Ijskoud

H3 // Ashley Hallow

Het leek een gewone dag te worden. Hier en daar wat oud papierwerk afwerken, maar vaak gebeurde er niets op dit eiland. Ze had er dan ook over gedacht om naar een grote stad te verhuizen, zodat ze wat interessanter werk kreeg, maar er waren weinig betaalbare huizen, dus kon ze ook niet verhuizen. Ze had geen zin in iedere dag meer dan anderhalf uur reistijd. Ze woonde dan ook in een gat. Waarom ze hier ooit was gaan wonen vroeg ze zichzelf ook af, maar tja, dat was een keuze die ze al gemaakt had. Met een zucht haalde ze een hand door haar haren, pakte haar autosleutels van het dressoir en stapte de deur uit, waarna ze naar haar auto liep. Ze woonde op zo'n twintig minuten van haar werk, want het enige politiebureau zat tenslotte aan de andere kant van het eiland, maar gelukkig stond er vrijwel nooit file, dus hoefde ze niet verschrikkelijk vroeg van huis. Tenslotte was zij ook nog de baas over de paar agenten die werkten op dit bureau, dus had ze enigszins speling.

Na twintig minuten kwam ze aan op het bureau en parkeerde ze de auto netjes in een van de parkeervakken, die het dichtst bij de ingang lagen, want waarom zou ze ver gaan lopen als ze dichtbij kon staan? Ze stapte uit en klikte haar auto op slot, waarna ze het bureau inliep. 'Goedemorgen,' begroette ze haar collega's, waarna ze ging zitten. 'Hebben we iets te doen vandaag?' vroeg ze. Normaal beantwoordde ze die vraag zelf al met een ''nee,'' want op een klein eiland als dit gebeurde nooit iets. Hoe hard je ook hoopte op iets, maar dit keer lag er al een briefing op haar bureau. 'Wanneer is dit hier neergelegd?' vroeg ze. 'Acht uur,' antwoordde Thomas, een van haar collega's. Thomas had vrij veel ervaring en was altijd stipt op tijd, ook wanneer iets was gebracht of gezegd. 'En directeur Mainson is al weer weg?' Thomas knikte. Mainson verscheen en verdween soms zo snel dat je zijn aanwezigheid niet eens had opgemerkt. Het was dan ook een typische directeur met een druk schema en nooit de mogelijkheid om ergens bij te praten. Thomas die zorgde gewoon dat hij ruim op tijd was, zodat hij de mogelijkheid had een praatje te maken op zijn weg naar het bureau en ook nooit voor onverwachtse verrassingen kon komen te staan, bijvoorbeeld omdat zijn band lek was.Ja, Thomas was zo'n zogenoemde sportieveling. Hij kwam standaard op de fiets en in zijn vrije tijd was hij vaak in het kleine sportschooltje te vinden. Het had genoeg voor de fanatiekeling in een bepaald onderdeel, voor de personen die hielden van variatie was er vrij weinig aan, maar het abonnement kostte dan ook niet veel. Twintig euro per maand viel reuze mee ten opzichte van de grotere sportscholen, die op een eindje rijden zaten. Overigens vertikte de meesten het zo ver te reizen voor maar een sportschool, ach ja.De sportschool verderop was dan ook groot, onbekend terrein. Je kende er niemand en het was nog net geen taboe als je daar ging sporten. Zelf kwam ze er ook nooit, wat zij aan sport deed was zo nu en dan paardrijden als ze tijd had en verder sporten in de kleine gymzaal van de politie zelf. Naast het bureau zit een klein zaaltje, waar alle agenten kunnen sporten als ze willen. Sommige agenten die hier hadden gewerkt, hadden dat wellicht moeten doen. Erik Johnson, afgehaakt vanwege zijn knie, die pijn deed vanwege overgewicht, maar hij at wel iedere dag donuts. Zo waren er wel wat meer die voor de politie hadden gewerkt en die in beroerde conditie waren. Goed, ze snapte zelf wel dat de meeste geen reden zagen om hun conditie op peil te houden, omdat er vrijwel nooit gerend hoefde te worden in hun werk, maar stel dat. Stel dat er eens een crimineel was, zoals nu het geval was. Ze las de briefing door. Vermissing van Sarah Jenkins. Eenendertig jaar. Accountant. Op een eiland waar normaal nooit iets gebeurd een vermissing van een jonge, succesvolle vrouw. Dat moet haast wel om het geld gaan. Alleen een direct motief werd vaak pas duidelijk als ze wisten wie de dader was en dat moesten ze eerst nog uitvinden. 'Laten we zo eens naar haar huis gaan,' wenkte ze naar Thomas en Joyce. Kevin werkte ook in dit team normaal, maar hij was een dag vrij. Ze stapte in haar auto en wachtte tot Thomas ook zat, want hij was op zijn fiets gewoonweg niet zo snel als een auto.

Aangekomen bij het huis van Jenkins was het niet echt duidelijk dat de vrouw ontvoerd was. Er waren geen braaksporen op de deur, dus ze moest haast wel op een andere plek meegenomen zijn. Maar waar? Haar hoofd draaide op volle toeren, maar ze kon even niets bedenken. 'We gaan even binnen kijken. Misschien dat we iets vinden als een ochtendroutine, zodat we die kunnen nalopen en daaruit de plek kunnen bepalen vanwaar ze is meegenomen,' zei ze tegen de anderen. Het verbaasde haar dat zo'n jonge vrouw was meegenomen, van zo'n dunbevolkt eiland. Het moest haast wel een eiland bewoner zijn, want anders was het vrij lastig op tijd weg te komen. Alleen op het kleine eiland, echt klein was het ook niet, maar goed, woonde zo'n 750 mensen, dus iedereen aanhoren was vrijwel onmogelijk. Sowieso heeft het merendeel een alibi, maar dat alibi natrekken hadden ze simpelweg de mensen niet voor. Ze zouden best wat extra mensen kunnen gebruiken, zeker in dit soort tijden, maar goed. Mensen kosten geld en dat wilden ze niet steken in zo'n klein korps op zo'n klein eiland. Met een zucht trok ze een setje plastic handschoenen aan, zodat ze eventueel bewijs niet zou vernietigen.

De slotenmaker arriveerde en opende de deur voor hen, waarna ze eindelijk naar binnen konden. Ze konden het ook wel op de illegale manier doen, maar dat kostte zoveel tijd en onnodig papierwerk.