Herkese merhabalar :) Uzun bir ara oldu, özür dileriz. Fakat bayram, birimizin kuzeninin düğünü, birimizin İstanbul'a tatile gitmesi derken maalesef yazamadık. Bir daha böyle olmayacağına emin olabilirsiniz. İyi okumalar :)
Bu bölümü sevgili arkadaşımız Aleyna'ya ithaf ediyoruz.
*Gif moondies'ten alıntıdır.
*İthaf isteyen olursa yorumda belirtebilir.
*Bölüm şarkısı ve bölüm gifi multimedyada.
Ceren&Berra
Ölmek kolay,huzurlu.Yaşamak daha zor..
Bella Swan
Zeynep'in Ağzından
Kendimi keskin buz gibi suya, havadan bırakırken gözlerimi kapatıyorum ve soğukluğun tenime değmesini hissediyorum. Gözlerimi suyun içinde hafifçe aralıyorum ve etraftaki küçük su baloncuklarını görüyorum. Gözlerimi tekrardan bırakıp kendimi tamamen serbest bırakıyorum. Suyun içinde daha da dibe gömülürken içimde bir huzursuzluk hissediyorum. Bu sırada arkadan belime dolanan kollar hissediyorum. Arkama döndüğümde tam karşımda duruyor.
''Kerem..'' diye fısıldıyorum suyun içinde olmama inat sesim yüksek çıkıyor. Bu sırada dudaklarıma eğiliyor ve bir öpücük konduruyor.
Ardından fısıldar gibi konuşuyor.
''Hoşçakal sevgilim.'' Ardından belimdeki ellerimi çekiyor ve denizin karanlığında kayboluyor.
''Kerem! Kerem!'' Panikle etrafıma bakındığımda kimseyi göremiyorum. Bu sırada suyun boğazıma dolduğu hissediyorum ve tam da bu anda gözlerimi gerçek dünyaya açıyorum.
***
"Zeynep! Kuzum iyi misin?" Bir anda annemin, Yağmur'un, babamın, Melis'in ve ablamın başıma gelmesiyle şaşırıyorum.
"Neredeyim ben?" Daha sonra en önemli noktayı hatırlayarak konuşmaya devam ediyorum. "..Kerem nerede?!" Tam da bu sırada hepsi birbiriyle bakışıyor ve susuyorlar.
"Bir şey var değil mi? Kötü bir şey oldu? Kerem iyi mi? Cevap versenize!"
"Zeynep sakin olur musun? Bak durumun hala kritik, hareketlerine dikkat etmelisin. Söz her şeyi anlatacağım sana." diyor Yağmur. İster istemez gözlerimden yaşlar akmaya başlıyor. Ve tek hissettiğim kocaman bir kaybetme korkusu oluyor.
***
Kalbimin sanki biri tarafından ele alınıp sıkıldığını hissediyorum. Etrafımda bir sürü insan varken, asıl istediğim kişi yok .Bir şekilde onu görmeyi görev ediniyorum kendime. Ne olursa olsun. Diri ya da...
Diğer ihtimalin harfleri bile kafamda oluştuğunda huzursuzlukla gözlerimi kapatıyorum.
''Beni yalnız bırakın.'' diyorum sert bir tonda.
Kafasında hala kazadan kalan küçük çizikler bulunan Aksel konuşmaya başlıyor.
''Zeynep ama-''
''Beni yalnız bırakın dedim. Hepiniz. Herkes.'' Tuhaf bakışlarını üzerlerime dikip hepsi teker teker odadan çıkıyorlar. Kocaman hastane odasında yalnız kaldığımda, korkularım beni boğarcasına büyürken koluma bağlı olan serumu acısına aldırmadan hızla çekip çıkarıyorum. Ardından üzerimdeki yorganı yavaşca sıyırıp ayağa kalkıyorum ve kapıyı açıp kafamı dışarı uzatıyorum. Odamın önünde hasta yakınlarının beklemesi için konulan sandalyelerden olmaması işime yarıyor ve annemlerin koridorun taa sonunda olduğunu görüyorum. Tam tersi yöne ilerleyip sekreterlerin olduğu masaya geliyorum.
