I changed

2

« Και τωρα γέλα μαζί μου και πες οτι με λυπάσαι όπως κάνουν όλοι »είπα και μετα απο αυτό μου έκλεισε το στόμα με την παλάμη του.

« Μην το ξαναπείς ποτέ ξανά αυτό. Κατάλαβες; ποτέ. » είπε και έκανε κάτι που δεν περίμενα
« Εμ τι κάνεις;»είπα καθώς ένοιωθα τα χέρια του να αγκαλιάζουν το κρύο σώμα μου
«Εσένα τι σου φαίνεται οτι κάνω;» λέει και με κοιτάει στα μάτια με ενα ειρωνικό ύφος.

Ανταπέδωσα την αγκαλιά.

Γιατί;

Γιατί κάποιες φορές μια αγκαλιά είναι αρκετή.

Μετά απο κάποια λεπτά άρχισα να κρυώνω μιας και ήταν απόγευμα και είχε αεράκι.

«Πάρε αυτό» είπε και μου έδωσε την ζακέτα του.

Εγώ έγνεψα και την φόρεσα χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Ευχαριστώ για όλα» είπα και έσφιξα λίγο παραπάνω την ζακέτα του στο σώμα μου.

Ύστερα σηκώθηκα και αυτός έκανε το ίδιο

«Τώρα που θα πας;»
άκουσα την φωνή του καθώς είχα αρχίσει να περπατάω προς τον κεντρικό δρόμο και την έξοδο του δάσους.

« Στο μέρος που πρέπει να ονομάζω σπιτι.»
Είπα ψυχρά και σταμάτησα αφού ένοιωσα τα χέρια του να πιάνουν τον αγκώνα μου απαλά.
«Αλήθεια , μετά απο ολα αυτά που μου είπες , πιστεύεις πως θα σε αφήσω να πας εκεί ;» είπε και κοίταξα το πάτωμα.

Έβγαλα την ζακέτα του και του την έδωσα πίσω.

«Ευχαριστώ για τα λόγια σου αλλά θα είμαι καλά. Μην με λυπάσαι τόσο.» είπα ψυχρά και έκανα να φύγω αλλά το κράτημα του έγινε πιο δυνατό.

Δεν πονούσα. Απλά ξαφνιάστηκα.

«Το ξέρω ότι δεν θέλεις να πας πίσω εκεί.
Επίσης ξέρω ότι δεν με εμπιστεύεσαι διότι είμαι ενας ξένος , αλλά σε εκλιπαρώ έλα μαζί μου . Θα είσαι ασφαλής μαζί μου σου υποσχομαι.»

Είπε με μια ανάσα και ενώ ήμουν με γυρισμένη την πλάτη ενα δάκρυ κύλισε.

Κανένας δεν μου είχε ξαναμιλήσει με αυτόν τον τρόπο. Τόσο γλύκα .
Είναι σαν .. να νοιάζεται πραγματικά.

Είναι αληθεια ;

Νοιάζεται πραγματικά;

«Εντάξει. » Είπα αποφασιστικά ρουφώντας την μύτη μου.

Αυτός χαμογέλασε μου έπιασε το χέρι σφιχτά και βγήκαμε στο κεντρικό δρόμο.

Μπήκαμε σε ένα μαύρο ωραίο αυτοκίνητο