Bir imzanı alabilir miyim? Neymar Jr

17.Bölüm

"Bu tişört benim şanslı tişörtüm almam gerek."
"Arella,söz sana orada aynısını alacağım."
"Amaa.."
diyip cümleyi uzattım.
"Bebeğim 5 bavul yeter inan orada yeni kıyafetler alacaksın zaten."
"Bilmiyorum Neymar...sana daha fazla yük olmak istemiyorum.Zaten okul paramıda sen veriyorsun."
"Arella."
diyip öfledi.
"Bunları konuştuğumuzu ve aştığımızı düşünüyorum."
"Öyle ama hep aklıma geliyor."
Yavaşça belimden kendine çekip elimdeki tişörtü köşeye atıp dudaklarını dudaklarıma bastırıp minik bir öpücük kondurdu.
"Aklına gelen ben olmak istiyorum."
Gözlerine bakıp dudaklarımı yaladım sanırım o ne zamandır sakladığım cümleyi söylemek istiyordum.
"Sen zaten hep aklımdasın."
"İyi o zaman bunları artık konuşmak istemiyorum."
Dudaklarıma iyice yaklaştı ve tekrar öpüşmeye başladık.Sanırım bu biraz daha uzun sürecekti.Ama vaktimiz azdı ve uçağa yetişmemiz gerekti.
"Hadi beni oyalama,daha eşyalarımı ayarlayacağım."
diyip ondan ayrıldım.Hala kollarının arasındaydım.Yavaşça bıraktı.Ben de yarım bıraktığım işlere devam etmeye başladım.Neymar ise odamda oturmuş bir şeylerle oynuyordu.
"Buna ihtiyacın yok,zaten çok güzelsin."
diyip önüme The Balm far paletimi attı.Hızlıca yerden alıp içimden umarım bir şey olmamış diye dua etmeye başladım.O benim her şeyimdi.Ama açtığımda sonuç hüsrandı.Bütün renkler birbirine karışmıştı.Sinirli bir şekilde Neymara döndüm hala eşyaları karıştırıyordu.Hızlıca yanına gidip far paletini önüne attım.Tanrım ağlamayacaktım.
"Sen naptıgını zannediyorsun ki?"
"Sakin ol Arella."
diyip ayağa kalktı.
"Sakin felan olamam,naptıgının farkında mısın?O benim için değerliydi."
Sanırım gözümden aşagı bir yaş akıyordu sıcaklığını hissetmiştim.
"Aynısından alırım Arella lütfen ağlama,"
"Sorun aynısını alman değil Neymar.Sorun bana her şeyini alacağını sanman ben onu kendi paramla çalışarak almıştım...yani değerliydi."
Sonra yavaşça elimi masanın üzerinde duran far paletinden çekip diğer elimle göz yaşımı sildim.
"Her neyse boş ver."
Bileğimden tutup kucağına oturtturdu.
"Arella çok üzgünüm...Nasıl telafi edeceğimi bilmiyorum ama lütfen beni affet."
"Sorun değil."
Cümlemi bitirip gülümsedim.Ama kırılmıştım.Diğer eşyalarımı halledip hazırlanmaya başlamıştım o arada bavulları Neymar arabaya taşımıştı.O sürücü koltuğuna oturunca usulca gidip yanına oturdum.Evime son kez baktım.Annem ve babam zaten sabah işe gittikleri için onlarla sabah vedalaşmıştım.Neymarın onlardan izin alması dediği gibi uzun sürmemişti,hemen halletmişti.
"Eminsin değil mi?Her şey tam."
Düşüncelerimden Neymarın lafıyla sıyrıldım.
"Evet her şey tam."
"Sanırım bana olan aşkını evde unutmuşsun.Baksana çok durgunsun."
"Ailemden ve evimden ayrılıyorum,üzgünüm biraz zaman ver şimdilik."
"Peki."
Arabayı çalıştırdı,sessizce havaalanına gittik.Uçağımızı bekledik ve bindik yaklaşık 2 saat sonra Paris'teydik.Derin bi nefes aldım iyice içime çektim havayı.Eve doğru gitmeye başladık.Neymarla hiç konuşmamıştık.Üstüme gelmiyordu şu anlık böyle daha iyiydi.Yavaşça evine doğru ilerdik.Arabayı durdurunca geldiğimizi anladım.Usulca araban inip eve doğru yürümeye başladım.Kapısı zaten açıktı.Gidip salondaki devasa büyüklükteki koltuğa oturdum.Onun gelmesini bekliyordum.Yavaşça o da salona girdi.
"Arella.."
"Efendim."
"Beni affedecek misin?"
"Kırgın değilim."
"Seni tanıyorum,lütfen beni affet."
"Sonra konuşalım gerçekten kırgın değilim."
"O zaman neden sonra konuşuyoruz."
"Yarın okul var çünkü."
"Yarın gitmek zorunda değilsin."
"İlk günden devamsızlık yapmak istemiyorum."
"Peki."
Dediğine cevap vermedim.Yavaşça yanıma yaklaştı.
"Beraber uyuyacağız değil mi?"
Elinden tutup kaldırdım.
"Hadi gidip uyuyalım zaten yorgunuz fazlasıyla."
Eliyle beni yönlendirerek odamıza çıkardı.Hemen yatağın üzerine çöküp uyumaya başladım.Aşırı yorgundum zaten.Yastıga kafamı koyduğum an uyudum.

Arkadaşlar iyi geceler dediğim gibi üniversite ortamı felan biraz stresteydim boş vaktimde yazdım yorum bırakırsanız aşşşşşırı mutlu olurum keyifli okumalar❤️