Ameliyat kıyafetlerimle odasına gittim, ameliyattan önce. Gidipte dönememek vardı. Gitmeden önce ona veda etmeliydim. Her ne kadar onun için çabalayacak olsamda, içim de garip bir his vardı.
Yatağında uzanan Jimin'e baktım. Beni ne zaman görse gülümserdi, yine gülümsüyordu. Beni üzen tek şey, o eski sağlıklı halinden eser kalmayışıydı. Doktorlar her ne kadar iyi dese bile, iyi gözükmüyordu.
Yatağının kenarına oturduğumda doğruldu. Elini tuttum. Yorgun göz altlarını öptüm ve tekrar yüzüne baktım.
"Sadece 2 saat burda olmayacağım. Geldiğimde burda ol lütfen. "
Gülümsedi. Eskisine göre daha az konuşuyordu. Biz tanışalı nerdeyse iki ay olmuştu. Bir hastalığın, iki insanı bu denli birbirine bağlaması tuhaftı.
"Ameliyat'tan çıktığında odanda seni bekliyor olacağım. Benim için yaşa lütfen. "
Zayıflayan bedenine sıkıca sarılıp, kokusunu içime çekmiştim. İkimizde ıslak gözlerle birbirimize bakıyorduk. Ufak bir öpücük kondurdu dudaklarıma, ilk öpücüğümü bu şekilde almak da tuhaftı aslında.
"Hana Hanım, geç kalıyoruz. "
Diyen hemşireye baktım. Tekerlekli sandalyeyle yanıma doğru geliyordu.
Jimin'den ayrılırken son kez yüzüne baktım. Bir zamanlar bana verdiği sözün aynısını onun için ona veriyordum.
"Merak etme senin için yaşayacağım. "
-BÖLÜM SONU-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
🍃BİR SONBAHAR MESELESİ🍃PARK JİMİN🍃TAMAMLANDI🍃
FanfictionYanağıma dokundu önce, sonra gülen gözlerime baktı gülen gözleriyle. "Gülüşün... " dedi. "Tıpkı bahar yağmurlarını anımsatıyor. " Çok sonra öğrendim ben, baharda yağan yağmurları ölesiye sevdiğini... 🍃kısa hikaye🍃 -Kitabın şarkısı 1. Bölümün...
