tansform, Lola en de rogue pack

15. een pijn die meer pijn doet dan de dood

Ik had blijkbaar toch even geslapen want ik werd wakker geschud door Livie. 'gelukkig je leeft nog', zei ze opgelucht toen ik mijn ogen opende. 'dat zij ik toch al, ik hoorde haar hart slag en ze ademde nog', zei Lenka die haar hooft schudden. 

We schoten in de lach en vergaten even dat we gevangen zaten op, voor ons, de gevaarlijkste plek op de wereld. 'fijn dat we nog grappen kunnen maken', zei ik lachend. 'nou wat zijn jullie weer leuk', zei koen. Ik schok en keek zijn kant op, zijn haar zat door de war en in zijn handen had hij een stuk brood. Hij schoof het brood door een luikje naar binnen en grijnsde naar mij. 'dank je', ze ik en probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken. 

'graag gedaan mijn Luna', zei hij spottend om het feit dat ik de aangewezen Luna van de rogue roedel was. Koen maakte een neppe buiging en liep weer weg. 'nou lekkere mate heb jij', zei Lenka volle mond. Ze had ons starend gesprek zwijgend gevolgd en leek het me gewoon in te wrijven. 'je meent het', zei ik spottend. Ik wist dat koen pijn voelde door dat hij me hier opsloot. 

Ik weet dat hij me alleen goed behandelde in de hoop dat die pijn zou vervagen of zelf verdwijnen. Maar zo lang ik hem nog haten zou hij pijn voelen en dat zou als het aan mij lag nog even zo door gaan. Maar het was slechts een kwestie van tijd tot hij me zou afwijzen, mij het lot te geven wat ik volgens hem verdiende. 

Koen had Livie en Lenka kussens gegeven en dat was vreemd alsof hij iets van ze wou. Maar ik kon het alleen maar laten rusten want hij zou toch niks zeggen tegen mij, zijn mate. Nou ze zouden nu gewoon slapen en dat was mooi, voor nu, maar er was een addertje dat hij niet liet zien. 'gelukkig je bent nog wakker', hoorde ik koen zeggen maar ik wist bijna meteen dat het niet koen was. 'Kay', fluisterde ik naar het duister om me heen. De deur werd geopend en koen/Kay kwam de cel binnen. 

Ik gaf hem een onhandige knuffel. 'ik kom je waarschuwen', fluisterde hij. 'Koen wil je afwijzen', zei Kay nu een stuk zachter. 'ik had al zo'n vermoeden, maar ik moet hem teleurstellen ik weet niet wie mijn ouders zijn. dus hij kan me niet afwijzen. En geloof me ik wil graag van "hem" af', zei ik en Kay knikte begrijpend. 

Ik drukte een kus op zijn wang en was er bijna zeker van dat ik iemand hoorde grommen maar ik zag niemand anders dan Kay en ik. Hij glimlachte en nam mijn hooft in zijn handen. 'ga nu snel', fluisterde ik en ik voelde de drang om hem bij me te houden. Kay knikte en liep weer de duisternis. Ik kon nog steeds niet slapen maar had er geen problemen mee, zo had ik tijd om na te denken. Ik keek naar Lenka en Livie die nog vredig lagen te slapen. 

De kussens gaven hun een rustige uitstraling en dat stelde me gerust. Toch vond ik het raar, en vertrouwde ik het niet. Er kwamen al kleine hoeveelheden licht door de tralies en ik wist dat de ochtend niet lang meer op zich zou laten wachten. Na een tijdje kwam koen en hij maakte mijn ketens los, en pakte mijn pols vast. 'wat wil je, laat me los', schreeuwde ik maar hij gaf geen reactie. Hij trok me aan mijn pols de cel uit. 

Ik werpt een laatste blik op Lenka en Livie, die nog lagen te slapen, voor de cel uit het zicht verdween. Nu begreep ik de kussens, Koen had ze gegeven zo dat Lenka en Livie zouden slapen en niet tegen zouden stribbelen. Zo kon hij zijn gang gaan, en zouden ze niks kunnen doen. Ik herkende de weg die we liepen en wist dat we naar mijn oude cel liepen. Ik zag dat de ketens weer gemaakt waren en Koen maakte ze zorgvuldig vast. 

'je weet dat het niet nodig is hé?', zei ik en keek in zijn prachtige groenen ogen. Hij begon te grijnzen en ik voelde de pijn die hij moest voelen. 'tuurlijk wel of dacht je dat ik het niet door zou hebben dat zilver geen effect meer heeft op Lenka en Livie', zei hij en keek me strak aan. Ik beet op mijn lip en wist dat ik een belangrijke troef had uitgespeeld. Toch voelde ik geen angst geen pijn, het was alsof ik wist dat dit altijd goed zou komen. 

Alsof ik een engeltje op mijn schouders had dat me hier weg kon krijgen met een knip in haar kleine vingers. 'zo leg me nu is haarfijn uit wie je ouders zijn zo dat ik je kan je afwijzen', zei hij kalm. 'Kay verdient jouw niet', snauwde ik en ik voelde dat iets uit probeerde te breken. Iets dat ik nu al meer dan 12 jaar onderdrukte en al die tijd had ik het niet meer gevoeld tot nu. ik probeerde weg te drukken en dat lukte gelukkig. Als iemand er achter zou komen wat zich 12 jaar geleden had afgespeeld zou niemand meer vertrouwen hebben. 

Dan zou ik nergens meer thuis horen, en dat hoorde ik nu al negens. 'ha maak dat de kat wijs', grinnikte hij maar ik wist dat Kay daar het zelfde overdacht en de controle wou grijpen. 'spreek', snauwde hij, en ik voelde de kracht weer drukken maar ik moest het bedwingen want als ik de controle verloor zou ik meer pijn doen dan me lief was, en zou ik het me nooit vergeven. 'ik weet het niet', fluisterde ik en ik voelde tranenen opwellen. 

'wat zei je', snauwde Koen en trok aan mijn haar waardoor ik hem recht in de ogen keek. 'ik weet het niet oké, ik ben altijd wees geweest. En hoe graag ik ook van "jou" af wil, het kan niet', zei ik en ik voelde een traan ontsnappen en over mijn wang rollen. 'best dan rot je hier weg, alleen', zei Koen en verliet de cel. Ik liet mijn tranen op de vrijen loop ging met mijn hooft tussen mijn knieën zitten. 

Het deed me pijn om niks te weten om alleen te zijn net als 2 jaar geleden in de cellen bij Tim. 'je bent nooit alleen Lola, niet meer', hoorde ik een stem zeggen en ik keek meteen op. ik keek om me heen en zag niemand, had ik het me verbeeld? Waarschijnlijk wel want dat gebeurde wel vaker als ik alleen was. Ik concentreerde me op Livie en Lenka en zag haar in mijn gedachten. Livie huilde waarschijnlijk omdat ze dacht dat ik dood was. Lenka had haar arm om Livie heen geslagen en dat gaf me een goed gevoel van vrolijkheid. 

Livie was niet alleen, nooit meer, dat had ik haar belooft en ik was nog niet van plan dat te breken door dat ik gevangen zat. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik nog leefde, dat ik min of meer oké was. Op dit soort momenten verlangde ik naar Kelie, onze gesprekken die geen duidelijk onderwerp hadden, haar advies in situaties waar ik me zelf niet uit kon komen en haar rare opmerkingen die ik vaak pas na vijf minuten goed nadenken begreep. 

Het was gewoon niet hetzelfde zonder haar in me hooft, zonder haar positieve opmerking die me lieten vast grijpen aan het laatste beetje licht dat ik nog had. Nu was er alleen duisternis, geen licht, geen andere alleen ik en de vreemde stemmen in mijn hooft. Koen had me wat eten gebracht maar ik gunde hem geen blik waardig. 

Het was 4 dagen gelden dat ik gevangen was genomen en nog 1 dag en dan zou de maangodin hier zijn en zou ik mijn dood te gemoed gaan. Toch voelde ik geen angst of spanning. Het voelde alsof ik gewoon thuis op de bank zat een boek te lezen. Als ik sterfte had ik rust, eeuwige rusten in vrede. Als Kelie hier was zou ze het uit mijn hooft praten maar nu was het mijn gedachten waar ik nog lang niet vanaf zou zijn. 

misschien verlangde ik er wel naar, naar rust en geen angst of onzekerheden, gewoon niks meer. maar toen zag ik alles voor mijn ogen voorbij vliegen, Noah, Elen, Livie, Kay en de roedel kon ik dat wel los laten, zelfs al ik hier zou sterven kon ik dan wel rusten. Er trok een rilling over mijn rug, voor het eerst had ik mensen die om me gaven en dat wou ik niet verliezen. Toch bleef ik rustig terwijl ik het gevoel dat ieder ander gek geworden was van überhaupt het idee van de dood die over een dag voor de deur staat. 

Het was alsof ik wist dat er niks zou gebeuren, maar het was toch mijn lot dat ik zou sterven, daarom zat ik toch hier? Ik was alleen met mijn gedachten, en die gingen alle kanten op. maar al snel bleven ze op een punt hangen, Kay. Hij verdiende beter dan Koen, hij verdiende meer dan een wolf spirit zijn, hij verdienden een vriend die hem zou helpen als het nodig was.

-----

de 20.000 worden zijn bereikt. sorry dat dit hoofdstuk zo lang op zich geeft laten wachten maar ik had het wat drukker met school dus dat ging voor. ik hoop dat jullie het een leuk hooftstuk vinden en zal proberen het dit keer wat eerder te uploaden.