Ijskoud

H8 // Steve Sheppard

Hij staarde uit het vuile raam. Sarah, of Sharon, of hoe ze ook moest heten, had weleens mogen schoonmaken. Maar ja, ze was niet voor niets een workaholic. En ze moest het tenslotte zelf weten, hij hoefde hier gelukkig niet te wonen. Hij zou hier gillend gek worden, in zo'n klein huisje. Het begon lang te duren, dus riep hij:'Hoelang gaat dit nog duren?' De dame zei dat ze nog even make-up dingetjes moest doen. Oké dan. Hij ging er met enige tegenzin maar in mee, anders zou het plan waarschijnlijk toch niet werken, als ze eruit zag als een zwerver, dus hij zorgde er gewoon voor dat het plan ging werken. Jacob was buiten weer een sigaretje aan het roken. Zelf snapte hij dat niet zo goed. Hij had veel geldproblemen en hij bleef die stinkstokken roken. Ugh. Maar nog iets, dit was niet zijn eigen huis, waarom zou hij niet binnen roken? Ach ja, moest hij weten.

Na een half uur gewacht te hebben begon hij argwaan te krijgen. Hij stommelde de trap op en trapte eens keihard tegen de deur. Au, fuck dat deed pijn. De deur was iets steviger dan gedacht. 'Schiet op,' gromde hij. 'Anders zorg ik dat je deur echt wel het loodje legt hoor.' Ineens klonk zijn telefoon. Hij keek op het scherm. Kevin Sheppard. Zijn tweelingbroer. Waarom moest die sukkel hem nou altijd storen, hij kon ook niets doen zonder gestoord te worden door die sukkel van een broer van hem. Hij nam op. 'Wat is er nou weer?' antwoordde hij kortaf, terwijl hij zijn wapen uit zijn holster pakte en de munitie bekeek. Hij kon die deur prima aan flarden schieten, genoeg munitie. Waarschuwend schoot hij een keer op de deur, hopende dat ze er niet achter stond, want ze was daar toch iets te lekker voor. 'Wat was dat?' Klonk het lichtelijk panikerend aan de andere kant van de lijn. 'Buisiness broertje,' antwoordde Steve simpel. Hij haatte het dat zijn broer, die niet eens jonger dan hem was, zo panikerend kon doen om zulke dingen en hij solde dan ook graag met hem. Zijn broertje hing op. Wat een bangerik was het dan ook. Hij haalde zijn schouders op. Niet iedereen droeg een cape en ook niet iedereen droeg de cape van een superheld. Schurken konden ook capes dragen.

De deur ging iets later open. De meid kwam lijkbleek haar kamer uit. Waarom gebruikte ze überhaupt make-up? Ze zag er nog steeds lelijk en bleek uit. Ach ja, haar probleem. Als ze het niet voor elkaar kreeg, dan was ze van hem. Zijn bezit en misschien dat hij haar een snel einde gunde. Misschien ook niet. Hij kon zo vuil spelen als hij zelf wilde en hij paste zich net aan naar het gedrag van het slachtoffer. Fijne, meewerkende slachtoffers hielp hij wel. Zelfs als zijn baas hem anders opdroeg. Tenslotte moest hij de lichamen ook opruimen, dus waarom niet? Zijn baas controleerde hem amper, dus dat was fijn werken. Hij leidde de jongedame weer naar het busje en duwde haar achterin. 'Blinddoek om.'