son tren

Siyah

Hayatımıza gelenlerden midir bu siyahlık? Yoksa gidenler beyazlara gölge mi bırakmıstır?

Hangi renk icinde merhamet olan sevgiyi anlatır? Yoksa bedeninde merhameti barındıran bir sevgi kalmamıs mıdır?

Sabah gözlerimi büyük bir korkuyla açtım. Şiddetle vurulan kapıya gözlerimin refleksiydi bu.Yatağımın başucundaki komidinin üzerinde bulunan oldukça eski masa saatime bakarak,sabahın 6'sında kimin gelebileceğini düşünmeye başladım."Selami? kapıya kadar gel çabuk!".Annemin sesinde korku vardı.Endişe vardı.Babam eve içkili geldiğinde böyle oluyordu bir tek.Ama babam bu saatte eve gelmezdi.Ya sabahı kahvede ederdi  ya da gece yarsı gelirdi.Peki bu gelen kimdi?.Hızlı adımlarla kapıya doğru ilerledim.Canan ve Ömer de annemle birlikte kapının diğer ucundaki sese yönelmiş durumdaydılar.Benim gelmemle ev halkı geriye doğru çekildi."Buyrun memur bey?".Şaşkınlığımı yenerek cümleyi dudaklarımdan döküvermek zor olmadı benim için.Beynim yine savaşa girdi.Ne olmuş olabilirdi.Babam.Babama  bir şey mi oldu acaba?.Arkamı dönüp anneme baktığımda aynı korkuyu onun gözlerinde de gördüm.Hayır.Şimdi sırası değil.Ben daha hazırlamamıştım kendimi.Bu düşüncelerden sıyrılarak kendimi polis memurun söylediği cümlelere odakladım."Selami keskin siz misiniz?"Başımı evet anlamında öne doğru salladım.Konuşmayı tercih etmedim.Çünkü beynim büyük bir hasar görmüş gibiydi."Hakkınızda şikayet var.Bizimle merkeze kadar gelmek zorundasınız"."Me-memur bey ne diyorsunuz siz benim oğlum kime ne yapmış,yanlış anlaşılma olmasın?".Annemin sarfettiği kelimelerin her harfinde korkuyu hissediyordum.Babam neden yok.Muhtemelen yine bir kahvede sabahlıyor olmalı.Ah annem! Her bir sorunu tek başına kaldırmak zorunda mıydı sanki?."Çalıştığınız yerde bir hırsızlık olmuş,şu anlık tek sanık sizsiniz.Üstelik hakkınızda şikayette bulunulmuş".İşte yıkıldığım an.Gözlerimin görmediği,kulaklarımın duymadığı...Hayal kırıklığıyla dolduğum an."Bu olamaz.Benim oğlum hırsızlık yapmaz.Siz kim oluyor da oğluma iftira atıyorsunuz he".Annem bunları söylerken bir yandan da acaba diyordu içinden.Ben bunu görebiliyordum onda.Nefes alışverişine saklamıştı bunu.Peki kardeşlerim?.Hırsızlık kelimesini duyar duymaz nasıl bir şaşkınla baktılar bana?.Belki bu bakışlarda bir acıma vardı.Belki de bir tiksinti,bir nefret...Peki ya ben? Ben hangisini tercih ederdim?

Yürüyorum.İki polis memuru var yanımda.Ellerim birbirlerine bağlı.Hayal kırıklığıma yürüyorum.Umutlarım bağlı.Acıya yürüyorum.Tehlikeye,karanlığa...Işıklarım kapalı.

Merkeze geldiğimizde geceyi nezarette geçireceğimi söylediler.Beni neyle neden suçladıklarını bile sormak gelmedi içimden.Öyle büyük bir kırgınlık yaşayorumki,vücudumun her bir çizgisinde hissedebiliyorum.Annem ve kardeşlerimi gelmemeleri için zor ikna etmiştim.Peki babam.Babam duyunca ne diyecekti acaba? Gözlerimi yavaşça kapattım ve kendimi düşüncesizliğe,uykuya verdim.