YapBar

Kalbim senin için atıyor.

Özledim dedim ya ben ona. Oha. Barışa ben hiç böyle şeyler demem ki ne oldu ya bana.
" Yaprak. Sen misin? Özledin dedin? Sen? Ha hem ben herşeyi unuttuğumda sen neler söylemiştin öylee."
" Sırıık pişman etme söylediğime işte."
Yanaklarımdan sıkarak
" Sen böyle çok tatlısın biliyor musun?"
Bende sırıtmaya başladım nedensizce, o da bana bakarak gülümsedi.
" Sırık."
" Söyle Amazonuum." dedi hafifce eğilerek boyu aşırı uzum olduğundan zaten hep bana göre birazcık eğiliyordu.
" Sen hiç mi aşık olmadın bunca yıl?"
" Oldum. Ben hep aşıktım zaten. Benim bir Amazon kızım var ona aşığım hemde nasıl aşık. O biraz inatçı ama ben onu olduğu gibi seviyorum. O benim için hep küçük çikolatalı süt içerek yıldızları izleyen amazon kızı."
yine utandırdı bak
" Öyle değilde, beni unuttuğunda. Beni hiç hatırlamadığında."
" O zamanlar ben hiç gülmüyordum ki, her saniye sanki sıkıcı geliyordu bana yılların her günü. Öylece yaşadım işte. Hatta bir gün babaannem
" Yaprak olsa böyle olazdı." demişti ben anlamamıştım. Yemek bile zor yiyordum. Hem ağrılar vardı, hem arkadaşım fakan yoktu diye aşırı sıkılıyordum. Ha bana kimse anlatmıyordu ki benin herşeyi unuttuğumu. Yoksa inan ben seni nerde olsan bulurdum. Benim kalbim senin için atıyor. Bu kalp." dedi benin elimi kalbine koyarak
" Senin oldu tam çocukluktan beri."
" Kalbin çok hızlı atıyor."
" Biliyorum. Hep böyle oluyor. Kim bilir sen bana aşık olsan nasıl atar."
" Yapraak." dedi uzaktan Gökhan.
Elimi çabuk çektim Barışın elinden.
Gittim Gökhanın yanına
" Geldim Gökkuşum.Ne oldu?"
" Merve yok hiçbir yerde yok yok deliricem." dedi telaşlı sesle.
" Nasıl yani yok? Ohaaa nasıl?"
" Bilmiyorum işte yok yoook. Yaprak çok korkuyorum." o an Gökhanı çok iyi anlıyordum. Sevdiğin birinin kaybolması hissini bilirim ben. Tam beş yıldır.
" Ne oldu Yaprak birşey mi oldu?" dedi Barış yanımıza gelerek.
" Barış ya Merve kayıp."
Gökhan gözyaşlarını daha fazla tutamadan ağlamaya başladı. Çocukları aradım gelsinler diye. Hepimiz birlikte Merveyi aramayı karar verdik.
" İlk karakolu arayalım. Sonra tüm hastanelere haber verelim." dedi Barış
" Yapmayın ne olur demeyin öyle benim Merveme birşey olmaz ki. O çok güçlü biri." ben Gökkuşuma sımsıkı sarıldım.
" Tabi hiçbir şey olmayacak. Ben seni çok iyi anlıyorum. Hissettiklerini en iyi ben anlıyorum şu an. Çok acı çekiyorsun, aynı anda umudun da var. Ağlama ama tamam mı?" dedim ve Barış birden yanımızdan ayrıldı. Sanki morali bozuldu gibi.
" Çocuklar ben bir dakikaya geliyorum."
Gittim Barışın yanına. Öylece üzgün duruyordu.
"Barış? Ne oldu?"
" Yaprak. Ben seni çok mu üzdüm?"
" Barış tamam gecti hepsi,sen burdasın artık."
" Canın çok acıdımı?"
"Barış deme öyle."
" Yaprak. Beni affet yaprak çok özür dilerim." elimi tuttu
" Sana sarıla bilir miyim?"
Başımı sallayarak onayladım.
Sarıldı bana. Sımsıkı sarıldı. Gözümü yumdum. O anı hissettim. Çok değişik bir hiss. Onu sevdiğimi bilsemde, bu an daha da çok emin oldum ona aşık olduğuma.
" Seni hiç bırakmayacağım. Hep seninleyim. Sensiz geçen tüm yıllara inat."
Hala sarılıyorduk. O an sanki hiç bitmesin istedim. Sonra yine elimden tuttu. Yavaşça kaldırarak öptü.
" Seni özlediğim anlara inat."
" B-Barış."
" Yaprakım?"
" Çocuklar bizi bekliyorlardır. Gidelim mi?"
" Gidelim amazonum." elimi hafifçe bıraktı.
Çocuklar karakoldalardı.Biz barışla giderken yolda Sinan aradı.
" Yaprak. Merve bulundu. Ama hastanedeymiş. Durumu iyi."
hemen kapatıp hastaneye gittik
" Oğuz, Merve iyi mi şimdi?"
" İyi iyi. Korkma."
" Gökhan nerde?"
" Mervenin yanında. Çok korkmuştu."
Eve geldim. Bugün çok başka bir gündü.
Sarılmamızı hala unutamıyorum. Hep sarılırdık küçükken ama bu sarılma başkaydı. Sanki ona aşık olmamı daha yeni anlamışım gibi.