In veilige haven

~6~

Anna's P.O.V.

Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen kijk in nog een laatste keer achterom. Vaarwel Jules... Dan loop ik weer achter de groep aan.

"Jongens, wat is het plan?"

Niemand reageert en iedereen kijkt met een sombere blik naar de grond. Hoewel Sunny net nog zeker had geleken van haar uitspraak, kijkt ze nu twijfelend naar mij. zoekend naar hulp. Hulp die ik haar niet kan geven. Ik zie dat Sunny ieder moment in tranen kan uitbarsten. Zelfs Natalie ziet er triest uit. Drake omhelst haar stevig. Youri loopt er afwezig bij. Een uitdrukkingloze blik op zijn gezicht. Wolf komt naast mij en Sunny lopen.

"Het plan? Hier zo snel mogelijk weg komen!"

Sunny knikt instemmend. Wolf loopt weer door en ik zie dat Sunny me iets wil vragen. Ze stapt aarzelend naar me toe.

"Anna? Wat denk je dat er met..."

Sunny valt even stil en slikt, voor ze met een bibberende stem verdergaat.

"...met Jules gebeurd is?"

Geschrokken kijk ik naar Sunny. Ik denk terug aan die keer dat Jules had verteld over zijn oom. Hoe hij om het leven gekomen en hoe Jules' vader het maar net had overleefd. Tot op de dag van vandaag zit hij nog steeds in een rolstoel. Wanneer er aan hem werd gevraagd wat er die dag was gebeurd, raakte hij in paniek en was niet in staat er iets over te vertellen.

"Nee, het spijt me..."

Ik sla mijn ogen neer en zucht diep. Wist ik het maar...

Al sinds ik klein was stond ik dichter bij de dood dan de normale mens. Mijn moeder? Die stierf terwijl ze mij kreeg. Het was een lange, zware bevalling. Ze stierf van uitputting. Ik heb twee maanden in het ziekenhuis moeten blijven, balancerend op het randje van leven en dood. Mijn enige broer heeft mij altijd gehaat door dat feit. Hij zei altijd:

"Je had hier nooit moeten zijn. Jij was degene die had moeten sterven."

Ik heb een somber leven geleden. Schuldgevoel drukte op mij. Toen ik eindelijk een sprankje vreugde had gevonden, werd dat medogenloos weggevaagd. Mijn eerste vriendin stierf in een auto-ongeluk. Ze was op weg naar mij, om een film te kijken. Zij was de enige op de hele wereld die mij aan het lachen kon maken. En toch, stierf ze. Toen ze mijn straat in reed, zwaaide ik naar haar. Ze verloor haar concentratie en reed tegen een boom aan. Mijn beste vriend en ik waren samen naar het pretpark gegaan. Hij wilde me troosten, dus trakteerde. Toen we in een atractie gingen, schoot ons karretje los. Hij wilde niet eens in deze atractie gaan, maar ik drong aan. Mijn vriend was op slag dood toen we tegen de grond aan smakte. ik had nog niet eens een schrammetje... twee dierbare stierven binnen een maand tijd. Toch kon ik niet huilen, want het kwam door mij. Het schuldgevoel drukte zwaarder op mij dan ooit.

Al die mensen die stierven.

Het was allemaal mijn schuld.