Özel İnsanlar

11

Doktor iğnedeki kan dolu bölümü çıkartıp bir makineye koydu ve birkaç düğmeye bastı.

Çok yüksek bir gürültü duyuldu ve makine alev aldı!!

Kan test makinesi yanıyordu!!! Beyin fırtınası yapmaya gerek kalmadan iç ses duruma el koydu.

"Çabuk koridordaki yangın dolabını aç ve söndürücüyü getir. Ondan sonrada tetiği çek. Ne duruyorsun?"

Hemen koşmaya başladım. Dolabı açtıktan sonra söndürücüyü kaptığım gibi odaya daldım.

"Bismillahirrahmanirrahim" diyerek tetiği çektim.

Köpüğümsü sıvının fışkırmasıyla geriye doğru sendeledim ama en sonunda makineyi söndürmeyi başardım.

Doktor kendine gelmek için su içtikten sonra gözlüğünü düzeltip,

"Makine kanındaki enerjiyi kaldıramayıp bomba gibi infilak etmiş olmalı." dedi doktor.

"Bence kısa devre filan yapmıştır. Ben şahsen kanımda öyle bir güç olduğuna inanmıyorum." dedim.

"Seni birinci derece sınıfa almalıyız, ki daha yükseği olsaydı oraya giderdin. Ben daha önce böyle bir şey görmedim!?" dedi doktor.

Doktor bir şeyler karaladıktan sonra imzalayıp bana uzattı.

"Bunu sınıfına girerken hocana göster."
dedi doktor.

"Gidebilirsin."

**********

Koridorlar bomboştu. Demekki ders başlamıştı. Offff... doktor bana sınıfımın nerede olduğunu da söylemedi.

Niye üzülüyorum ki? Az daha iç sesim olduğunu unutacaktım.

"2. kata asansörle çık. Sağdan ilk kapı."

Ya sen adamsın adamm. Derse çok geç kalmamak için koşmaya başladım.

Asansör 6. kattaydı. Bu binada o kadar kat var mı ya? Merdivenden çıkmanın daha hızlı olduğunu düşündüm.

Merdivenden çıktıktan sonra son sürat sınıfın kapısının önüne vardım. Nefes nefeseydim. Soluklanıp, sınıfın kapısını çaldım ve içeri girdim.

İçerideki hoca bir bayandı. Kahverengi saçlı, 30'larının başlarında, güzel bir kadındı.

Elimdeki kağıdı görünce yeni olduğumu anladı ve ayağa kalkarak yanıma geldi.

"Sanırım aramıza yeni birisi daha katıldı. Ben Müjde. Türkçe hocanım. Senin adın ne?" dedi Müjde hoca.

Sınıfa göz gezdirerek "Emir." dedim.

Herkes bakışlarıyla beni süzüyordu.

"Özelliğin ne bakalım?" diye sordu Müjde hoca.

İç sesi anlatmanın çok uzun süreceğini düşünerek direk,

"Her şeyi biliyorum. Hatta geleceği bile tahmin edebiliyorum." dedim.

Tüm sınıftan "oha" dolu bakışlar geliyordu.

"Tamam, bir yer bulup geçebilirsin." dedi Müjde hoca.