YOK OLUŞ

HİSLERİN ÖLÜMÜ

Ne zaman kendimle baş başa kalsam,
Açılır eski sayfalar..
Sayfalardan gelen keskin kokular.
Acının,pişmanlığın keskin kokusu..
Sarar,kundaklar beni tıpkı
Bir annenin bebeğini kundaklaması gibi.

Bakarsan ruhumun derinliklerine görürsün yaklaşan fırtınayı,
Daha da yakından bakarsan fark edersin yağan karı..

Bak...
Dikkatlice bak...

Kalbimin üstüne kar yağıyor ince ince.
Zihnimde sağnak yağmur var, düşüncelerim kara bulutlar...

Gördün mü?
Fark ettin mi?

İçimdeki fırtına olabildiğine şiddetli.
Hergün birer birer öldürüyor hislerimi...

Anlayamıyorum iyi mi kötü mü?

Öldürürken arkasında bıraktığı 
Bu kadar yıkıntı,döküntü.

Karar veremiyorum.
Hissizleşiyorum.
Sanki ruhum afet yeri..

Ama elbet düzelir değil mi?

Her fırtınanın ardından güneş doğar değil mi?

Harap olmuş yerlerde çiçek açar değil mi?

Kaybolan hisler yeniden bulunur değil mi?

Yeniden insan olmak mümkün değil mi?

Değil.