Loyalty.

SADAKAT

İSTANBUL TEKİN.

Eylül ayının ilk günüydü bugün. Zorla da olsa yatağımdan kalkmayı başarabilmiştim. Hayatımda ilk defa kendim için birşey yapıp normal bir işe başlayacaktım. Tabi erken kalkmak benim için hiç kolay değildi. 

***

08:45 olmuştu saat. Ben hala saçlarımı düzleştirmekle meşguldüm. Büyük bir telaş içinde fişi prizden çıkardım ve topuklu botlarımı ayağıma geçirip deri ceketimi koluma alır almaz -az daha çantamı unutuyordum- dışarı çıktım. Şehir içinde oturduğumdan pide dükkanına gitmek kolaydı fakat daha işe başlamadan kovulmama tamı tamına 5 dakika kalmıştı. Ki dükkanın önüne vardığımı anladım. Camdan kapısını itekleyerek içeri iddialı bir şekilde girdim. Kasada duran sarışın, uzun boylu ve yüz hatları çekici olan çocuğa iş için geldiğimi söyleyecektim..

( YAZARIN AĞZINDAN )

-Afedersiniz? Ben iş ilanı için gelmiştim. (elini uzatır)

+Evet Garsonluk için sanırsam? (tokalaşırlar). Arkadaş size yardımcı olacak. Arkaya geçin.

***

İstanbul işe alınmanın verdiği heyecanla günü sorunsuz bir şekilde atlatmayı başarmıştır. Patronundan izin alır ve deri ceketini üstüne geçirip kahvesi elinde kapıyı iteklemeye çalışırken bir anda içeriye hızlıca esmer, büyüleyici yeşil gözlere sahip olan, 180 boylarında elinde motosiklet kaskı bulunan biri girer ve İstanbul'un burnu kapıya çarpar.

-Önüne baksana gerizekalı! (İstanbul burnunu tutuyodur.)

+Pardon da kapının arkasında öyle dikildiğine göre bu senin suçun! 

(Pizzacının sahibi Rüzgar yanlarına gelir.)

Rüzgar: Doruk Kayahan??!! Bu kaçıncı oluyor? Her defasında müşterilerimize çarpmadığın yetmezmiş gibi şimdi de garsonlarımızın burnunu mu kırmak istiyorsun?

Doruk: Garsonlarımız derken?

Rüzgar: İstanbul artık burda çalışıyor. Gitte bir peçete getir hemen!

Doruk ağır adımlarla içeri doğru gider. Bu arada Doruk dükkanın motosikletcisi evlere paket götürüyor der Rüzgar. İstanbul elini burnundan çeker ve hiç kanamadığını farkeder. Bunun üzerine patronuna iyi geceler diyerek dükkandan ayrılır.