🍃BİR SONBAHAR MESELESİ🍃PARK JİMİN🍃TAMAMLANDI🍃

🍃"SÖZ VERİYORUM..." 🍃

-DÜZENLENDİ-

Doktorun gelmesini bekliyordum.  Geldikten sonra Jimin'i görmeye gidecektim.  Benim hastalığım her gün biraz daha iyileşirken,  o biraz daha zayıflıyordu.  Onu tanıyalı bir hafta olmuştu ama onun için üzülüyordum. Bu kadar umutsuz olması,  tedaviye ilk başladığım günleri hatırlatıyordu.

İçeriye giren doktorla  odağım dağılmıştı.

"Bu şıklığımızı Jimin'e mi borçluyuz acaba? "

Utanmıştım.  Doktor kahkaha atıp konuşmaya devam etti.  Yaşlı biriydi,  küçüklüğümden beri bana bakan ve değişmeyen tek doktor oydu.

"Şaka yapıyorum,  sen her zaman şıksın. "

Gülümsedim.

"Çok iyi gidiyorsun Hana böyle gidersek eğer, birkaç haftaya saçların çıkmaya başlayacak ve önümüzdeki dönemlerde uygun bir bağışçı bulabilirsek kalp naklini gerçekleştirebiliriz. "

Mutlu muydum,  bilmiyorum ama öncekine göre daha farklı hissediyordum.  Doktor çıkacağı sırada konuşmuştum.

"Bu sabaha Jimin'i muayene ettiniz mi acaba? "

Doktor tekrar bana dönmüştü.

"Henüz değil ama şimdi onun yanına gidiyorum.  Sende gelmek ister misin?"

  Kısa bir sessizliğin ardından,  Jimin'e destek olmak iyi olur diye düşünmüştüm.

"Olur."

***

"Biraz daha dirayetli olmalısın.  Bak iyi olacağına inan,  inan ki evrende sana pozitif enerji yollasın. "

  Güldü.

"Sen Polyanna mısın?  Nedir bu mutluluk oyunu? "

"Öyle deme,  bu gerçekten önemli.  Biliyor musun iyileşiyormuşum ve ben burdan seninle birlikte çıkmak istiyorum. "

"Desene sen gittikten sonra burası hiç çekilmeyecek. "

Burukça gülümsüyorduk bunu sevmemiştim.  Onu burda bırakmak istemiyordum.  O benim tek arkadaşımdı.

"Sen gitmezsen,  bende gitmem. "

Yeniden güldü.  Azda olsa onu güldürebilmek beni mutlu ediyordu.

"Hana çocuk musun?  Neden inat ediyorsun? "

  Yalnız olmak düşüncesi fazla yoğundu,  üzülüyordum.

"Sana bir şey itiraf edeceğim. "

Gözlerimin içine baktı.

"Benim ilk ve tek arkadaşım sensin.  Aslında şöyle bir bakılınca senden başka kimsemde yok. "

Şaşkınca gözleri büyüdü.

"Nasıl yani? "

"Şöyle ki anne ve babamı çok küçük yaşta, kalp yetmezliğinden kaybettim.  Arkadaşlarımda benden uzak duruyorlardı,  hastalığım yüzünden. "

   Eğdiğim başımı sesiyle kaldırdım.

"Sana söz veriyorum senin için iyi olacağım. "

-BÖLÜM SONU-