SESSİZ ÇIĞLIK!

1.BÖLÜM

Artık ne hissedeceğimi bilmiyordum yorulmuştum. Şu kocaman dünyada tek başıma kalmıştım kimsem yoktu. Eskiden bir annem vardı ama şimdi oda yoktu! Bu acı gerçek içimde sızı oluşturdu gözlerim tekrar dolmuştu işte! Ne yapacaktım şimdi bu evde daha fazla yaşatmazlardı beni zaten paramız yoktu kira da fazlasıyla geçikmişti. Beni düşüncelerden çıkaran zil sesi oldu Yavaşca yatağımdan kalkıp kapıyı açtım. Burhan amcaydı ev sahibi Neden geldiğini biliyordum."Tamam burhan amca yarın getircem kirayı." bana sinirle baktı kolumdan tuttu "Ne vercen be kaç gündür aynı şey diyorsun çık git evimden!"
Sinirle soludum"Az insaf be adam annem yeni öldü param yok bulup vericem paranı!" Yüzüme iğrenç bir varlıkmışım gibi baktı bu adam benden ne istiyordu her kese iyi bana kötüydü!" Onu bunu bilmem eşyalarını topla çık git evimden!" sıktığı kolumu bırakıp gitti. İşte şimdi ne yapacaktım nerede yaşayacaktım. Kapıyı hızla kapayıp odama geçtim benim çoçukluğum bu evde geçmişti nasıl bırakırdım burayı. Annem benim hiç olmayan annem ve babam olmuştu beni küçükken bir adam anneme veriyor ve annem beni büyütüyor. Kim bilir gerçek ailem kimdi. Hep merak etmiştim ama Hiç bir cevap bulamamıştım. Valizimi çıkartıp eşyalarımı içine koydum fazla kıyafetim yoktu zaten annemle iligili bazı eşyaları alıp. Valizi kapattım. Evden çıkıp burhan amcanın evine doğru yol aldım.
Kapıyı tıklattım 2 dakika sonra melek teyze kapıyı açtı. "Burhan amcaya bakmıştım melek teyze evde mi?" "evde bekle" burhan amca söylenerek içeriden geldi. "Buyur burhan amca evin anahtarları evden sadece annemin ve kendi eşyalarımı aldım geri kalan her şey evde. Yakın zmanda parayı getireceğim." burhan amca yüzüme baktı biraz. "para getirmene gerek yok eşyaları evde bırakmışsın o eşyalar sizindi zaten." Şaşırmıştım çünkü bunları söyleyen burhan amca olamazdı. "Sağol Burhan amca ama ben elime para gecince paranızı vericem tekrar kusura bakma." valizimi elime alıp yola koyuldum şimdi nereye gidecektim hiç arkadaşımda yoktu daha doğrusu benim kimsem yoktu ki! Sessizce oturduğumuz sokaktan uzaklaştım. Kulaklıklarımı takıp müzik dinlemeye başladım. Küçük bir parka gelince oturmak için banklardan birine oturdum. Sessizce şarkıyı mırıldanmaya başladım. "beni vurup yerde bırakma, katlanamıyorum hiç bir yokluğuna..."
Akan göz yaşlarımı sildim ve ayağa kalktım hava kararmaya başlamıştı işte en korktuğum şey oluyordu 16 yıl boyunca hep karanlıktan korkmuştum annem korkunça sarılırdı bana ama şimdi o yoktu. Karnımdan gelen guruldama sesi ile durdum etrafıma baktım bakkal biraz ilerde vardı fazla param yoktu zaten bir su ekmek alsam yeterdi. Ekmek dolabına bakınca ekmek göremedim. "abi ekmek yokmu?" "Kalmadı kızım hayırdır bu satte ne işin var dışarda?" ne cevap verecektim şimdi. "açıktım abi ekmek varmı yokmu?" sert çıkmıştım biliyorum. "Var kızım kendi evime ayırmıştım." abi poşete koyup 1 tane ekmek verdi su alıp kasaya geçtim. Ekemğe baktım. "Abi bunun yarısı versen bana olurmu ben bunu tek yiyemem bayatlar." Abi ekmeği bolup verdi. "Sağol abi ne kadar etti?" "1 TL kızım" şaşırdım ekmekte vardı çünkü. "abi ekmekte var yanlış hesapladın her halde?" "Yok kızım ekmeğin yarısını aldın zaten gerek yok paraya suyun parasını ver yeter." gülümseyip parayı verdim çıktım bakkaldan. Şimdi Birtane park bulmam lazımdı. Biraz yürüdükten sonra bir park buldum banklardan birine oturup ekmeğimi alıp yemeye başladım. Baya açıkmıştım suyumu içip yola koyuldum sabah okuluma gitmem gerekiyordu. Okulun yakınında ki bir parkta banklardan birine oturdum yastık olarak valizimi kullancaktım kafamın altına koyup uyumaya çalıştım zaten çok yorulduğum için uykuya hemen dalmıştım.