Ijskoud

H10 // Sarah Jenkins

Ze zat weer in het busje en stil zitten leek niet echt een optie. Ze werd alle kanten op geslingerd en stootte nogmaals haar hoofd. Haar hoofd begon echt wazig te voelen.

Ineens zag ze een grafsteen. Wat was er nou met een grafsteen? Ze wist het niet. Het muntje viel niet. Er vloog een duif voorbij en daarna een zwarte kat? Het zweet brak haar uit. Ze kon geen van deze dingen plaatsen? Hallucineerde ze nou? Of kwam het, omdat ze haar hoofd had gestoten?

Na zo ongeveer een uur kwam het busje weer tot stilstand en werd ze er weer uitgehaald door Steve. De blinddoek werd van haar hoofd afgetrokken en ze concludeerde dat ze bij haar werk was aangekomen. Verward liep ze naar de deur en ze belde aan. De deur werd geopend en ze keek recht in de ogen van een verbaasde Steven. 'Waarom ben jij zo laat?' vroeg hij, terwijl hij de deur niet verder opende. Oh ja, hij deed graag, alsof hij de teamleider was, maar in werkelijkheid deed hij voornamelijk alsof en liep verder de kantjes er vanaf. Ze staarde naar de grond. Kon ze hem nou beter de waarheid vertellen? Of zou ze liegen? Als ze de waarheid zou vertellen zouden ze haar toch nog wel een keer pakken. Het beste speelde ze nu mee. 'De bus reed niet. Toen was ik maar weer naar huis gegaan en constateerde toen dat ik mijn laptop niet mee had genomen naar huis gisteren,' loog ze gek genoeg feilloos. Normaal had ze moeite met liegen en was het er bij haar ook duidelijk uit te halen wanneer ze aan het liegen was, maar er viel dit keer niets op aan haar houding of stem. 'Ik ga alleen thuiswerken, ik voel me niet zo lekker, dus ik kwam alleen mijn laptop halen,' zei ze, terwijl ze hem snelwandelend voorbij liep, toen hij de deur wel meer voor haar opende. Hij kon zo geen bezwaar meer geven. Ze draaide haar kluis open en pakte haar laptoptas met laptop eruit en liep weer naar buiten. Hij had duidelijk zijn vraagtekens, maar durfde er geen bezwaar tegen de geven. Beter ook.

Met haar laptoptas in haar handen liep ze weer naar buiten, richting het busje. Ze stapte in en ging weer achterin zitten. 'Goed gedaan dame, liegen gaat je wel goed af zeker?' zei Steve met een lach. Aarzelend knikte ze. 'Normaal gaat het wat moeilijker hoor.' Was dit nou wel zo slim geweest om te zeggen? Ach ja, nu was het er toch al uit. 'Nou, dit ging vrij snel en gewiekst hoor. Je kan zo aan de slag om geld te verdienen voor ons.' Ze keek naar de grond. Ze probeerde zich zo veel mogelijk buiten de criminele zaken te houden. 'Waarom zeg je niets,' zei Steve kort. 'Waarom doe je zo naar en raar tegen me,' zei ze simpel. 'Oh vind je me naar meid? Dan heb je me nog niet écht naar meegemaakt.' Ze begon zichzelf druk te maken en besloot wijselijk te zwijgen. 'Zo, bij de plek fixen we eerst internet voor je, ga nu eerst maar een dutje doen.' En toen werd alles weer zwart.

Met barstende hoofdpijn werd ze wakker. Wat is dit nou weer voor gekkigheid? Met zoveel typetjes in haar gedachten, die zich raar en vaag gedragen en ook stom tegen haar doen. Ze kreeg de neiging om als een klein kind te gaan huilen om haar moeder, maar die zou haar hier ook niet uit kunnen halen. Alleen de politie zou haar kunnen helpen. Als die überhaupt wel aan het werk waren, want op dit kleine eiland zag ze hen voornamelijk donuts eten en koffie kopen in de enige Starbucks op het eiland. Misschien waren ze haar wel op het spoor en waren ze alleen een plan van aanpak aan het maken, zo probeerde ze zichzelf moed te geven, alleen hielp het niet echt. Wat nou als ze haar niet op tijd vonden? Gingen ze haar dan verkopen op de straat? Of nog erger, zouden ze haar organen gaan verkopen?

Na een uur kwam het busje weer tot stilstand, waardoor ze weer met een klap tegen de wand kwam. De vraag was alleen, waren ze nu bij haar huis of weer bij 'de plek?' De deuren van het busje gingen weer open en ze werd overeind getrokken, maar met eenzelfde snelheid zakte ze weer door haar benen. Dat spul maakte haar echt ellendig. Ze voelde nu twee man trekken aan haar armen en toen werd ze gewoon opgetild. Waarschijnlijk waren ze op de plek en zat er wat haast achter, of zoiets. De blinddoek werd van haar hoofd getrokken en er werd een glas water in haar gezicht gegooid. 'I-ik ga aan de slag. Heb alleen h-hoofdpijn,' zei ze, terwijl ze haar laptop open klapte en probeerde in te loggen, maar ze toetste tweemaal haar wachtwoord verkeerd. Er verscheen een melding onder het inlogscherm. 'Nog één inlogpoging over tot blokkade.' Haar hoofd voelde echt pijnlijk. 'I-ik kom er zo echt niet uit,' begon ze zacht te snikken. Die ellendige hoofdpijn ook. Het was een andere hoofdpijn dan normaal, wanneer ze een migraine aanval had, maar elke hoofdpijn was ellendig. Het vrat energie en het zorgde ervoor dat ze zich niet kon concentreren en dan gebeurde dit soort dingen. 'Wat is er sukkel?' Ze staarde naar de grond. Waarom deed Steve ineens zo neerbuigend? 'I-ik weet mijn wachtwoord niet door de hoofdpijn.' Ze liet haar hoofd achterover vallen. Het zat ergens diep, maar ze kwam er gewoon niet meer uit. Ook niet waar het ongeveer mee te maken had. 'Mag ik een paracetamol? Please?' De tranen rolden over haar wangen. Ze hoorde gezucht en een van de andere mannen kwam aan met een paracetamol en een glas water. Ze legde het op haar tong en slikte het door. 'D-dankje, meneer,' stotterde ze, als een klein kind. Ze voelde zich vies en dat terwijl ze zich een paar uur geleden nog had opgefrist.