Ijskoud

H4 // Onbekend

Hij was niet erg gelukkig toen hij hoorde dat de politie nu al toestemming had gehad om het huis van het slachtoffer te betreden, of ze hadden natuurlijk geen toestemming, maar goed. Eigenlijk moesten ze een mannetje in de politie hebben, eentje die juist de besluiten die op dit eiland gemaakt moesten worden onderaan de stapel schoof. Iemand die ervoor zorgde dat snel en efficiënt werken geen optie was. Hij wilde zijn plan kostte wat kost uitvoeren. Angst zaaien. Zorgen dat mensen dachten dat bij hen in de groep ze veilig waren voor al het onrecht in de wereld. Het zou natuurlijk tegengesteld blijken, maar daar kwamen ze te laat achter. Eenmaal erin, was nooit meer eruit. Hij zou de groep groter maken en sterker. Samen zouden ze strijden. Voor hun vaderland.

Meestal als ze op het nieuws waren, was het nog niet opvallend. Hun naam verscheen in kleine subartikelen over bijvoorbeeld een kleine demonstratie met wat opstootjes. Dit keer zou het groter worden. Allemaal voor een groter doel. Ze wilden de macht in het hele land en op de lange termijn in de hele wereld. Het enige wat ze in de weg stond was het geld, daarvoor miss Jenkins en dat de groep nog wat klein was, maar waarschijnlijk waren beide problemen binnen twee weken opgelost, als de politie er niet achter kwam wie ze waren en waar ze de mensen vasthielden.

Vroeger had hij niet gedacht dat hij zo zou worden. Hij dacht dat hij brandweerman zou worden, of dokter. In ieder geval iets waarmee hij mensen hielp en niet waarmee hij mensen verschrikkelijk angstig kon maken. Had hij er spijt van? Nooit. Het verdiende stukken beter dan het gemiddelde baantje en hij kon er niet aan doen, maar geld maakte hem gelukkig. Een tijd lang kwam hij met zijn baantje in de supermarkt nauwelijks rond, maar toen hij hierin rolde, stroomde het geld binnen. Dat gaf een fijn gevoel, eens niet eten op basis van wat er daarna overblijft tot de volgende betaaldag. Met een zucht strak de jongeman een hand door zijn zwarte krulletjes. 'Dus, Sarah. Wat jij gaat doen zo, is een groot geldbedrag voor ons regelen. Je weet de spelregels, als je het niet doet ga je sowieso dood. Als je het wel doet en daarna nog van nut kan zijn voor ons, dan blijf je nog wel leven. Wil je daarna niets meer voor ons betekenen, maak je alsnog kennis met zo'n loden kogel,' vertelde hij haar en hij kon aan haar gezicht zien dat ze niet blij werd van het idee. 'O-oké, m-maar...' Ze stamelde en begon zacht te snikken. 'W-wat als ik je vertel dat ik niet bij het geld kan?' Hij keek om zich heen. 'Zou ik niet geloven en we hebben allerlei trucjes om te achterhalen of je niet liegt om je eigen hachje te redden,'' zei hij kortaf. Sarah staarde naar de grond. Hij kon niets afleiden aan haar houding, naast dat ze angstig was. Zou ze liegen? Hij wist het niet. Ze had geen deur om haar voeten op te richten als teken dat ze weg wilde, dus dat viel al af en hij kon zo gauw niets anders bedenken, waarmee hij zou kunnen bepalen of ze loog. 'Mijn maten komen zo aan met een laptop en je hebt het te regelen. Wat je er voor moet doen maakt me niet uit, zolang je maar drie miljoen overboekt naar deze rekening,' bromde hij, terwijl hij haar een briefje toestopte. 'Als ik je dit niet opdraag, doen mijn maten het wel en die zijn wat minder aardig tegen hun slachtoffers.'