Forever Alone

|3|

"Teyzecim bi itişmesek mi acaba !"

Bakışmamızı bölen şey otobüsün gelmesi olmuştu. Bunu kötü düşüncelerle söylemesem de tahmin ettiğim gibi oldu- aynı otobüse bindik ve tahminen aynı durakta inecektik.

Otobüs her zamanki gibi tıklım tıklım olduğu için ikimiz de ayakta kalmıştık. Şu anda ise sonunda atışmayı bıraktığım çocuk bir teyze ile tartışıyordu. Inkar edemeyeceğimi sanıyordum ama... cidden tatlı birine benziyordu.

"Ayağınıza basınca da 'oğlom dokkot otsono ! Torboyosozo bok' demeyi biliyorsunuz ! Siz beni iterseniz tabi ayağınıza basarım !"

"A-a ! Bir de bilerek ayağıma mı basıcaksın terbiyesiz ! Seni gidi pislik !"

Teyze çocuğun kafasına çantası ile peş peşe vurmaya başlayınca, çocuk da ellerini koruma amaçlı başının üstünde tutmaya çalışıyordu. Neden bilmiyorum ama bir anda ona acımış bulundum ve araya girdim.

"Teyzecim, teyzecim !"

Araya girmemle kadın duraksadı ve bana 'sen ne karışıyorsun' bakışı attı.

"Şey bu benim... abim ! Evet kendisi abim olur... ve şey..."

Kadına doğru yaklaşıp, daha inandırıcı olsun diye ağlamaklı bir sesle konuştum:

"Kendisi anneannemizi kaybedeli zor zamanlar geçiriyor... hâlâ onun yokluğunu kabullenemiyor. Kendisi de yaptıklarının farkında değil, doktor geçici bir süreç olduğunu söyledi, lütfen anlayışlı olun."

Teyze bir anda çocuğa acımış olacak ki sırtını patpatlayıp ona gülümsedi.

"Daha gencecik yazık olmuş çocuğum."

"Malesef teyzecim... malesef."

Rol icabı bende sahte bir hüzüntü ile yanıtladım.

"Ne oldu ?"

Adına uydurduğum hikayeden habersiz, yabancım ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

"Yok bir şey abicim."

"Abi mi ? Aynı yaşlarda olduğumuzu sanıyordum."

Teyze şüphelenmiş olacak ki ilk önce sahte abime sonra da bana baktı.

"Kafa gidip geliyo... bi gidiyo bi geliyo teyzecim."

Kadın 'haaa' bakışı atarak önüne döndü ve sonunda bizi kendisinden kurtardı.

"Yanında olduğum için çok şanslısın."

Yeni abime söylediğim şeyden sonra kendisi gülümseyerek yanıtladı:

"Niyeymiş o ?"

"Az kaldı kadının yüzünden beyin kanaması geçiricektin kafana nasıl geçiriyordu o çantayı öyle."

Verdiğim cevaba kıkırdayıp onaylarmışcasına kafa salladı:

"Haklısın... da şu abi olayı nerden çıktı anlamadım, ben 27 yaşında olduğuma göre... aynı yaşlarda olduğumuzu sanıyordum."

"Öyleyiz zaten... bende 25 yaşındayım."

"E o zaman neden abi ?"

"Boşver uzun hikaye."

Otobüs durduğunda bakınmayı akıl ettiğim için kendimle bir kez daha gurur duydum çünkü inmemiz gereken duraktaydık.

"Şimdi inmezsek durağı kaçıracağız."