tansform, Lola en de rogue pack

24. prinses van de weerwolven

Alles was zwart, ik hoorde stemmen, ze klonken ver weg en ik kon ze niet verstaan maar toch wist ik van wie ze waren. 'waar heb jij uitgehangen', zei Kelie. Ik kon wel een gat in de lucht springen, eindelijk hoorde ik haar stem weer in mijn hooft. 'lang verhaal', zei ik en besloot me weer te focussen op de stemmen die steeds harder weer klonken. 'laat me er langs', zei Elens stem met ongekende woede. Maar dat was voor mij nog niet het ergste, er klonk geen hoop meer in mijn stem, ik voelde niet meer de hoop en posteriteit die hij altijd bij me opwekte. 

'dat kan niet ze leeft nog', zei koen beschermend. Nu begreep ik het nog minder dan ik dat net deed en ik kon niks doen, niks doen om te laten weten dat ik ze hoorde. Ik kon alleen maar luisteren naar hoe dit gesprek zou verlopen. 'ze verdient de dood, in plaats van een zinloze slaap zonder einde, zonder rust, ze verdient dit niet', zei Elen die zo te horen op het punt stond zijn geduld te verliezen. 

Ik schok van zijn woorden, ze waren dan wel goed bedoeld maar het beangstigde me behoorlijk, maar als hij er zo over dacht hoe lang sliep ik dan wel niet? 'je kunt haar geen nieuw leven in het kristal geven als jij de gene bent die haar de laatste slag geeft, geloof me dat breekt je hoe dan ook', snauwde koen. 'ze word niet meer wakker ze licht hier nu al 6 maanden, ze word niet meer waker', zei Elen. Wat 6 maanden dacht ik gestrest, oké dit was toch wat logischere reactie dan dat ik eerst dacht.

 'hoe kun je dat zeggen, ze is sterk en word wakker als ze daar zelf klaar voor is', zei een stem die zeker van Lenka was. 'hoe je er alsjeblieft buiten', zei Elen duidelijk zijn woede onderdrukkend. 'laat je schild zakken en laat me haar uit haar lijden verlossen', zei Elen en zijn woede rees naar het topje van de ijsberg. 'welk schild', zei koen verward. 'dat is mijn schild niet', stamelde hij na een tijdje. 'lieg niet', schreeuwde Elen. 'ik lieg niet, mijn schild is rood en deze is goud, en ik ken maar 1 iemand met een goud schild', zei koen vrolijk en hoopvol. 

Een enorme pijn schoot door mijn rug heen en even dacht ik dat het Elen was gelukt wat hij ook van plan was geweest. Mijn ogen schoten open en ik keek angstig om me heen. Ik sloot mijn ogen bijna direct weer want het schild ontplofte in een explosie van licht. Toen het licht doofde opende ik mijn ogen en vloog koen me om de hals. Hij drukte zijn lippen op de mijne en ging er voor deze ene keer in mee. 

Toen Koen me los liet zag ik Elen als versteend staan. In zijn handen had hij mijn dolk van de blue moon licht pack en nu begreep ik wat hij had willen doen. Ik probeerde uit bed te stappen, en stond op. en wankelde door een zwaar gewicht op mijn rug, als een veel te zware tas op mijn rug. Ik liep voorzichtig naar Elen en Koen hielp me met lopen. 'het geeft niet Elen, je wilde alleen het beste voor mij', zei ik toen ik de hand met de dolk pakte en het mes van hem overnam. Ik keek de kamer rond maar zag Lenka negens meer.

 'mag ik je vragen hoe je aan vleugels en een jurk komt', vroeg koen en ik keek hem verward aan en liep richting de spiegel. Toen ik mijn spiegelbeeld zag sloeg ik mijn handen meteen voor mijn mond. Ik had een gouden jurk aan en op mijn rug zaten twee witte vleugels met een magische gouden gloed. In mijn haar zat een kleine gouden tiara, en mijn haar zat in een prachtige vlecht met boterbloemen er in verwerkt. Een melodie begon zich aftespellen in mijn hooft en dwong me om te vliegen om weg te vliegen van deze plek en de licht te gemoed te gaan. 

Ik rende de kamer uit en mindlinkte mijn vrienden. Kom naar het kristal daar leg ik alles uit. ik rende naar de grot uitgang en zag veel weerwolven me aan staren maar ik negeerde het. Mijn verlangen naar de lucht in mijn haren werd steeds sterker en ik zette me af en dook langs de berg want naar beneden. Ik klapte mijn vleugels uit en een gevoel van vrijheid overspoelde me. Ik sloeg rustig met mijn vleugels en vloog hoger en hoger, tot ik van bovenaf de hele vallei kon zien.