-Kitabın şarkısı medyadadır. - "Ölünce sevemezsem seni. "
-Kitap düzenlemye alınmıştır. Düzenlenen bölümlerde-DÜZENLENDİ- yazmaktadır. -
(Hastahane Odası🍃)
Her zamankinden tuhaf bir gürültü yankılanıyordu, hastanenin en sessiz servisinin koridorunda. Birileri yolunu şaşırmış olmalıydı fakat ses hiç de yolunu şaşırmış birinin gürültüsü gibi değildi. Kavga gürültüsünü andırıyordu. Kim onkoloji servisindeki bir hasta ile kavga edecek kadar kalpsiz olabilirdi ki?
Dışardaki saçma gürültüyü düşünmeyi kesip, biraz daha uyumaya çalıştım. İyi olmak için dinlenmem gerekiyordu. Yeniden hayata tutunmak için sürekli uyumam gerekiyordu. Uyurken bile yoruluyordum, nefes almak dahi yorarken bir insanı dinlenmek fayda edecek miydi? Belki de iyi olmak istemiyordum, bilmiyorum.
İçeriye aniden bir grup gülen çocuğun girmesiyle, açtım gözlerimi. Yüzümü onlara dönmeden, yeniden kapattım. Biliyordum çünkü yine gelen her kimse, yanlış gelmişti.
"Heey Taehyung! Biz geldik hâlâ uyuyor musun? "
Gürültünün sahiplerini şuan tahmin etmek hiç de zor değildi.
"Bu hastalık sana yaramadı, uyan artık. "
Tanımyalamadığım sesler ardı ardına sıralanıyordu. Tanrı aşkına yabancı birinin odasına bir orduyla girmeye utanmıyorlar mıydı?
"Altı üstü ağır grip enfeksiyonu, ne uykuymuş be arkadaş... "
Grip enfeksiyonu dediğinde hafifçe kendimce gülümsemiştim. En ufak bir gribin bile beni ölüme kadar sürükleyeceğini biliyordum çünkü ama onlar bilmiyordu.
Gülüşmeler artmıştı. Acaba ne zaman aradıkları kişinin ben olmadığımı fark edeceklerdi? Sessizliğe alışmış bir insan için belli bir süre sonra bu ses kirliliği katlanılmaz oluyordu.
İçlerinden biri yatağın köşesine oturdu ve diğerlerine nazaran ince ipeksi sesiyle konuştu.
"Neden saçların yok Taehyung? "
Yavaşça yüzümü döndüm ona, şaşkınca gözleri büyümüştü. Nerde olduğunu idrak edemez bir şekilde gözlerime odaklanmıştı. Bir bana bir de arkadaşlarına bakıp duruyordu. Etrafa kısa bir şaşkınlık havası yayılmıştı. Gözlerinde şaşkınlıktan üzüntüye geçen bir hava sezmiştim. Ardından hepsi, özürlerini dileyerek odamdan ayrılmaya başlamışlardı.
Giderken onlara bakıyordum. Saydığım kadarıyla tam 6 kişiydiler. Sonra en sona kalan, yatağıma oturan çocuğa kaymıştı gözlerim. Değişik bir ifade ile hâlâ bana bakmaya devam ediyordu. Odadan çıkana dek devam etmişti göz hapsi.
Onlar odadan çıktığında, alıştığım sessizlik yeniden hakim olmuştu bu hastane duvarlarına.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Seninle ilk defa, böyle bir hastane odasında, tamamen şans eseri karşılaşacağımızı, böylesine soğuk ve yabancı bir sorunun vakti geldiğinde kalbimi kavuracağını nerden bilebilirdim ki Park Jimin?'
