KAOS MEYDANI

3. Bölüm :Ölümle yüz yüze

Koşmaya başlamıştık bile.

~*~

Nisanur'un ağzından

Kusura bakma Zero lafını balla bölüyorum ama sıra bende . Merdivenlerde izdiham vardı. Demek ki ne olduğunu merak eden sadece bizler değilmişiz. Doğruyu söylemek gerekirse dışarıyı görebilmek - özellikle herkes pencerelere akın etmişken - olanaksızdı. Ama konuşmalardan hiç de iyi birşeyler olmadığı anlaşılabiliyor idi . Army binbir zorlukla kendine yer açmıştı. Pencereye bakmasıyla aynen şu ifadeyi kullandı.

"Oha bu ne lan ? " dedi.

Sonra benzer bir ifadeyi Zero kullandı.

"Ne oluyor orada , buranın hali ne , Ne olmuş burada ? "

Ne olduğunu görebilmek için için Zeynep'in üstüne yüklendim. Büşra ise ne olduğunu anlamamış bönbön etrafa bakıyordu. Sonunda bende dışarıya gördüğümde neredeyse onlar kadar şaşırmıştım. Bir halk otobüsüyle pikap çarpışmış , uzun halk otobüsü yolu kapatmıştı. Çift taraflı yolun tamamıyla tıkanmıştı. Neredeyse 20 araç yolun açılmasını bekliyordu. Bazıları araçtan inmiş olayın görüntülerini almaya çalışıyordu. Ama nedenini anlayamayacağımız bir şekilde yolun ileri - bizim göremediğimiz - tarafındam çığlıklar ve bağrışların yanı sıra hırıltılar geliyordu. Ben size bunu anlatırken bile birşeyler oldu. Karşı tarafdan bu tarafa doğru kaçan insanları gördük. Onları kovalayan diğer insanları. Bu izdihamın sebebini hala anlayamasakta çoktan korkmaya başlamıştık. Kovalayanlar yetişebildikleri insanların üzerlerine atlıyorlardı.Onlara resmen saldırıyordu. Yere düşenler ise kurtulmak için oldukları yerde debeleniyorlar. Çığlık atarak kaçmakta olan arkadaşlarından medet umuyorlardı. Az önce video çekmeye çalışan insanlar şimdi şaşkınca ve aceleyle arabalarına doluşup kaçmaya başlamışlardı . Hale şaşkın ve korkmuş bir sesle " Bunlar neyin kafasını yaşıyorlar böyle ? " diye sordu. Bizim gibi diğer öğrencilerde dehşet dolu gözlerle ancak izleyebilmişti . Dışarısı tam bir -KAOS MEYDANI - ' ydı . Bir anda duyduğumuz cızırtılı bir ses yeterince korkmuş olan bizleri yüreğimizi ağzına getirdi. Bu sesin hoparlörden geldiğini anladığımda nasıl rahatladığımı anlatamam.

"Herkes sınıflarına gitsin , pencerelerinizi kapatın ve camlara katiyyen yaklaşmayın . Bu bir tatbikat değildir. Ders öğretmenleriniz kontrolünde ortalığın durulmasını ve ailelerinizin gelip sizi almalarını bekleyin."
Anons daha bitmeden hepimiz gördüklerimin dehşetiyle sınıflarımıza çıkmaya başlamıştık. Malesef tayfayla ayrılıyorduk. Ne olduğuna anlam vermeyi bırak mantıklı bile düşünemiyorum. Sınıfa çıktığımda ilk işim pencereden bakmak oldu. Bunlar her kimse heryerdeydiler. Sokağın ta diğer tarafında bile büyük bir karmaşa vardı. Korkmuyor değildim ama beklemekten başka çarem olduğunda sanmıyorum. Fakat şimdi bize ne olacaktı . Az sonra dersin hocası sınıfa girdi ve hepimize yerlerimize oturmamızı söyledi.

Bize bir açıklama yapmak zorundaydı. Dışarıda olan ne , onlar kim ve bunu neden yapıyorlar? Barış Hoca her zaman neşeli bir adam olmasına rağmen şu anda o bile korkmuş görünüyor du. Dayanamadım ve sordum ;

" Hocam dışarıda ne oluyor ?"
Sesimin duyulduğundan bile şüpheliyim . Gürültü çıkartan sınıfa korktukları için .... çünkü bende korkuyorum sadece sakin kalmaya çalışıyorum. Sorumu daha yüksek bir sesle tekrar tekrarladım.

"HOCAM DIŞARIDA NELER OLUYOR?"
Hoca ümitsiz bir sesle sadece

" Bende bilmiyorum bir bilsem anlatırdım" dedi.
Anlaşılan o ki hocalarada henüz bir açıklamama yapılmamıştı. Beklemekten başka çaremiz yoktu ve anlaşılan ailelerimiz gelmeden buradan çıkamazdıkta. Yağmur oradan hocaya doğru bağırdı.