♪♪ Everything I know about Love.. I learn from you.. you..
And everthing I know about pain..I learn from you.. you ♪♪
Napasinghap ako. San ba galing 'yung music? Pinapatamaan ba naman ako. Sa dinamirami ng kanta, iyan pa.
♪♪You are my only.. You are my first.. ♪♪
Naalala ko na naman, dati rati sabay pa kaming magsimba na dalawa. Akala ko nga, hindi niya talaga magagawang iwan ako dahil sa simbahan pa kami mismo palaging pumupunta.
Lahat na yata nang ginagawa ng mag couple nagawa na namin. Well, except for the--pms. Tch. I will never do that thing to the woman I love because there's a right time for everything. I still believe on that.
(Flashback)
"San tayo uupo Mends?" tanong niya sakin with a sweet voice. Ang ganda sa pakiramdam na ginagamit niya palagi ang endearment namin.
Mends.is actually a shortcut for my surname. Para cute daw. Siya naman nakaisip nun dahil gusto niya, unique. Hindi naman ako makatanggi. Eh sa 'yun yung gusto niya e. Di naman ako demanding boyfriend. Sa pagkakaalam ko.
"Sa harap Forbs" sagot ko sa kanya.
Forbes naman ang kanayang apelyido kaya ganun.
"Bakit naman sa harap?" kunot noo niyang sabi. Hindi naman kasi kami usually umuupo sa harap.
"Para maipakilala kita ng maayos" seryoso kong sabi at bumulong pa ako ng , "Para sa pagdating ng Kasal natin... Alam na ni God na ikaw talaga 'yung para sa akin " and I gave her the sweetest smile of mine. Ganyan ako makabanat. But I really mean all of the things that I have said to her.
Habang naglalakad kami papunta sa unahan ay nagsalita na siya "God, ang kasama ko pong si Mends ko ang lalaking papangakuan ko ng walang hanggang pagmamahal sa harap niyo"
Bigla namang nagdiwang ang buong sistema ko sa sinabi niya. Thats why I really love her. She's near to perfection. I love the way she express her feelings.
Tumingin ako sa kanya. Shete lang. Pakiramdam ko sa paligid ko'y puro heart.. heart.. heart... na nagsasabing I do.. I do... I do..
Okay, fine. Ang galing niya. Kinikilig na ako.
Nakakabakla ano? Pero kahit ganyan kami kiligin na mga lalaki. Nasa lugar naman at nananatili paring sa isip lang. Hindi parehas sa iba, sobrang daming kantsyaw at para bang nang gigigil sa sobrang saya. Hampas doon hampas dito. Tili doon tili dito. Pero even though iba-iba tayo kiligin, at least we still in the same tract. Were all in love.
Tch.I look so abnormal.
"Ako rin po God. Siya lang at wala ng iba.. hinding hindi ko siya sasaktan at iiwan"and she smiled on me too. Why are those smiles were still lovely even though I always see it. I mean, her genuine smile is still attractive.
"Haha. Mends ko po" at niyakap niya ako gamit ang right arm niya.
"Forbs ko po" sabay akbay ko naman sa kanya. I am so lucky being in love before. I was the happiest man than ever.
End of flashback
Sinuway niya. Sinuway niya ang lahat na 'yun. She even promised to God. Nangako pa siya na di niya ako sasaktan at iiwan. But how is it now? Where are those vows? Saan napunta? Tinapon na niya ba? I trust her so much because I love her so much. Minsan pala, ang sobra masama din. Kasi kung umapaw na, masasayang din.
I thought our love is almost perfect na nga e. I thought, wala na akong hihilingin pa. Isang malaking akala lang pala 'yun.
May kasabihan nga sa banal na kasulatan na You shall not swear falsely but shall perform your oaths to the Lord.
Bakit ba kasi umaasa parin ako? Hindi ko maiwasang isipin na baka pwede pa. Hindi ko alam kung ano ang gagawin. Kung magmomove on na ba ng tuluyan o kumapit parin sa kanya.
Nalilito na ako. Mahal ko parin siya e. Sobrang mahal na mahal. I hope na sana isa lang 'tong masamang panaginip. Na kapag nagising na ako'y lahat ay babalik sa dati.
Nandito na ako sa labas ng simbahan at 'di ko din alam kumpano ako nakalabas ng simbahan na ganto ako. Wala sa sarili. Wala sa kundisyon.
"Hijo? ba't ka umiiyak?"
May isang babaeng lumapit saakin at mga 40's na siguro ang edad niya. Mukhang kasing edad niya lang si mama kung ikukumpara mo. Naalala ko na naman si mama, if she's still living today. I wander if she'll understand my situation. Siguro may tao pang handang makinig sa'kin. May tao pang handang maging sandalan ko. May taong andiyan parin sa'kin.
My sister never did that to me since then. Alam ko naman kasi na workaholic siya for the sake of my future. Wala na siyang time sa akin. Even time for our bonding. Siguro tatawag lang siya if there's something really important to tell about. Maybe once a month or, minsan nga.. di na siya nakakatawag sa isang buwan. But I understand her. Hindi naman siguro ganto kabuti ang financial ko kung wala siya. Gusto niya talaga na mabawi kung ano ang nasamin dati. That two companies that our parents build up in a long time without knowing that it would probably gone through a bankrupt because of their death.
"A-ano po.. wala lang po 'to" at pinahid ko na ang mga tumutulong luha sa pisngi ko.
Di ko namalayang tuluyan na pala akong napaiyak.
Isipin man ng iba na bakla ako dahil nga sa umiiyak ako. Wala akong pakialam. Tao din naman ako. Nasasaktan.
Honestly speaking, siya ang first love ko and I expect that shes also my last.
I give my all to make her happy but she gave me pain that leads to my weakness.
Wala na ata akong tinira para sa sarili ko. I mean, I'm referring to the efforts that I did. Lahat ng effort ko nasayang. Lahat-lahat.
. . . Pero kahit anuman ang gawin ko, I do love her still.
Mich Forbes, my half life. How can I live without her? How can I live my life without Mich taking care of me since my ate migrated? How can I survive?
How can I get over her?
