Και κάπως έτσι έμεινα μόνη μου. Ήρθες μου έκανες τη ζωή άνω κάτω - λαμπογυαλο - κανονικό θα λέγαμε στην 'αργκό ' κι αποφασίσες να φύγεις, να με αφήσεις. Εμένα με ρώτησες; Αν ήθελα να σε χάσω, αν ήθελα να ξυπνάω κάθε μέρα και να μην βλέπω μήνυμα σου, να μην ξέρω που βρίσκεσαι; Με ρώτησες αν θα μπορέσω να ζήσω με αυτή σου την απουσία; 《Είναι καλύτερα έτσι 》 είπες. Μα ζωή μου εγώ μόνο καλό δεν βλέπω σε αυτήν την υπόθεση. Ξέρω ότι μακροχρόνια θα φανεί ότι είχες δίκιο - για μια ακόμα φορά, είχες δίκιο- κι ότι εγώ ήμουν υπερβολικά αισιόδοξη. Ξέρω επίσης ότι παρ'όλο που θα μου λείψεις όσο δεν μου έχει λείψει κάνεις μέχρι τώρα, όταν σε ξεπεράσω θα είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ.
