"Tears are just temporary release of the pain, sorrow and grief but don't worry cause GOD's gonna wipe every tears away."
The difficult part of my life and also the lowest point was when I'm broken into pieces and lost. When I also hate myself for not capable of doing certain things I want to do.
May mga instances na gusto kong gawin ang mga bagay pero hindi ko kayang gawin at nagkaroon ako ng self pity. Kagaya na lang sa paglalakad, inaayos ko ang paglalakad ko, para hindi ako pagtinginan ng iba ngunit kahit anong pilit kong gawin ay hindi ko magawang ayusin.
Sa pagsasalita, sinubukan kong ma exercise ang speaking skills ko pero hindi pa rin ako lubusang maunawaan. Nahihirapan ako ideretso ang pagsasalita. Maging ang pagsusulat ko, pangit pa din ang handwritings ko. Sa paghawak ng lapis o ballpen ay nabibitawan ko pa din.
Sa pagtulong sa gawaing bahay, may mga bagay na hindi ko magawa gaya na lang ang maglaba, pamamalantsa at kung ano-ano pa, nahihiya akong walang ginagawa, gusto kong tumulong pero hindi ko kaya. Ang dami pang bagay ang hindi ko kaya at gusto kong matutunan pero wala akong kakayanan na gawin ito.
Nahihirapan akong makita silang nahihirapan at nasasaktan ako kapag na papaaway sila dahil sa akin, sa pagdefend nila na nauuwi minsan sa hindi pagkakasunduan, kaya naiinis ako sa sarili ko. Alam kong mali at hindi tama pero nasasaktan ako na nahihirapan sila dahil sa akin.
There are times I had fall. People hate me and never understand. I'd try to understand them and hold on but I loose my grip on them.
Just like I'm at the total darkness and I am weak to keep the tears to fall again. With every problems I had, it always turn down. And until when it stops. These stage of my journey I can't speak and I am totally drain only the tears in my eyes are the proof that I am lost. Lost?
No one stand by my side, I don't have friends who understand my tears.
"Tears are prayers too. They travel to GOD when we can't speak."
