy dziewczyny rozmawiały, w tym momencie Adam, w którym kochała się Weronika, pilnował nagrań kamer, a Mikołaj spacerował z Julią L. – Mam do ciebie pytanie - powiedział Mikołaj. – No jakie?- zapytała Julia L. – Czy ty mnie naprawdę kochasz- zapytał Mikołaj. – Oczywiście że tak, chyba inaczej bym z tobą nie była, a czemu pytasz?- zapytała Julia. – No bo byłem ciekaw. – Przecież wiesz, że ja cię naprawdę kocham i nigdy, przenigdy bym cię nie zostawiła, ponieważ tak samo jak ty zaangażowałam się w ten związek- powiedziała Julia L, patrząc się w jego oczy. Julia L wzruszyła się i płakała w ramię Mikołaja, a Mikołaj przytulił ją do siebie i pocieszał. – Oj spokojnie, ja cię też kocham- powiedział, przytulając do siebie Julie. Kiedy wybiła 19.00, wszyscy zebrali się na kolację. - Oto wspaniała kolacja zrobiona przez naszą parę kucharzy Piotra i Julie D- powiedział Mikołaj. – Brawa dla nich- powiedział Adam. – Masz szczęście, bo tylko dzięki tym brawom nie oberwiesz ode mnie w twarz- szepnęła do Piotra Julia. Piotrek klepnął Julię D po pupie, a Julia nic nie zrobiła w tak dużym towarzystwie. Kiedy przyjaciele jedli kolację, zgasł prąd. Wszyscy byli przerażeni. – Uspokójcie się, to pewnie tylko awaria- powiedział, sam nie wierząc w to, co mówi, Mikołaj. - Więc tak. Kacper i Weronika zostajecie przy kamerach, Adam i Julia D idźcie sprawdzić, czy poszły bezpieczniki, bo jeśli tak, trzeba będzie pójść do piwnicy w drugim bloku- powiedział stanowczo Mikołaj. – Adam, otwórz tę skrzynkę- powiedziała Julia D. – Coś tu nie gra, ktoś musiał już otwierać tę skrzynkę- powiedział ze zdziwieniem Adam. – Dzwoń do Mikołaja- powiedział stanowczo Adam. – Dobra. – Mikołaj, nie da się tej skrzynki otworzyć, została przez kogoś zdewastowana - oznajmił Adam. –Wracajcie do piwnicy do Weroniki i Kacpra, a ja, Julia L i Julia R pójdziemy do piwnicy w drugim bloku- powiedział zdenerwowany Mikołaj – No dobra, wchodzimy. Kiedy Mikołaj, Julia L i Julia R weszli do piwnicy przeleciał ich strach, ale na szczęście znaleźli te bezpieczniki i włączył się prąd w piwnicy. Kiedy Julia R złapała za klamkę, nagle zgasło światło. – Kurcze, czy to są jakieś żarty- powiedział przestraszony Mikołaj. – Spójrzcie tam- powiedziała Julia R. Dzieci widziały, jak drzwi z drugiej strony piwnicy otworzyły się. Nagle znów się zamknęły i powiało grozą. – Słyszycie- zapytała Julia R. W piwnicy było słychać dźwięk ostrzenia jakiegoś noża. Przyjaciele poszli wzdłuż piwnicy do pomieszczenia, gdzie nie było drzwi, lecz kraty. Za kratami było widać jakiegoś mężczyznę, który siedział na ławeczce i ostrzył nóż. – Halo, proszę pana, czy coś się stało- powiedziała przestraszona Julia L. Mężczyzna przestał nagle ostrzyć nóż, a dzieciom zmroziła się krew w żyłach. Postać podniosła się, spojrzała na dzieci, przejechała palcem po szyi i zaczęła się śmiać. Dzieci zaczęły krzyczeć i biegły w strachu do drzwi. Pukały i krzyczały. – O patrz, czy to nie Mikołaj i dziewczyny?- zapytał Kacper. – Tak, gdzie to jest?- zapytał Adam. – W piwnicy- odpowiedział Kacper. – Weronika, zbieraj manatki i biegniemy do piwnicy- powiedział Adam. – Co?- zapytała zdziwiona Weronika. – Biegnij, nie gadaj- powiedział Adam. – Dobrze- powiedziała Weronika. – Szybciej- ponaglał Adam. Kiedy Adam biegł, Mikołaj i dziewczyny byli już bardzo przestraszeni. Dziwny mężczyzna zbliżał się do nich, śmiejąc się i ostrząc nóż. Po pięciu minutach Adam dotarł do klatki. Słyszał krzyki i wołanie o pomoc przyjaciół. – Weronika, pomóż mi- krzyczał Adam. – Już, nie gorączkuj się tak- powiedziała spokojnie Weronika. – Zamknij się i mi pomóż- powiedział zdenerwowany Adam. – Ok - powiedziała Weronika. Kiedy otworzyli drzwi, Mikołaj i dziewczyny wybiegli. – Biegnijcie!!!- krzyczał Mikołaj. – Dobrze- mówił Adam. Gromada dzieci biegła do klatki w pierwszym bloku. – Co się stało?- zapytała Julia D. – W piwnicy...- powiedziała zadyszanym głosem Julia R. – Coś tam było- powiedział Mikołaj. – Ale co?- zapytała przerażona Julia D. – Zobaczcie- powiedział wtrącił Kacper. Na nagraniu było widać mężczyznę, który się śmieje i w lewej ręce trzyma ciało, a w prawej nóż zaplamiony krwią. Zakrwawione było również jego ubranie. – Zbliż to ciało!- powiedziała przerażona sytuacją Julia D. – Dobrze- przerażony Kacper. Dzieci wzięły głęboki oddech po tym, co ujrzały. – Przecież to jest ciało pani przewodniczącej- szepnęła przerażonym głosem Weronika, połykając ślinę ze strachu. Julia D pobiegła do mieszkania, gdzie przebywała chora pani przewodnicząca. Okazało się, że jej w nim nie ma. W tej właśnie chwili wszyscy, oprócz Kacpra, pobiegli do piwnicy. W piwnicy nikogo już nie było, ale to, co ujrzała młodzież, zaparło im dech w piersiach. Na ziemi, w kałuży krwi, leżała martwa pani przewodnicząca. Dziewczyny płakały, a chłopacy próbowali się powstrzymać od płaczu, bo jak wiadomo chłopcy nie płaczą.
– Nie możemy jej tu tak zostawić- powiedziała zapłakanym głosem Julia. – A co mamy z nią zrobić?- zapytała zagubiona Weronika. – Julia L ma rację- oznajmił Mikołaj. – No dobra, nie ma, co płakać. Trzeba wziąć worek na śmieci, włożyć ją tam i pochować gdzieś na polu, z dala od podwórka- powiedział, sam nie wierząc w to, co mówi, Adam. Po chwili chłopcy włożyli ciało do worka i wraz z dziewczynami poszli gdzieś dwieście metrów od podwórka pochować ciało. Po przyjściu do domu wszyscy usiedli, czekając na to, co chciał im powiedzieć Mikołaj. – Moi drodzy koledzy i koleżanki! Dziś zostaliśmy postawieni przed czymś obcym nam, więc to nie jest czas na płacz, tylko na to, żebyśmy przetrwali. Dziś rano dostałem list od starszyzny, że przedłużają swój pobyt w hotelu i zostaną tam jednak na dwa miesiące- powiedział stanowczym głosem Mikołaj. – Mikołaj ma rację, powinniśmy stanąć na nogi- powiedział Adam. – Wszyscy jesteśmy przerażeni, ale nie pozwólmy, by strach nas pokonał- powiedziała Julia L. – Macie rację- dodała Julia D. – Więc kto jest ze mną?- zapytał Mikołaj. – Ja!!!- powiedzieli wszyscy zgodnym chórem. Zapadła bezkresna noc, każdy poszedł do swoich pokoi z przydzieloną im osobą. Dzieci były postawione w o tyle trudnej sytuacji, że ich bloki były położone cztery kilometry od najbliższej wsi i jeszcze padła łączność, więc zostali sami bez pomocy i od tego czasu sami sobie radzili. Następnego ranka wszyscy dostali przydział zadań. – Julia D, Piotr i Adam, przeszukacie piwnice w drugim bloku. Weronika, Kacper i Julia R, pilnujcie kamer, a ja i Julia L sprawdzimy wszystkie zabezpieczenia podwórka- powiedział Mikołaj. Julia D, Adam i Piotr udali się do piwnicy. Byli przerażeni, ale musieli to zrobić. Piotr znalazł jakąś dziurę w ziemi. – O, patrzcie!- powiedział Piotr, szczęśliwy z tego, że coś znalazł. – Brawo głupku, w końcu do czegoś się przydałeś- powiedziała Julia D. – Brawo Piotr- powiedział Adam. W dziurze znajdowały się gazety z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku. - Dziwne, co to ma być. Czy ktoś chciał to przed nami ukryć?- zapytał zdziwiony Adam. Na gazecie było zdjęcie całej paczki rodziców dzieci. – Biorę to ze sobą- powiedziała zaskoczona Julia D. Kiedy Adam z resztą coś odkryli, Julia R, Weronika i Kacper musieli siedzieć i gapić się w kamery. – O patrz, czy to nie jest nagranie dokładnie z wczoraj z północy, za blokiem?- zapytała zdziwiona tym co zobaczyła Weronika. – Tak- powiedział równie zdziwiony Kacper. Na nagraniu było widać zakapturzoną postać. – Zrób głośniej!- powiedziała zaciekawiona i równie przestraszona Julia R. – Dobrze- powiedział Kacper. – Kochanie, już niedługo pozbędę się tych bachorów na zawsze- powiedziała przeraźliwym głosem zakapturzona postać. – Zawołaj wszystkich- powiedziała stanowczym i równie przerażonym głosem Julia R. W tej chwili wszyscy zebrali się w piwnicy w pierwszym bloku. Kacper przedstawił wszystkim nagranie. Ta sytuacja robiła się coraz bardziej dziwna dla dzieci, a przecież to dopiero początek. – My też coś znaleźliśmy- powiedział szczęśliwy Piotr. – No, co?- zapytał z zaciekawieniem Mikołaj. – Ciekawe gazety z tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku, a najciekawsze jest to, że na okładce są nasi rodzice- powiedziała Julia D. – Dzisiaj nie ma kolacji. Proszę, każdy bierze dwie paczki chipsów. Julia D, przez noc przestudiujesz te znalezione przez was gazety, a reszta spać! Już jest dziewiętnasta. Nadeszła następna mroczna noc. – Śpisz już?- zapytał cichutko Mikołaj. – Nie, już nie- powiedziała wkurzona Julia L. – Wiesz, że ja cię kocham- powiedział zapatrzony w Julię L Mikołaj. – Ja ciebie też- odparła Julia L. – Jaka ty jesteś, żadnych uczuć mi nie okazujesz!- powiedział wkurzony Mikołaj. Julia L pocałowała Mikołaja w policzek, i w tym momencie twarz Mikołaja poczerwieniała. – Czy o to ci chodziło? A teraz śpij!- powiedziała szczęśliwa Julka L. – Dobrze, idziemy spać- powiedział ucieszony Mikołaj. W pokoju Julii L i Mikołaja zgasło światło. Kiedy dwa zakochane gołąbki poszły spać, Julia D w tym czasie czytała znalezione gazety i się głowiła. – Ja cię kocham i nigdy nie przestanę kochać. Chcę, żebyś do mnie wróciła- szepnął Julii D do ucha Piotr. – Ale Piotr, ja ci powiedziałam, że do ciebie nie wrócę, ponieważ... Zresztą ty wiesz czemu, nie będę się tłumaczyła- powiedziała niepewnie Julia D. – I widzisz, sama nie wiesz, co chcesz powiedzieć. Raczej nie, powiedz, że od dawna już nic do mnie nie czujesz. Ja nadal do ciebie coś czuję- powiedział, wręcz recytował długimi zdaniami Piotr.
– Ja ci coś powiem, może i coś do ciebie czuję, ale...- urwała Julia D. Piotr zaczął całować Julię D w policzki i ją przytulał, a Julia D nic nie mówiła, w ogóle nie protestowała. Nastał ranek. – Julia D, czy znalazłaś coś?- zapytał Mikołaj. – Tak- powiedziała szczęśliwa po udanej nocy Julia D. – Wiesz, co ci powiem Wera. Przez całą noc Piotr mi mówił, że mnie kocha- powiedziała Julia D. - No to, co tam znalazłaś?- dopytywał Mikołaj. – Z tego, co wyczytałam z tych starych gazetach, to w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym nasi rodzice zabili, a dokładnie spalili pewną dziewczynkę, która mieszkała na terenie naszego podwórka. Chcieli tu zbudować bloki, ale jej rodzice nie chcieli sprzedać ziemi. Kiedy ona płonęła, jej chłopak przyglądał się, jak jego ukochana cierpi, więc stwierdziłam, że on po prostu chce się zemścić i sprzątnąć nas- opowiadała Julia D. – Czyli jakiś szaleniec chce nas wszystkich pozabijać ?- zapytała Julia L. – A poza tym chciałam oznajmić, że ja z Piotrem jesteśmy razem- oznajmiła Julia D. – Gratulacje. Od teraz nikt nie chodzi sam i nie wychodzi bez mojej wiedzy. Zakluczcie drzwi klatki!- nakazał Mikołaj. Od tego momentu dzieci musiały się zabarykadować. – Piotr, Julia D i Julia R, idziecie zakluczyć i zamknąć i zabarykadować wszystkie okna. Weronika, Adam i Kacper zabarykadujcie wszystkie małe okna w piwnicy, a ja i Julia L zakluczymy drzwi pierwszej klatki i zabezpieczymy wszystkie okna- powiedział stanowczym głosem Mikołaj. Wszyscy zabrali się do roboty. Pracowali w pocie czoła. Nadeszła noc. – Jak już wszyscy skończą no to spać i trzymamy dziś warty. Pierwszy będzie Adam- powiedział Mikołaj. – Dobrze! Do pracy, nie gapić się się- powiedziała stanowczo Julia D. – Już bierzemy się do pracy, ale tak naprawdę jesteśmy zmęczeni- westchnął Piotr. Dzieci zmęczone po całym dniu ciężkiej pracy poszły spać, a Adam poszedł trzymać wartę. Kiedy nadszedł ranek, po ciężkiej nocy jeszcze spali. W tym czasie Mikołaj stał na podwórku i czekał na zwiadowcę. Zwiadowcą był jego kolega z pobliskiej wsi. W końcu nadszedł. – No i co dobrego masz mi do powiedzenia?- zapytał zaciekawiony Mikołaj. – W puszczy dzieją się ostatnio dziwne rzeczy. Moi koledzy znaleźli tam jakieś ciała i chyba to były ciała Jurka i Tomka - odpowiedział zwiadowca. – Dziękuję za informacje. Wkrótce ruszę z moją ekipą do puszczy- powiedział Mikołaj. – Nie idźcie sami, dam wam trzech moich ludzi- zaproponował zwiadowca. - Ok. Wyruszymy o drugiej- powiedział Mikołaj. – Dobrze. Ja spadam- powiedział zwiadowca, po czym odszedł w stronę wsi. Mikołaj wrócił do bloku, by opracować plan podróży do puszczy. – Musimy iść do puszczy- powiedział Mikołaj. – Dobrze, ale kto pójdzie?- zapytał Adam. – Oczywiście ja, Julia L, Weronika, Julia D, Piotr i Adam- odpowiedział Mikołaj. – A ja! –powiedziała oburzona Julia R. – Ty tu siedzisz i się stąd nie ruszasz- powiedział stanowczo Mikołaj. – Więc wszystko jasne, spakować się- powiedział Adam. – Tak jest!- powiedzieli jak w wojsku. Wszyscy przygotowywali się do długiej drogi. Puszcza wspomniana przez dzieci to tak naprawdę duży las, położony gdzieś pół godziny drogi od bloków. Kiedy Mikołaj i reszta powoli wyruszali, to Julia R i Kacper zabarykadowali się w piwnicy. Mikołaj i reszta nie wiedzieli jeszcze, o której wrócą do domu. Wyruszyli w stronę puszczy. – Wszystko może na nas tam w puszczy czekać, więc bądźcie przygotowani na wszystko, a z nami pójdą wasi nowi towarzysze podróży- Dawid i Krzysztof. Idziemy w parach: Adam z Weroniką, ja z Julią L, a Julia D z Piotrem. - Więc jak wszystko jasne, to wyruszamy- powiedział stanowczo Mikołaj. Szli i szli, jakby to było gdzieś daleko, a tak naprawdę to tylko pół godziny drogi. Ich przewodnikiem był zwany przez inne dzieci we wsi Szalony Henry, ponieważ potrafił usłyszeć wszystkie dźwięki z daleka, nawet najcichsze, a poza tym był bardzo dziwny i nic nigdy nie mówił. – Szalony Henry, czy daleko jeszcze?- zapytała zaciekawiona i zmęczona Weronika. Szalony Henry przemilczał to. Nikt nigdy się nie dowiedziała jak on ma na imię. – Jak masz na imię?- pytała dalej Weronika. – Skończ już on ci nie odpowie- dział równie zaciekawiony Adam. – Andrzej- powiedział cicho Szalony Henry i dalej milczał. – A więc Andrzeju...- nie dokończyła Weronika. – Patrzcie tam!- krzyknął Adam. – Co to? - zapytał zdziwiony Mikołaj. Dzieci ujrzały przed sobą obóz. Zaraz zabrali się do pracy by sprawdzić, czyj to obóz. Ognisko jeszcze się paliło. W namiocie Julia D znalazła zdjęcia. Mikołaj rozpoznał dziewczynkę na zdjęciach. Była to ta dziewczyna, która mieszkała na terenie ich bloków. Na ziemi leżała tablica z jakimś planem i zdjęciami. Na owej tablicy był cały plan bloku, zdjęcia dzieci w trakcie zabawy, a nad nimi napis "Zlikwidować". Przyjaciołom zastygła krew w żyłach. Oprócz obozu znaleźli broń, a tak dokładnie nóż, który dzieci już widziały w piwnicy. – Rozbijemy tu obóz- powiedział stanowczo Andrzej. – Dobrze! Adam i Weronika, rozpalić ognisko, Julia D i Piotr rozbić namioty, pomogą wam Krzysztof i Tomek, a ja i Julia L przygotujemy coś do jedzenia- powiedział Mikołaj. Adam i Weronika próbowali rozpalić ognisko, ale im nie szło. – Weronika, idź proszę po chrust!- powiedział Adam. – Dobrze - powiedziała Weronika. – Kuźwa- klął Adam. – Ja mam zapalniczkę- powiedziała Weronika. – Trzeba było mówić tak od razu- powiedział wkurzony Adam. – Udało się! - krzyknęła Weronika z radości. Kiedy Adam i Weronika rozpalili ognisko, Julia D i Piotr wraz z Krzysztofem i Dawidem rozbijali namioty. – Julia D, nie tak- powiedział Krzysztof. Krzysztof złapał ręce Julii D i pokazał jej, jak rozbić namiot. Julia D zarumieniła się i uśmiechnęła. Piotr był zazdrosny. – Co ty robisz?- zapytał oburzony Piotr. – Jak to, co?- zapytała zdziwiony Julia D. – On cię podrywa- powiedział wkurzony Piotr. – Ach ty głupku. Przecież on nie jest w moim guście. Tylko ty jesteś osobą, która mi się podoba i dla której zrobię wszystko- powiedziała Julia D. Kiedy Julia D rozwiewała wątpliwości Piotrka, w tym czasie Mikołaj i Julia L przygotowywali coś do jedzenia. Mikołaj wyjął dwie paczki chipsów, dwie butelki coca-coli, trochę sera, szynkę i ketchup. Julia L i Mikołaj robili właśnie kanapki, gdy nagle ujrzeli jakąś twarz. Zrozumieli, że im się przywidziało, ale nadal bali się tu spać. Chcieli nawet to powiedzieć innym, ale nie chcieli ich denerwować. Nadeszła noc, dzieci po kolacji poszły spać. Mikołaj ujrzał, jak Szalony Henry odszedł razem z Dawidem daleko od obozu, więc Mikołaj poszedł ich szpiegować. Wreszcie przystanęli. Mikołaj schował się za drzewem i podsłuchiwał ich rozmowę. – Mam przeczucie, że on tu gdzieś jest- powiedział po cichu Andrzej. – Oj! Jaki ty głupi- powiedział śmiejąc się Dawid. – Ten twój mściciel nie istnieje- powiedział z pogardą Dawid i odszedł w las. Po chwili Mikołaj i Andrzej usłyszeli krzyk gdzieś w głębi lasu. Zza mrocznej osłony nocy wyszedł mężczyzna, który w lewej ręce trzymał nóż, a w prawej, zakrwawionej, trzymał głowę Dawida, śmiejąc się i krzycząc "Zginiecie!". Andrzej i Mikołaj biegli w stronę namiotu i krzyczeli. Wszyscy zerwali się z łóżek i pobiegli za nimi, widząc biegnącego w ich stronę mordercę. W czasie biegu Julia D skręciła nogę i upadła, ale Krzysztof wziął ją na ręce i biegł dalej. – O patrz! Samochód- powiedział Adam. – Biegniemy tam, ale jak pojedziemy?- zapytał Mikołaj. Kiedy podbiegli do samochodu, Piotr wziął kamyk i zbił szybę.
– Szybko, szybko! Odpalajcie to- krzyczał Mikołaj. Julia D i Krzysztof przybiegli i wsiedli do samochodu. – Jak to odpalić?- zapytał Adam. – Nie wiem- odpowiedział przerażony Mikołaj. – A może... Pamiętacie tę zabawę w kable- powiedziała Weronika. – Nie pomagasz Weronika- powiedział Mikołaj. – Chodziło mi o to, że masz to zapalić na kabel. Adam wziął kable i złączając je odpalił samochód. Tymczasem z lasu na polną drogę wybiegł morderca. – No jedź! Szybko!- krzyczał przerażony Mikołaj. Adam nacisnął gaz i pomknęli przed siebie. – Uff!- odetchnął z ulgą Mikołaj. Jechali tak przez godzinę i dotarli na najbliższą stację benzynową. Jak się okazało, stacja była opuszczona. Zatrzymali się. – Ja i Julia L pójdziemy sprawdzić, czy ktoś tam jest. Adam, Weronika i Krzysztof, zatankujcie, a Piotr opiekuj się Julią D- powiedział Mikołaj. Mikołaj i Julia L na opuszczonej stacji benzynowej nic ciekawego nie znaleźli. Zauważyli jedynie apteczkę. – Jak się tankuje?- zapytał się Adam. – Ja wiem- krzyknął Krzysztof. Nadchodziła noc. Przyjaciele zatankowali i układali znalezione w samochodzie koce, żeby iść spać. Szalony Henry poszedł przed siebie. Nadeszła noc. Wszyscy próbowali zasnąć, ale niektórym się to nie udawało. Julia D ze skręconą noga nie mogła zasnąć i przez całą noc myślała o sytuacji, w której została postawiona. Nadszedł następny ranek. – Gdzie jesteśmy?- zapytał Mikołaj. – Jakieś dwie godziny drogi od bloków- powiedział Adam, sprawdzając na mapie. – Dobrze. Jedziemy do domu, ale na razie musimy podrasować trochę nasz samochód- powiedział Mikołaj. Wszyscy zabrali się do pracy. Julia L i Mikołaj poszli szukać jakichś potrzebnych części. Krzysztof pilnował Julii D, a Piotr, Adam i Weronika ulepszali samochód. Wszyscy pracowali w pocie czoła. Nadeszła mroczna noc. Adam i Weronika ulepszali samochód, a reszta siedziała przy ognisku i próbowała zasnąć. Piotr nie mógł zasnąć i gdy wszyscy spali, oczywiście oprócz Adama i Weroniki, którzy pracowali nad samochodem, poszedł w stronę lasu. Było bardzo ciemno. Piotr usłyszał dziwny dźwięk zza krzaków. Wyszedł stamtąd morderca. Piotr stanął jak wryty w ziemię. – Zginiesz, wszyscy zginiecie- powiedział zachrypłym głosem morderca. Piotr stał i nic nie mówił. – Będziesz patrzył, jak twoi bliscy umierają w wielkich męczarniach- mówił morderca. Po chwili jakiś ptak przeleciał mu nad głową i go rozkojarzył, a gdy spojrzał przed siebie, morderca zniknął. Piotr poszedł spać, a gdy nastał ranek, nikomu nie powiedział, co się tej nocy stało. Wszyscy wstali, poszli w stronę samochodu i ujrzeli cudo. – Co to jest?- zapytał ze zdziwieniem Mikołaj. – A co, jest aż tak źle?- zapytał zdenerwowany Adam. – No nie- powiedział nadal zdziwiony Mikołaj. – Mikołajowi nie o to chodziło- powiedziała Julia L. – No nie- powiedział Mikołaj, po czym zemdlał. – Misiek, wstawaj- krzyczała Julia L. Julia L pocałowała Mikołaja w policzek, po czym chłopak wstał. – To jest wspaniałe, super bryka- powiedział, po czym znowu zemdlał. – No, dziękujemy- powiedziała Weronika. – Weźcie go do samochodu, musimy wyruszać- powiedział zaniepokojony po wczorajszej nocy Piotr. – Misiek, Misiek- krzyczała Julka L. Wszyscy wsiedli do samochodu i pojechali dalej. Celem było dojechanie do domu, ale jedyną drogą była droga okrężna. Założeniem było, że dojadą za jakieś cztery godziny. Auto prowadził Adam. Zza drzew wyjechał samochód. Mignął tylko przed oczami Adama, ale Adam rozpoznał osobę za kierownicą.
– To, to, to...- jąkał się Adam. – No wykrztuś to wreszcie- mówiła Weronika, po czym uderzyła Adama w policzek. – To morderca!!!!- krzyknął Adam. Wszyscy byli przestraszeni. Straszny samochód zbliżał się i chciał strącić ich na pobocze. – Działamy- powiedział Mikołaj. – Krzysztof, pilnuj Weroniki, żeby nie zrobiła żadnej głupoty. Piotr i Julia D, tam za siedzeniem powinna być dźwignia, która uruchamia działko, które strzela kamykami. Macie nas osłaniać. Ja i Adam będziemy patrzeć na drogę, a Julka L będzie patrzyła na mapę- powiedział Mikołaj. Julia D i Piotr pociągnęli za wajchę i zaczęli strzelać z działka do mordercy. – Strzelaj!- krzyczała Julia D. – Celny strzał- mówiła Julia D. Po chwili morderca się wkurzył i uderzył w samochód dzieciaków. Piotr wyskoczył z samochodu, a Julia D trzymała go za rękę. – Piotr, trzymaj się- krzyczała Julia D. – Julia D, kocham cię- powiedział Piotr, po czym puścił Julię D. – Nie!!!!!!!!!!- krzyczała płacząc Julia D. – Wchodź do samochodu, Julia D- powiedział Krzysztof, po czym wciągnął Julię do samochodu i przytulił ją. – Czemu, czemu- krzyczała przez łzy Julia D. – Wjedź w ten las- mówiła Julia L. – Dobrze- zgodził się Adam. Wjechali do lasu. – Kurcze, ile tu drzew- krzyczał Adam. – Uważaj- krzyczał Mikołaj do Adama. – Uff- odetchnął Adam, po czym minął drzewo. – O, już widać naszą bramę- powiedziała Julia L. – Nie ma już za nami mordercy- powiedział odwracając się Adam. – Uważaj na bramę- krzyczeli Mikołaj i Julia L. - Hamuj!- krzyczeli wszyscy. – Nie mogę!- krzyczał przerażony Adam. – Jak to nie możesz?- pytał Mikołaj. – Hamulce nie działają!- krzyczał dalej Adam. Wszyscy krzyczeli i panikowali. – Spokój! Ile mamy mniej więcej czasu do kolizji?- zapytał Mikołaj. Jakieś dziesięć minut- odpowiedziała Julia D. – Więc tak. Krzysztof, Piotr, Weronika i Adam, znajdźcie wszystkie lekkie materiały i zróbcie z nich spadochron. – Tak jest- powiedzieli chórem. Wszyscy zaczęli działać. Po siedmiu minutach wszystko było gotowe. Dzieci stały na dachu samochodu. – Na mój znak wszyscy skaczemy- powiedział Mikołaj. - 5…4…3…2…1… skaczemy! Wszyscy skoczyli i wraz z wiatrem polecieli ku górze, a samochód wjechał w bramę i się roztrzaskał. Julia R i Kacper wyszli z klatki by zobaczyć, co się dzieję. Przyjaciele powoli spadali, aż po chwili znaleźli się na ziemi. – To była jazda bez trzymanki- powiedział Mikołaj, po czym zemdlał. – Misiek, Misiek, Misiek- mówiła Julia L. – A gdzie Piotr?- zapytała zdziwiona Julia R. – Nie ma go- krzyczała płacząc Julia D. – Nie żyje- powiedział smutno Adam. – Przykro mi - westchnęła Julia R, pocieszając Julię D. Mikołaj się obudził, po czym znowu zemdlał. – On tak już ma, a tak w ogóle poznajcie Krzysztofa. Krzysztof, weźmiesz Julię D do jej pokoju będziesz z nią spał. Adam i Kacper, pomóżcie mi przenieść Mikołaja do naszego pokoju, a Julia R i Weronika zróbcie kolacje, bo robi się już ciemno- powiedziała Julia L. Była już dziewiętnasta. Dzieci powoli zbierały się do kolacji. – Gdzie jest Julia D i Krzysztof?- zapytała Weronika. Tymczasem Julia D płakała w swoim pokoju, a Krzysztof ją pocieszał. – Nie ma go- krzyczała Julia D. – Piotr na pewno nie chciałby, byś płakała, lecz była szczęśliwa- powiedział pocieszając ją Krzysztof – Ale on już nie wróci- krzyczała dalej Julia D. – To prawda, on nie wróci, ale wstań i nie płacz- powiedział Krzysztof. - Bardzo mi go przypominasz- powiedziała już bez łez Julia D, po czym pocałowała Krzysztofa. Przez przypadek weszła Weronika. – Ups- powiedziała, po czym wyszła. Julia D się śmiała. – Chcesz być moją dziewczyną?- zapytał Krzysztof. – Tak, tak- powiedziała podekscytowana Julia D. Weronika przybiegła do pokoju, gdzie wszyscy jedli kolację - I co z Julią D i Krzysztofem ?- zapytała Julia L. – Cało…- urwała Weronika, po czym zemdlała ze zmęczenia. W drzwiach stała Julia D i Krzysztof. – Jesteśmy parą- oznajmiła wszystkim Julia D. – Ale już tak szybko- zdziwił się Mikołaj. – Tak. Piotr pewnie nie chciałby, żebym płakała za nim, tylko żyła normalnie dalej- powiedziała Julia D. –Biedny Piotr patrzy na to z góry i na pewno łapie się za głowę- szepnęła Julia R. Weronika obudziła się. – A co się tutaj dzieje?- zapytała się Weronika. – A nic, tylko Julia D i Krzysztof są razem- powiedział Mikołaj. – Gratulacje- powiedziała Weronika przytulając Julię, po czym znowu zemdlała. – Zdejmie ją ktoś ze mnie- powiedziała Julka D. – Adam, wiesz, co robić- powiedział Mikołaj. – No już, już - powiedział zrezygnowany Adam. – No to hop Weroniczka. Jaka ona ciężka- powiedział Adam, po czym posadził Weronikę na krześle. – Jedzmy, więc - powiedział Mikołaj. Po kolacji wszyscy poszli spać. Następnego dnia wszyscy zaczęli główkować. Nastała cisza. – Wiem- krzyknął Adam. – No, co?- zapytał Mikołaj. – Pamiętacie syna pani Kowalskiej?- zapytał Adam. – Tak, a co?- zapytała Julka L. – Zamknęli go w domu pomocy chorym psychicznie za to, że twierdził, iż widział postać, która chciała go zabić. Myślę, że chyba chodziło mu o naszego mordercę. – Masz rację- powiedziała Julia L. – Ale jak włamiemy się do domu pomocy chorym psychicznie i go zabierzemy?- zapytała Julia D. – Musimy pojechać po starą znajomą- powiedział stanowczo Mikołaj, po czym wsiadł do samochodu. – Ruszamy po Nataszę- powiedział Mikołaj. Ruszyli, więc po Natasze, która była mistrzynią szpiegostwa i nie tylko. Potrafiła zwinąć chłopaka w precla i obezwładnić trzech strażników naraz. Kiedyś przyjechała na podwórko, żeby pomóc Mikołajowi i reszcie w rozwikłaniu zagadki z nożem. Po pewnym czasie dojechali do jej domu. Drzwi otworzyły się same niczym w horrorze. – Czego chcecie od mnie?- zapytała Natasza. – Natasza, przecież to ja- powiedział Mikołaj. – O jak miło was widzieć. Sorry za tamto. W jakiej sprawie przychodzicie? - zapytała Natasza. – Chcemy żebyś nam pomogła w pewnej sprawie, ale musisz z nami pojechać na podwórko- powiedział Mikołaj. Po pewnym czasie dojechali na podwórko. – O, nic się tu nie zmieniło- zauważyła Natasza. – Szybko wytłumaczymy ci, o co nam chodzi. Od niedawna ściga nas morderca i chce nas zabić. Chcemy włamać się do domu pomocy chorym psychicznie, aby kogoś stamtąd wyciągnąć i właśnie do tego jesteś nam potrzebna. – Ok. Pomogę wam- powiedziała Natasza. – Dzięki- powiedział Mikołaj. – Robi się ciemno. Chodź zjeść z nami kolację- zaproponował Adam. – Chętnie- powiedziała Natasza. Wszyscy jedli kolację i dobrze czuli się w towarzystwie Nataszy. Nadszedł ranek. Wszyscy byli już na nogach od piątej. – Weronika i Adam, podrasujcie samochód tak, aby był niezniszczalny. Krzysztof i Kacper, skombinujcie jakiś sprzęt do porozumiewania się, ale nie krótkofalówki, tylko coś małego. Julia D, Natasza, Julia L, Julia R i ja opracujemy plan. Wszyscy ciężko pracowali. Mijała godzina za godziną. Nadeszła kolejna noc. Mikołaj i reszta przedstawiali swój plan. – Więc tak. Ja i Julia L przebierzemy się za lekarzy i wejdziemy do środka, żeby znaleźć pomieszczenie, w którym znajduje się obiekt „x”. W pomieszczeniu znajduje się klimatyzacja, więc Julia D wejdzie do szybu wentylacyjnego, ale uwaga, jak ktoś wejdzie do pomieszczenia, włączy się alarm. Wtedy Natasza włamie się do pomieszczenia kontrolnego i wyłączy alarm. Krzysztof przebierze się za sprzątacza i będzie czekał, aż Julia D wyjdzie razem z obiektem „x”. I jeszcze jedna rzecz. Julia D, będziesz musiała wstrzyknąć obiektowi „x” środek usypiający, po czym weźmiesz go do worka i wyjdziesz. Wtedy wraz z Krzysztofem przyciągniecie obiekt „x” do płotu, gdzie będą na was czekać w samochodzie Adam i Weronika. Adam i Weronika, musicie przejechać najpierw przez mur o grubości pięciu centymetrów, aby dojechać do płotu i przerzucić obiekt „x”. Jak już będzie koniec akcji, wszyscy w środku budynku ulatniają się do samochodu- wytłumaczył spokojnie Mikołaj. Po omówieniu planu wszyscy poszli spać, oprócz Weroniki i Adama, którzy pracowali w pocie czoła. Następny dzień był dość spokojnym dniem, ponieważ każdy sobie spał ile chciał. Godziny mijały nieubłaganie, aż nadszedł kolejny wieczór. Wszyscy wyjechali oprócz Julii R i Kacpra, którzy pilnowali podwórka. Julia L i Mikołaj wysiedli przed budynkiem i weszli do środka. Szli korytarzem. – Jak go znaleźć?- zapytał Mikołaj. – Musimy pójść do pomieszczenia, gdzie są wszystkie akta- powiedziała Julka L. – Jesteśmy- powiedziała Julka L. – Szukaj najlepiej pod „a” jak Andrzej- powiedział Mikołaj. – Mam- krzyknęła Julia L. Do pomieszczenia wszedł jakiś psycholog. – Co państwo tutaj robicie?- zapytał psycholog spoglądając na Julkę L. – Wie pan co. Ja tu jestem nowa i się zgubiłam- mówiła Julia L, żeby wybrnąć z sytuacji. – Z chęcią pani pomogę -zaproponował psycholog. – Przecież on się do niej ślini- szepnął sam do siebie Mikołaj, po czym wziął ciężkie akta i uderzył nimi psychologa w głowę, a ten zemdlał. – No, co ty robisz?- zapytała Julia L. – On się do ciebie ślinił- powiedział Mikołaj. – Przestań wymyślać, szukaj dalej- powiedziała Julka. – Mam, znajduje się w pomieszczeniu numer 213- oznajmił Mikołaj. Zadzwonił, więc od razu do Julii D, żeby przekazać informacje. Julia D znajdowała się już nad pomieszczeniem. – Natasza, możesz już wyłączać alarm- powiedziała Julia D. – Ok. Daj mi chwilę- poprosiła Natasza, musiała bowiem przejść przez trzech strażników. – Halo, panowie- krzyknęła Natasza. – U!!!- krzyknęli chórem strażnicy. Natasza wyjęła paralizator i poraziła nim pierwszego strażnika. Drugiemu wskoczyła na szyję i poddusiła go, a trzeci pobiegł nacisnąć alarm. –Nie tak szybko, kotku- powiedziała Natasza, po czym wyjęła bicz i owinęła nim szyję strażnika. Wszystkim zabrała broń i związała ich. – Już jestem i wyłączyłam alarm- powiedziała Natasza. – Dzięki, wchodzę- powiedziała Julia D, po czym weszła do pomieszczenia i wstrzyknęła obiektowi „x” środek usypiający. – Jestem już w szybie razem z obiektem „x” i zaraz do ciebie dojdę-powiedziała Julia D. – OK.- powiedział Krzysztof. Julia D wyszła z obiektem „x” i pobiegli do płotu razem z Krzysztofem. – No gdzie oni są?- zapytał Krzysztof. Weronika i Adam jechali w stronę muru. – Adam, na mój znak wciskamy czerwony przycisk- powiedziała Weronika. Zbliżali się coraz bliżej do płotu. – 5…4…3…2…1… już- krzyknęła Weronika, po czym wcisnęła czerwony przycisk. Po wciśnięciu z przodu samochodu pojawiły się dwa małe pistoleciki, które wystrzeliły w stronę muru dwie małe kulki, wybuchające jak bomby, a Adam i Weronika po prostu przejechali. – Już jesteśmy- powiedziała Weronika. – Rzucaj linę- powiedziała Julia D. – Macie- powiedziała Weronika, po czym rzuciła linę. Julia D obwiązała obiekt „x” i dała znak Weronice, żeby go wciągnęła. – Jeszcze troszeczkę- mówiła Weronika z wysiłku. – Ups- powiedziała Weronika, po czym puściła linę. – To chyba musiało boleć- powiedziała Julia D. Po drugiej próbie udało się go wciągnąć, a Julia D i Krzysztof przeszli przez płot i weszli do samochodu. – Obiekt „x” jest w samochodzie wraz z Julią D i Krzysztofem- powiedział Adam do Mikołaja przez telefon. – Dobrze, czekamy przy wyjściu- powiedział Mikołaj. – Ok.- powiedział Adam. Przyjechali pod wyjście. – Wsiadajcie!- krzyknął Adam. – Ruszaj!- powiedziała Julia L. Po chwili rozbrzmiały syreny na alarm. – Kurcze, wykryli nas- powiedziała Natasza. Dom pomocy chorym psychicznie podlegał wojsku, więc z drzwi wyszli żołnierze z takimi dużymi pukawkami. – O boże! Zaraz nas rozstrzelają- powiedziała Weronika. – Adam, żeby przejechać przez mur, wjedź na tę rampę i wyjedziesz- podpowiedział Mikołaj. – Ok.- powiedział Adam, po czym dodał gazu. Po chwili wjechali na rampę i zawiśli jakby na chwilę w powietrzu. – I believe I can fly, I believe I can touch the sky…- śpiewała Weronika. Za jakiś czas spadli na ziemię. – Co się dzieje?- zapytał przebudzony obiekt „x”. – Wstrzyknij mu jeszcze raz to coś - powiedziała Weronika do Julii D. Dziewczyna wstrzyknęła obiektowi „x” środki usypiające, a ten poszedł spać. Wrócili już spokojnie do domu. – Adam i Krzysztof, weźcie obiekt „x” do piwnicy - nakazał Mikołaj. – Ten twój obiekt „x” ma imię! - zauważyła oburzona Julia D. – No dobrze, weźcie Andrzeja - poprawił się Mikołaj. Wszyscy siedzieli w piwnicy i rozmawiali z już przebudzonym Andrzejem. Za jakieś pół godziny zjedli kolację i poszli spać. Następnego ranka Adam był już na nogach, gdy wszyscy spali. Poszedł do skrzynki pocztowej zobaczyć czy coś przyszło. Sprawdził i okazało się, że w skrzynce był list zaadresowany do Mikołaja. Adam pobiegł w stronę bloku, żeby podzielić się nowiną. – Jest list, jest list!- krzyczał Adam w piwnicy. Po chwili wszyscy wybiegli na korytarz. – Co to, pali się?!- zapytała Weronika. – Jest list do Mikołaja- krzyczał dalej podekscytowany Adam. – No czytaj, czytaj- ponaglał Adam. Mikołaj otworzył kopertę. – Drogi panie Mikołaju. Zapraszamy pana na zebranie podwórkowe w starym pałacu. Zapraszamy pana z osobą towarzyszącą. Mamy jeszcze pięć miejsc, więc może pan kogoś zabrać- czytał Mikołaj. – Przecież stary pałac to miejsce największych spotkań podwórkowych z najbardziej znaczącymi ludźmi np: lord Bartek, lord Amadeusz i przewodniczący wszystkich spotkań, czyli lord Wiliam- mówił podekscytowany Adam. – Więc tak. Biorę ze sobą Julię D, Krzysztofa, Adama, Julię L, Nataszę i Weronikę. Weronika i Adam, przygotujcie samochód do jazdy, Julia D Natasza i Krzysztof, spakujcie siebie i Weronikę oraz Adama, a ja i Julia L też się spakujemy. Julia R i Kacper, przesłuchajcie Andrzeja- powiedział Mikołaj. Wszyscy podekscytowani rozeszli się do swoich zadań. Jedynie Natasza wyczuła podstęp. Była najbardziej doświadczona z nich wszystkich i nawet raz miała misję szpiegować lordów, więc znała wszystkie ich intrygi i podstępy. Ich polityka według niej była agresywna, a najbardziej agresywną politykę prowadził lord Jan. Nazajutrz wszyscy wyjechali do starego pałacu, który znajdował się sześćdziesiąt kilometrów od bloków. Jego wielkie tereny zajmowały jakieś trzy hektary. Przez cała długość ciągnął się mur o grubości jednego metra i wysokości pięciu metrów. To była cytadela nie do zdobycia. Drzwi do pałacu były pozłacane. Już przy wejściu w oczy rzucały się stare obrazy, które wisiały na ścianach. Lordowie byli dużo starsi od dzieci, mieli około osiemnastu lat. Lord, który miał osiemnaście lat, zostawał wygnany i z pałacu. Najmłodszy lord miał jakieś dwanaście lat, ale zwykle lordowie są wybierani w wieku czternastu lat i ich kadencja trwa cztery lata. Sam pałac mieści trzy sale konferencyjne, w tym jedną główną, dziesięć łazienek, pięćdziesiąt pokoi, dwie sale balowe. W nowo wybudowanej części znajduje się dziesięć pomieszczeń z komputerami itd. oraz pomieszczenie strategiczne, tak zwane serce pałacu. Przyjaciele dojechali wreszcie do celu. – O boże, jak tu pięknie- zachwycała się Julia D. Samochód podjechał do pałacu. Przyjaciele wyszli na czerwony dywan, który zawsze jest wykładany na specjalne okazje. Wszyscy przywitali się z lordami i poszli na salę balową. Bawili się bardzo dobrze. Po trzech godzinach przewodniczący, czyli lord Wiliam wyszedł na scenę. – Zebraliśmy się tutaj, żeby zapobiec pewnemu problemowi, który dręczy nasze okolice. Doszły mnie słuchy, że pewien morderca chce się pozbyć nas, ale nie jest sam. Z południa idzie gdzieś około pięćdziesięciu. Jak nie więcej morderców. Musimy zapobiec temu, ponieważ jak tu dojdą. Będzie po nas, więc zebrałem tutaj dziś najlepszych strategów i wojowników. Wszyscy mogą pójść już do swoich pokoi, a następnego dnia spotkamy się w pomieszczeniu strategicznym. Wszyscy szybko się rozeszli. Natasza poszła do łazienki, a w drodze podsłuchała rozmowę lorda Jana, lorda Amadeusza i lorda Grzegorza. – Trzeba zlikwidować tych chłystków i Wiliama, który jest tak naiwny- powiedział lord Jan. – Masz rację, kolego- powiedział lord Amadeusz. – Popieram was, koledzy- dodał lord Grzegorz. – Muszę ich ostrzec- szepnęła Natasza, po czym przez przypadek się poślizgnęła i upadła przed lordami. – Uuuu…, nie ładnie tak podsłuchiwać- złośliwie skomentował lord Grzegorz. – Koledzy, weźcie ją na strych i zwiążcie- powiedział lord Jan. Lord Grzegorz i lord Amadeusz związali i uderzyli Nataszę tak, że zemdlała. Tymczasem przyjaciele dobrze bawili się w pokoju. Krzysztof i Julia D migdalili się do siebie, Adam i Weronika skakali po łóżkach i rzucali w siebie poduszkami, a Mikołaj i Julia L siedzieli i rozmawiali sobie. – Spójrz na Julię D i Krzysztofa jak się kochają, ale żal mi Piotrka, który musi na to wszystko patrzeć. Przecież Piotr ją tak kochał i skończył jak skończył- powiedziała Julia L. – A mi go nie jest żal. On ją kochał, ale myślę, że to była miłość bez wzajemności - powiedział Mikołaj. – A ja myślałam, że ona go kochała- powiedziała smutnym głosem Julia L. – No to byłaś naiwna. No spójrz, jakoś szybko pogodziła się ze śmiercią Piotrka, który głupi był, ponieważ chciał zrobić dla Julki D wszystko, a ta go wykorzystała- powiedział Mikołaj. – A spójrz na Weronikę i Adama. Myślę, że coś z tego może być. Weronika kocha Adama, a Adam nigdy nie miał dziewczyny i nie wie dokładnie jak to jest- powiedziała Julka L. – Masz rację. Adam nie jest gotowy psychicznie do związku, ale może gdyby obudził w sobie to coś i nie zachowywał się jak malutki dzieciak, to coś by z tego było, a Weronika to po prostu Weronika. Jest sobą i chyba jest gotowa psychicznie do związku, chociaż czasami ma swoje humory i czasami jej odbija- powiedział Mikołaj. – Pomyśl, jakie to życie jest dziwne. Łączy osoby, które są zupełnie inne albo pozbywa się osób, które są zakochane i mają pasję i cel- powiedziała Julia L. – Mądrze mówisz, a tak w ogóle gdzie jest Natasza?- zapytał Mikołaj. – A nie wiem. Pewnie wróci nad ranem- powiedziała Julka L. Wszyscy po chwili poszli spać. Nastał nowy dzień. Przyjaciele wstali, umyli się i poszli na zebranie. Weszli do pomieszczenia strategicznego i przywitali się. – A gdzie pani Natasza?- zapytał się lord Wiliam. – Nie wiemy. Na pewno niedługo przyjdzie- powiedział Mikołaj. – No to zaczynajmy- powiedział lord Wiliam. W tym samym czasie Natasza siedziała związana na strychu i była pilnowana przez dwóch lordów. – Szkoda by było zmasakrować ci tę piękną buźkę- powiedział lord Grzegorz. – Nie dotykaj mnie- powiedziała Natasza. – Bo co mi zrobisz. Przecież jesteś związana- oznajmił lord Grzegorz. – Za pięć sekund uwolnię się i najpierw tobie złamię kark, a potem skoczę i zrobię salto w powietrzu, następnie spadnę na twojego kolegę, którego przywiążę do krzesła i uduszę. – Ha, ha, ha- zaczął się śmiać lord Grzegorz. – 5…4…3…2…1…- wyliczała Natasza, po czym uwolniła się, skoczyła na lorda Grzegorza i skręciła mu kark, a następnie skoczyła, zrobiła salto w powietrzu, spadła na lorda Amadeusza, przywiązała go do krzesła i bez skrupułów udusiła. – I co, a nie mówiłam- powiedziała Natasza, po czym poszła do pomieszczenia strategicznego. Znajdował się tam lord Jan, który chciał nożem podciąć gardło lorda Wiliama. Po chwili do pomieszczenia wbiegła Natasza. – To zdrajca!- krzyknęła Natasza wskazując palcem na lorda Jana. Lord powoli z kieszeni wyjmował nóż. – Nie tym razem kotku- powiedziała Natasza, po czym wyjęła swój bicz i owinęła nim szyję lorda Jana i przyciągnęła go do siebie. – I co?. Kto się śmieje ostatni?- zapytała Natasza, patrząc prosto w twarz lorda Jana. – O co tu chodzi?- zapytał lord Wiliam. – Lord Jan chciał pana zabić i nas wszystkich- powiedziała Natasza. – Straże, zabrać tego zdrajcę do lochów- powiedział lord Wiliam. – Popamiętacie mnie jeszcze- wykrzyczał swoje ostatnie słowa lord Jan. – No dobrze, możemy już zacząć naszą obradę- powiedział lord Wiliam. Zaczęli opracowywać strategię. To była długa noc. Były różne pomysły. Niektórzy się trochę posprzeczali. Po pewnym czasie wszyscy poszli spać z wycieńczenia. Jeśli chodziło o strategię, to nic jeszcze nie zadecydowano. Tym czasem o tej samej porze na podwórku Julia R i Kacper przesłuchiwali Andrzeja. – Skąd znasz tego mordercę?- zapytała Julia R. – Znam go od wtedy, kiedy zamordował moich przyjaciół- powiedział Andrzej. – Co on nam może zrobić?- zapytał Kacper. – On nie odpuści, musicie go chyba zabić, żeby się go pozbyć- powiedział Andrzej. W pomieszczeniu zapanowała cisza.
$$$
Sorry że tak nie równo napisane, ale tak się skopiowalo z mojego lapka (spoiler) jeśli chcecie czegoś innego czytajcie dalej. Zwrot akcji zmieni całą wcześniejszą fabułę. Piszcie co sądzicie😉
CZYTASZ
Bezsensowna Opowieść Zwykłych Przyjaciół
HumorZwykli przyjaciele i dziwne historie. Dużo humoru i akcji. Lekki dreszczyk na początku i zaskakujące zakończenie. Częste zwroty akcji.
