🍃BİR SONBAHAR MESELESİ🍃PARK JİMİN🍃TAMAMLANDI🍃

🍃EVLEN BENİMLE 🍃

   Doktorlarla konuşuyordum,  Jimin ve benim için iyiye doğru gittiğimizi söylüyorlardı.  Ben gerçekten iyi hissediyordum.  Saçlarım yeniden çıkıyordu ama Jimin'in zayıflaması ve saçlarının dökülmesi canımı sıkıyordu. 

Birlikte tam bir ay geçirmiştik ve Jimin benim tüm hayatıma sahip olmuştu.  Onunla burdan beraber çıkacağımıza inanıyordum.

  "Bugün nasılsın? "

Ayakta onu bekliyordum.  Sesini duyduğumda heyecanla ona döndüm.  Gördüğüm manzara beni üzüyordu.

"Neden tekerlekli sandalyeyle geldin?"

Gülümsedi.

"Bir şey yok merak etme. Zorlu süreci atlatmak üzereymişim bu yüzden doktorlar yorulmamı istemiyor. "

   Hasta bakıcıya döndüm.

"Bizi biraz yalnız bırakabilir misiniz acaba? "

Hasta bakıcı giderken Jimin kıkırdadı. 

"Ne?  Neden gülüyorsun? "

Dedim karşısındaki banka oturarak.

"Bu manzara sana da bir şeyleri hatırlatmıyor mu? "

  Anlamsızca yüzüne bakıyordum. O ise hâlâ gülüyordu.

"Hani benim papatyalarım Hana? "

  Aklıma gelen manzarayla ben de gülmeye başlamıştım.  Onu yanlış anlayıp çekip gitmiştim.  Şimdi ise çok iyi arkadaştık,  tuhaftı.

Yanağıma dokundu önce,  sonra gülen gözlerime baktı gülen gözleriyle.

"Gülüşün... "

dedi.

"Tıpkı bahar yağmurlarını anımsatıyor. "

Gülmeyi kesip,  yanağıma dokunduğu eline baktım.  Garip hissediyordum.  Tekrar konuştu.

"Burdan çıktığımızda evlen benimle. "

-BÖLÜM SONU-