Ijskoud

H9 // Ashley Hallow

Hoelang had ze geslapen? Voor haar gevoel was het een eeuwigheid. Ze pakte haar mobiel van haar nachtkastje en checkte haar social media wat, tot er een dokter haar kamer binnenkwam. 'Weg dat blauwe licht mevrouw, dat is niet goed voor u,' zei de man. 'Dat bepaal ik alsnog zelf wel. Ben inmiddels al vijfentwintig, gelukkig voor mij geen klein kind meer.' De dokter haalde zijn schouders op. Het was een ander type dan de zusters die ze eerder had gezien. Serieuzer, dat zeker, maar ook ouder. Leek een hele boel meer levenservaring te hebben. Een stuk meer rimpels en een baardje, waar al enkele grijze haren in begonnen te komen. Ze hoopte zelf dat ze laat grijs zou worden en niet zoals sommige mensen al op hun veertigste. Ze zag op tegen het oud worden, want ze voelde zich nu al zo afhankelijk en ze had er een hekel aan om afhankelijk te zijn. Daarom zou ze, al zou ze een rijke vent trouwen, zelf blijven werken. Dan had ze geen reden om afhankelijk van hem te zijn.

Achteraf was het nog niet eens een dag later. Het voelde voor haar als ruim een week, maar misschien kwam dat door de pijnstilling, want ze voelde aanzienlijk minder pijn dan de vorige keer. Vermoeid geeuwde ze. 'Mag ik gaan afbouwen van de pijnstilling? Het maakt me moe,' klaagde ze tegen de eerste beste die de kamer binnenkwam. Hee! Dat was Thomas! 'Oh hai,' zei ze droog. 'Dacht dat je een dokter was die me energie kwam schenken, of zoiets,' zei ze simpeltjes. Ze voelde zich verschrikkelijk moe, maar zeker nu Thomas er was wilde ze even wakker blijven. 'Denk niet zomaar dat je nu al van de pijnstilling af mag meid, het was wel bijna je dood geworden en je hebt geluk dat ze er op tijd bij waren en Joyce haar riem gaf,' legde Thomas uit. 'Maar dan verbijt ik de pijn wel hoor, ik ben al vaker neergeschoten geweest.' Thomas rolde zijn ogen. 'Jij bent ook echt een idioot hé. Ik bedoel, andere mensen zijn blij als ze nog aan de pijnstilling mogen na een schotwond, jij banjert lekker verder.''Ze haalde haar schouders op. 'Deze zaak zit me niet lekker. Ik wil haar vinden. Zij heeft ook een familie, zij het niet op dit eiland, zij het wel ergens anders. Ik zou mijn familieleden ook terug willen als ze wat fijner waren. Deze vrouw klinkt alleen als een vrouw naar mijn hart, dusja.'

Thomas grinnikte. 'Soort zoekt soort. Workaholic zoekt workaholic.' Ze greens. 'Yep. Het is dat het nog niet goed is met mijn familie.' Haar familie was niets. Ze was vroeg uit huis gegaan, omdat haar ouders langdurig in een vechtscheiding zaten en haar zusje moest er helaas blijven. Als die meerderjarig had geweest en een bijdrage had kunnen leveren aan het huishouden had ze best bij haar mogen wonen, maar helaas. Ze kon niet voor twee mensen genoeg verdienen en Lisa had nog steeds geen werk. Het bleef verschrikkelijk.