tansform, Lola en de rogue pack

18. rogue pack

Perspectief van Lola

We begonnen te rennen en ik sloeg voorzichtig mijn vleugels uit. Ik was echt de dochter van de maangodin, dacht ik. Lenka en Livie keken me verwonderd aan. Ik begon voorzichtig met mijn nieuwe vleugels te flapperen tot mijn poten van de grond los kwamen. 

Ik ging voor Lenka en Livie vliegen en vormde een schild. Meerdere pack leden rende ons tegemoet maar stuk voor stuk konden ze niks tegen mijn schild beginnen. Het was best ironische want ik was behoorlijk verzwakt na de gevangenschap, en nog steeds konden ze niks beginnen tegen mijn schild. 

Ook van achter werden we omsingeld en ik begon me zorgen te maken, hoe ik Lenka en Livie het roedel schild binnen zou krijgen. De grot kwam steeds dichter bij, en het aantal pack leden nam grof toe. Ik vormde 2 kleine schilden om Lenka en Livie en liet het grote schild vallen. Ik vloog hoger en Lenka en Livie rende het roedel schild door. Ik lande op het schild en ging er niet langer meer door heen. 

Mijn moeder en vader hadden me vast terug in de moon/alfa pack gemerkt, niet dat het uitmaakte want het was mijn schild dus ik kon er in tegenstelling tot de blood moon pack makkelijk een gat ik maken. Ik klapte mijn vleugels in en sprong het gat in dat zich achter me sloot. 

Ik klapte mijn vleugels weer uit en zweefde naar het gras veld voor de berg, en lande naast Lenka en Livie. Elen had ons zien aan komen eb liep de trap af. 'weet jij wie dat is', fluisterde Lenka. 'hoe zo', vroeg ik toen ik terug transformeerde. 'hij is mijn mate', zei ze nerveus. 'dat is Elen, tip wees gewoon jezelf', zei ik en duwde haar glimlachend dichter naar Elen toe.

 Elen liep meteen naar Lenka en keek haar in de ogen, beide leken ze door elkaar gehypnotiseerd. Ik twijfelde er niet aan dat ze met elkaar aan het mindlinken waren. Ik hoorde een hard gekraak en keek naar het schild dat op breken stond, en ik kon het niet opladen omdat ik te zwak was.

 'wat doen we nu', vroeg Elen die zijn gesprek met Lenka gestaakt had, en keek me vragend aan. 'we wachten', zei ik wetend dat Koen en mijn ouders elk moment hier konden zijn. iedereen keek me verward aan, niemand leek de nieuwe vleugel hint te hebben begrepen en ik schudden mijn hooft. steeds meer barsten verschenen in het schild en iedere rogue keek gespannen toe, en leek me te smeken het te herstellen. 

Na enkele minuten van ijzige stilte brak het schild en een positief gevoel vulde mijn hart. Hallo Luna van de rogue pack zei een stem in mijn hooft, de stem van mijn vader. Geef je over rogue zei een zwarte wolf met hier en daar wat grijze vlekken. 'rogue, welke rogue', zei ik spottend en glimlachte. 

De houding van de wolf veranderde toen hij merkte dat ik niet langer een rogue was. Hij transformeerde terug en keek me vragend aan, 'wie ben jij', zei hij en keek me strak aan. 'ik ben Lola moon, Luna van de rogue pack', zei ik trots en Elens ogen werden groot. Mijn ouders en Koen drongen naar voren en ik gaf een knikje aan mijn vader en mijn moeder gaf me een knipoog, en Koen liep nerveus naar me toe. 

'misschien moet je achter je kijken', zei ik en glimlachte. Hij draaide zich om en daar stond zijn moeder, zijn broer, en Tobias de rogue. Ik had hem omgeroepen toen ik vast zat en hij zou zo snel mogelijk komen en hier was hij dan. Tranen sprongen in koens ogen en hij rende naar zijn broer toe. 'dank je', zei koen en hij omhelsde zijn broer. 

Ik schudde mijn hooft en hoorde een schot, en voelde een onheilspellende pijn. Ik kuchte en bloed vulde mijn mond. Ik voelde me vallen, en hoorde koen roepen. Ik raakte met een enorme kracht de grond, en nog meer bloed kwam mijn mond binnen. Ik zag koen maar alles werd al snel zwart. Mijn gedachte vervaagde en ik voelde niks meer, ook geen leven. Ik zag duisternis en eeuwige pijn en schuldgevoel.

Perspectief van Koen

Ik rende naar Lola toe, en keek in de richting van waar het schot vandaan kwam maar zag niks. Er was niemand. Een jonge met blond grijzig haar kwam aanrennen en gebruikte helende krachten om de wond te helen. Het was een zilveren kogel geweest en de meeste weerwolven zouden opslag dood zijn, maar Lola niet ik voelde haar hart slag. 

Ze leefde ook al leek het niet. Elen was naast me neer geknield en keek of ze nog ademhaalde dat deed ze maar ze werd niet waker. Ik schudden haar door elkaar maar er gebeurde niks geen beweging geen geluid of stem. 'koen stop', zei de moeder van Lola die haar hand op mijn schouder legde. 

'koen luister ze leeft nog maar geef haar wat tijd', zei ze maar ik zag ook tranen in haar ogen. 'wie zou zo iets doen', zei ik en legde mijn hooft op haar borst om me te laten kalmeren door haar hart slag. 'we hebben wel zo'n idee', zei Julia en ik zag dat het haar pijn deed. 'wie', vroeg ik en zat meteen recht op. 'Elias', zei Gorge. 

'hij heeft ons eerder al bedreigt dat hij iets met Lola zou doen en dat we van onze gezamenlijke momenten moesten genieten, het zou me niet verbazen', zei ze. 'het was Elias niet zei ik', en ze keken me verward aan. 'Elias is de vampier koning als hij Lola dood had gewild had hij het afgemaakt. En ten tweede Elias zou haar dood dan hebben opgeëist om jullie een rot gevoel te geven', zei ik en keek naar Lola's gesloten ogen. 

Ik zag Julia knikken en voelde me schuldig. Ze waren eindelijk verenigt geweest en nou waren ze weer uit elkaar geschuurd. Livie was ook naar ons toe gekomen en keek angstig naar Lola's levenloos lijkende lichaam. Ze pakte angstig mijn hand en dat verbaasde me. Ik had haar ook veel pijn gedaan en ze leek me te vergeven net als Lola. 

Tranen vormende zich in mijn ogen en ik rende weg. Maar ik vond geen rust, ik stopte bij een open plek en liet mijn tranen op de vrijen loop gaan en schreeuwde het uit. Toen ik na twee uur terug kwam hadden ze Lola naar haar kamer gebracht en hadden ze geregeld dat ik en de ouders van Lola hier zouden kunnen blijven. 

Mijn broer en moeder zouden de pack gaan leiden, zo dat ik hier kon blijven en niet van haar zijde hoefde aftewijken. Mijn moeder en broer waren al snel vertrokken en ik had een huisje gekregen met de ouders van Lola. Zij hadden hun pack geïnformeerd en die kwam hier heen en ze zouden zich hier gaan vestiggen. Lenka sliep bij Elen, Noah en Daniël en bij Livie die niet meer gesproken had. Maar het hele dorpje leek zijn vreugde verloren te hebben. 

het kristal glimde niet meer en het schild was net als Lola verdwenen. Niemand had het kunnen herstellen en dat liet weer zien hoe belangrijk Lola was voor alle rogue hier. De kristallen aan de muren, die volgens de bewoners, altijd betoverend hadden gegeven gaven alleen nog maar een zwak licht. Ook de planten waren verslapt en het gaf alles een troosteloze aanblik. Ik ging elke dag naar Lola toe maar er was geen verandering. 

Nog steeds wisten we niet wie dit op zijn geweten had, en het maakte mij de schuldige. Lola had het me wel vergeven maar ik mezelf niet en zo lang ze nog niet waker was zou ik dat ook niet kunnen. Ik sliep nauwelijks meer en werd gekweld door nachtmerries. Ik miste haar ook al had ik het nooit zo beseft, ik had haar nodig. De wereld had haar nodig.