YapBar

Gitme diyemedim.

Saat 8 az kalmıştı ve her dakika daha da çok heyecanlanıyordum.
"Niye Barış öyle dedi?" diye düşünürken saat 7 olmuştu bile.
Barış konum attı ve ben gittim. İlk geldiğimde kimse yoktu. Böyle çok güzel bir parktı sanki benim için süslenmiş ama böyle balonlar falan. Hem pembe renk yoktu baya sevmiştim balonları. Ve yıldızlar o gece öyle güzel parlıyordular ki,sanki ilk defa böyle güzel gökyüzü. Ben yıldızları izlerken yavaş yavaş adımlarla Barış geldi. Çok üzgün görünüyordu ama aynı zamandada benim için gülüyordu gibi.
Bana bakarak ;
"Senin için hep en iyisini yapmak istedim. Her sabah seni düşünerek uyandım,seni düşünerek uyudum.Sen benim için en değerlisin Yaprak. Hani sen yıldızları izlemeyi seviyorsun ya? Bende sana bakmayı seviyorum. Senin gözlerin yıldızlardan çok daha fazla parlıyor benim için. İlk tanıştığımız günden beri iyiki amazon kızım var dedim ben. Sen bana hiçbir zaman arkadaşım,annem,babam olmadığını hissettirmedin. Herşey için teşekkür ederim Amazon. İlk defa söylüyorum bunu ama sen biliyordun be seni sevdiğimi. Seni seviyorum Amazon Kızı. Seni herkesten çok seviyorum.Ve beni dinlediğin için teşekkür ederim."
Gözlerim dolmuştu o an, ağlamak istiyordum. Ama ben hiç öyle biri değilim ki. Öyle kolay kolay ağlamam. Barışın sözleri beni çok etkilemişti.
Uzun uzun baktık bir birimize. Sonra sarıldı bana. Yıldızları izledik beraber. Barış kolundaki saat'e baktı ve ayağa kalkıp
"Beni hep böyle hatırla,seni seven Barış Ozansoy gibi. Şimdi ben gidiyorum belki dönerim ama benim gitmeyim senin için en iyisi. Yoksa ikimizde mutluluk olamayız."
"B-Barış sen ne dediğinin farkında mısın????"
"Sen beni sevmedin benim seni sevdiğim kadar ama arkadaşlığımız bile beni mutlu ediyordu. Hoşçakal Amazon Kızım seni çok seviyorum. Unutma benim masalımdaki prenses sensin başka kimse olamaz"
dedi ve gitti.

O günden tam 5 yıl geçti.
Ben çok mu ağladım?