Forever Alone

|4|

"Tedavi olmanız gerek Hei Ran..."

"Nasıl olsa kurtulma şansım sadece %10, denememe gerek yok bile..."

"%5 şansı olan hastalarımızın bile kurtulduğu gözlemlendi. Hiçbir zaman hayatın bize ne sunacağını bilemeyiz. Kendinizi düşünmüyorsanız sevenlerinizi düşünün ve onlar için deneyin, lütfen."

"Bakın doktor Lee benim ne bir ailem ne de bir sevenim var. Şimdi mümkünse işlemleri hazırlayın ve müsadenizle evime gideyim."

Doktor Lee kâğıtları doldurmaya başlamıştı aynı zamanda da kendi kendine benim hakkımda söyleniyordu:

"Daha çok gençsin Hei Ran yazık olucak..."

Kâğıtları düzenli bir şekilde bana teslim ettiğinde çantama yerleştirdim ve yarım saattir oturduğum sandalyeden kalktım.

"Bir saniye... sağlık bakanlığından bilgisayarıma gelen bir mail de hastaların belirli aralıklarda bazı aşıları olduğunu söylüyordu. Bu sene yeni bir kanunla kesinleştirildi, televizyonlarda da bu haber duyuruldu belki duymuşsunuzdur."

"Televizyonla aram olmadığını sizde çok iyi biliyorsunuz, ayrıca bu haberin benimle ne alakası var ?"

"Aşılar 25 ile 30 yaş arası hastalar için geçerli olduğuna göre onlardan biri de siz oluyorsunuz."

Hayır hayır ! İğne deme sakın doktor !

"Bunun bi hapını falan icat etmediler mi hâlâ ?"

"Malesef. Oturun lütfen ben iğneyi hazırlayayım."

Doktor arkasını döner dönmez bunun en iyi zamanlama olduğunu düşünerek hızla kapıyı açıp kendimi dışarıya attım. Jimin hâlâ koridorun sonunda beni bekliyordu onu burdan görebiliyordum. Saniyeler sonra doktor da peşimden çıkıp koşmaya başladı- tıpkı benim şu an ondan kaçmak için koştuğum gibi.

"Jimin bey rica etsem hastayı tutarmısınız !"

Sorudan çok emir verirmişcesine bağıran doktorum beni ele vermişti. Amacım Jimin' in yanına gidip hiçbirşey olmamış gibi hastaneden çıkmak dı ama bunu da becerememiştim...